รายละเอียดกระทู้

คอลัมน์ ชั้น 5 ประชาชาติ โดย เชอรี่ ประชาชาติ : วันหยุดส่งท้ายปีเก่า 2556 ปีนี้ได้หยุดยาวเต็มเหยียด 6 วัน แม้ก่อนหยุดจะแทบหมดแรง เพราะต้องปิดงานล่วงหน้าเป็นจำนวนมาก แต่เมื่อคิดถึงปลายทางว่า อีกเดี๋ยวก็ได้หยุดยาว ๆ จึงมีแรงฮึดเต็มที่ แล้ววันหยุดก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว (มาก) โทมัส อัลวา เอดิสันสำหรับปีใหม่ 2557 คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการตั้งใจ เริ่มต้นทำสิ่งใหม่ ๆ สิ่งที่ดี(กว่า) เดิม ไม่ว่าปีที่ผ่านมาจะได้ "ทำ" หรือทำได้แค่ "คิด" ก็ไม่เป็นไร เปิดเฟซบุ๊ก เจอเพื่อนแชร์คำพูดของท่าน "ว.วชิรเมธี" พูดถึงปีใหม่ว่า "ปีใหม่ที่แท้จริงจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเราเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนตัวเป็นคนใหม่ ถ้าคุณไม่เปลี่ยนตัวเป็นคนใหม่ ปีใหม่มันก็แค่สมมติบนปฏิทิน" ไหน ๆ ปีใหม่ก็เวียนมาให้เราได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งแล้ว ลองตั้งเป้าหมายใหม่ ๆ ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่ระดับเปลี่ยนแปลงโลก แค่ เริ่มที่โลกเล็ก ๆ ภายในตัวเราเองก่อน ปีใหม่นี้ ตั้งใจว่าจะตื่นเช้าขึ้น นอนเร็วขึ้นอ่านและเขียนหนังสือทุกวัน (ที่ไม่ใช่หนังสือพิมพ์) เรื่องแค่นี้ คิดว่าเป็นเป้าหมายแสนง่ายก็ง่าย คิดว่ายากก็ยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าจะต้องทำให้ได้ "ทุกวัน" ก่อนที่จะรู้ว่าเราจะ ทำสิ่งที่คิดไว้หรือตั้งใจไว้ได้หรือไม่ มากกว่าทำได้-ทำไม่ได้น่าจะอยู่ที่ว่า เราได้ลงมือ "ทำ" แล้วหรือยังช่วงวันหยุด ได้ฤกษ์จัดโต๊ะทำงานที่บ้าน บังเอิญเหลือบไปเห็นหนังสือปกแข็งเล่มสีน้ำเงินเข้มซุกอยู่บนโต๊ะทำงาน หนังสือเล่มนี้เป็นส่วนหนึ่งในการสื่อสารถึงแคมเปญ "Make The Difference" ของแบงก์ทหารไทย บนหน้าปกเขียนคำว่า "POSSIBLE" (เป็นไปได้) ตัวเบ้อเริ่ม เมื่อลองขยับหน้าปกหนังสือ บางขณะคำเดียวกันนี้เปลี่ยนเป็นคำว่า IMPOSSIBLE (เป็นไปไม่ได้) ขยับนิดเดียว จาก POSSIBLE กลายเป็น IMPOSSIBLE ขยับนิดเดียว IMPOSSIBLE กลายเป็นคำว่า POSSIBLE ระหว่างเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ แค่เติมคำว่า "ไม่" ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ผลลัพธ์ต่างกันลิบลับ หนังสือเล่มนี้ มีแค่ไม่กี่หน้ากับถ้อยคำไม่กี่บรรทัด แต่ทรงพลัง เนื้อ ความด้านในตอกย้ำคำบนหน้าปก ด้วยประโยคที่ว่า Some say IMPOSSIBLE Some say POSIBLE Actually, They"re looking at the same thing. บ้างก็ว่าเป็นไปไม่ได้ บ้างก็เห็นว่าเป็นไปได้ ที่แท้แล้ว เขาเหล่านั้นอาจกำลังมองสิ่งเดียวกัน หน้าถัดไปขยายความด้วยว่า "เรื่องเดียวกัน เหตุการณ์เดียวกัน ปัจจัยเดียวกัน การสนับสนุนเดียวกัน และปัญหาเดียวกัน คนที่เห็นว่าเป็นไปไม่ได้อาจมองจากพื้นที่ปลอดภัย อาจยืนอยู่หลังกำแพงสูง หรือเหนื่อย พอใจง่าย ฟังคนอื่นบอกมา เห็นแต่ปัญหา ไม่อยากเปลี่ยนแปลง" "ขณะที่คนที่เห็นว่า "เป็นไปได้" อาจตอบไปเพราะอยู่บนปากเหว อยู่บนยอดพีระมิด อยากเปลี่ยนแปลง เห็นโอกาส ต้องการท้าทาย ปรารถนาเป็นผู้นำหรืออะไรก็ตาม แต่ที่สำคัญ คนเหล่านี้ล้วนต้องการสร้างความแตกต่าง" ไม่ง่ายนักที่คนจะมองเห็น "ความเป็นไปได้" ท่ามกลาง "ความเป็นไปไม่ได้" และยากยิ่งขึ้นไปอีกที่จะทำ "ความเป็นไปไม่ได้" เหล่านั้นให้เป็นจริงกับคำถามที่ว่า ใครล่ะเป็นผู้สร้างความเปลี่ยนแปลง ? หนังสือเล่มเดิมยังหยิบคำพูดของ "โทมัส อัลวา เอดิสัน" นักประดิษฐ์หลอดไฟและอื่น ๆ อีกพันกว่ารายการที่บอกว่า "ผมไม่ได้ล้มเหลวสักหน่อย ผมก็แค่เจอทางที่ไม่ใช่ 10,000 ทางแล้วเท่านั้น" ที่เขากล่าวเช่นนั้น เพราะ "โทมัส อัลวาเอดิสัน" ปฏิเสธคำว่า "อัจฉริยะ" ที่คนยกย่อง เขาเป็นคนพิการ (หูหนวก) ที่ไม่จบการศึกษาใด ๆ แต่สิ่งที่ทำให้เขาแตกต่างคือ "วิธีคิดและความพยายาม" แม้จะเจอกับปัญหามากมายนับร้อยครั้ง ล้มเหลวกับการประดิษฐ์คิดค้นสิ่งต่าง ๆ นับพันครั้ง แต่เขาไม่เคยล้มเลิก นึกถึงหนังโฆษณาตอกย้ำแคมเปญ Make The Difference ที่บอกเล่าเรื่องราวทีมฟุตบอลที่เกาะปันหยี ทั้ง ๆ ที่ไม่มีผืนดิน และอยู่-กิน-นอนบนผืนน้ำ แต่เด็ก ๆ ที่ "เกาะปันหยี" ไม่หยุดฝัน พวกเขาอยากเล่นฟุตบอล อยากทำทีมฟุตบอล และอยากเป็นแชมป์ จึงรวบรวมเศษไม้และแพปลาเก่า ๆ มาสร้างสนามฟุตบอลลอยน้ำ เรียนรู้การเล่นบนสนามที่ไม้ไม่เท่ากันและเต็มไปด้วยตะปู จนทีมฟุตบอลแห่งเกาะปันหยีสามารถคว้าแชมป์ระดับภูมิภาคมาแล้วนับครั้งไม่ ถ้วน ความขาดแคลนทำอะไรพวกเขาไม่ได้ อีกตัวอย่างที่ชอบมากใน หนังสือเล่มนี้เป็นวิธีคิดและมุมมองของ "โมโมฟูกุ อันโดะ" ผู้คิดค้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป"บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป" ก็มีจุดเริ่มต้นมาจากความหิวโหยและขาดแคลนเช่นกัน การหิวแสบท้องตอนตีสาม ความอิ่มชนิดเดียวยามไม่มีเงิน และความอุ่นท้องที่ คุ้นเคยในยามที่ต้องตกอยู่ในภาวะสงคราม คนอื่นอาจมองว่าเป็น "ปัญหา" แต่สำหรับ "โมโมฟูกุ อันโดะ" ผู้ก่อตั้งและประธานบริษัทกลุ่มนิสชินมองว่า นี่คือโอกาสที่ยิ่งใหญ่ ท่ามกลางความแร้นแค้นหิวโหยระดับชาติ ญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ตกอยู่ในสภาพขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรง รัฐบาลในขณะนั้นรณรงค์ให้คนญี่ปุ่นบริโภคขนมปังที่ทำจากแป้งข้าวสาลีนำเข้า จากอเมริกา ทำให้ "อันโดะ" ข้องใจอย่างมากว่า ทำไมรัฐบาลสนับสนุนให้คนกินขนมปังแทน "บะหมี่" ที่คุ้นเคย จนเมื่อ ได้คำตอบว่า โรงงานผลิตและร้านบะหมี่ของคนญี่ปุ่นมีขนาดเล็กเกินไปและไม่มั่นคงพอที่จะ ตอบสนองความต้องการของคนภายในประเทศ หลังจากเห็นคนยืนเข้าคิวซื้อบะหมี่ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ เขาจึงตัดสินใจก่อตั้งกิจการผลิตบะหมี่ สงคราม โลกครั้งที่ 2 ไม่ได้สร้างแต่วีรบุรุษที่ถือปืน แต่สร้างวีรบุรุษที่ถือ "ตะเกียบ" เพื่อกำจัดความหิวโหยด้วยความอิ่ม เร็ว และถูก "อันโดะ" เชื่อว่า "โลกจะมีสันติภาพแน่นอน ถ้าทุกคนอิ่มหนำเพียงพอ" มากกว่า นั้น "เขา" ยังทำให้เราเห็นว่า เมื่อไรก็ตามที่คำว่า "เป็นไปไม่ได้" เกิดขึ้นในหัว โอกาสทองกำลังจะมา เพราะมีคำว่า "เป็นไปได้" ซ่อนอยู่ในนั้นเสมอระหว่าง POSSIBLE และ IMPOSSIBLE คุณเลือกได้ว่าจะมองเห็นคำคำไหน ขอบคุณ… http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1389254307 ( ประชาชาติธุรกิจออนไลน์/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 9 ม.ค.57 )