โชคชะตาเล่นตลกกับแม่ตุ๊'ลูกพิการ-คนเล็กไร้ตัวตน'
โชคชะตาชีวิตมักเล่นตลกกับ “คนยากจน” หรือไร? คัดสนข้นแค้นเรื่องเงินทองยังไม่พอ! ยังต้องมาพบเจอกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอยู่ร่ำไป หรือนี่คือสิ่งที่ถูกกำหนดให้เป็นไปตาม “ลิขิตชีวิต” แต่ไม่ว่าจะยากดีมีจนแค่ไหน เมื่อตื่นขึ้นมาอีกวัน ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป อย่างช่วงสายๆ ของวันหนึ่ง ภายในบ้านที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นงาม คือ “แคร่ไม้ไผ่” ที่ใช้เป็นเตียงนอน มีชาย 2 คน นั่งอยู่บนแคร่ และมีหญิงคนหนึ่งกำลังเก็บที่นอน พับผ้าห่ม คล้ายว่าเป็นความเคยชิน ทำเช่นนี้ในทุกๆวัน “ผู้หญิงคนนี้” ชาวบ้านห้วยเตยพัฒนา ต.สระตะเคียน อ.เสิงสาง จ.นครราชสีมา เรียกแกว่า “ป้าตุ๊ กระจ่างแจ้ง” หญิงวัย 54 ปี แม่หัวใจแกร่งที่ต้องเลี้ยงดูลูกชายพิการถึง 2 คน”
โดยคนหนึ่ง...พิการทางสมอง อีกคน...ป่วยเป็นโปลิโอ แขนขาลีบ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาตั้งแต่กำเนิด “ป้าตุ๊” ต้องเลี้ยงลูกพิการนี้ตามลำพัง มานานนับกว่า 30 ปี หลังสูญเสีย “สามี” ไปอย่างไม่มีวันกลับ จากน้ำเสียงเนิบๆที่ป้าตุ๊ เล่าให้ฟังว่า มีลูกทั้งหมด 5 คน ผู้ชาย 4 คน และผู้หญิง 1 คน แต่น้ำเสียงที่ฟังได้อย่างชัดเจนว่าสั่นเครือ คล้ายจะร้องไห้ออกมา คือ เรื่องที่ป้าตุ๊พูดถึงลูกชาย 2 คนที่พิการ อายุ 22 ปี และ 33 ปี ทุกๆ วันก่อนออกไปทำงาน ป้าตุ๊จะหาข้าวปลาไว้ให้ลูกชายทั้ง 2 คน แต่ความพิการทำให้เคลื่อนไหวลำบาก อาหารที่ป้าตุ๊เตรียมไว้ บ่อยครั้งจะถูก “เจ้าตูบ” ที่แวะเวียนมารอบๆบ้าน แย่งกินเกือบหมด ลูกชายก็ต้องเก็บข้าวที่หกกระจัดกระจายมากินทุกวันร่างกายจึงมีสภาพผอมโทรมเพราะได้รับอาหารไม่เพียงพอจึงมีสภาพอย่างที่เห็น!!!“
ลูกชาย 2 คน จะนั่งรอเรากลับจากทำงาน บางทีก็มืดค่ำ กลับมาก็ต้องทำความสะอาด เช็ดขี้ เช็ดฉี่ ของลูกๆ ที่เลอะเทอะ เพราะเขาเป็นแบบนี้ ช่วยตัวเองไม่ได้ ไม่รับรู้อะไร ถ่ายเรี่ยราดไปทั่ว” 250 บาท นี่คือ “ค่าจ้างรายวัน” ที่ป้าตุ๊ได้รับ หากวันไหนไม่มีแรงออกไปทำงาน ทั้งครอบครัวก็ต้อง “อด” แต่ทุกๆ 4-5 เดือน “ลูกชายคนโต” ของป้าตุ๊จะส่งเงินมาให้ครั้งละ 1,000 บาท ใช้ซื้อข้าวสาร พริก กระเทียม น้ำปลา และเจียดเก็บไว้บางส่วน เป็นเงินสำรองซื้อยาให้น้องชาย 2 คน ส่วน “ลูกสาวอีกคน” มีอาชีพรับจ้าง รายได้วันละ 250 บาท ทำงานอยู่ต่างจังหวัด รายได้ประจำที่จะมาจุนเจือปากท้อง คงหนีไม่พ้น “เบี้ยยังชีพคนพิการ” แต่ใครล่ะ...อยากเป็นผู้พิการ? คงไม่มี! 800 บาทต่อคน อาจจะไม่มากมายอะไร ดีที่ยังเก็บผัก หาปลา ตามธรรมชาติ และได้รับการแบ่งปันอาหารจากเพื่อนบ้าน พอประทังชีวิต แต่เนื่องจากแถวนั้น ชาวบ้านต่างยากจน จึงช่วยกันตามมีตามเกิด หนำซ้ำปัญหายังไม่หมดแค่นั้น! ป้าตุ๊ห่วงที่สุด คือ “ลูกชายคนสุดท้อง” ที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ชั้นป.3 ไม่มีตัวตน! เพราะ...เกิดตามธรรมชาติ จึงไม่ได้ไปแจ้งเกิด ที่ได้เข้าเรียนก็ด้วยความช่วยเหลือ และเห็นใจจากครูภายในโรงเรียนที่อนุญาตให้หาความรู้ไปพลางๆก่อน เสียงที่สั่นเครือกลับมาอีกครั้ง เพราะป้าตุ๊ บอกว่า “อยากให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้ามาช่วยเหลือน้องด้วย ตัวเราเองก็ไม่มีความรู้ อยากเห็นลูกคนนี้มีโอกาสเติบโตก้าวต่อไปข้างหน้า จะได้ใช้ความรู้หาเลี้ยงตัวเองได้
ความเด็ดเดี่ยวใจแกร่งของผู้เป็นแม่ ตลอดระยะเวลากว่า 30 ปี ที่เลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง สุดท้ายถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา พร้อมกับคำพูดว่า “แม้เราจะลำบากขัดสนมานานหลายสิบปี แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะย่อท้อ และหนีปัญหา เนื่องจากภาระที่ติดตัวมาก็เป็นลูกๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ไม่สามารถที่จะทิ้งไปไหนได้ ต้องดิ้นร้นทำมาหากินเท่านั้น ตอนนี้เราก็อายุมากแล้ว กลัวเจ็บป่วยออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัวไม่ไหว” สุดท้ายแล้ว“ผู้เป็นแม่คนนี้” หวังเพียงให้ “ลูกๆ” กินข้าวอิ่มท้อง นอนหลับสบาย และขออย่าให้เกิดเหตุการณ์หรืออันตรายไม่คาดฝัน ในช่วงที่ลูกชายพิการต้องอยู่บ้านเพียง 2 คน มรสุมชีวิตที่ถาโถม ซัดเข้ามาเป็นระลอกๆ จนครอบครัว “กระจ่างแจ้ง” ซึ่งมีหญิงแกร่งชื่อว่า “ป้าตุ๊” คอยประคับประคองเพียงลำพัง จะเรียกว่า “โชคชะตาเล่นตลกกับคนยากจนได้หรือไม่?”
นิยายชีวิต อาทิตย์สไตล์
ข้อมูล : รณฤทธิ์ นวนครบุรี
เรียบเรียง : ทวีลาภ บวกทอง
ขอบคุณ... http://www.dailynews.co.th/article/373369 (ขนาดไฟล์: 167)
ที่มา: เดลินิวส์ออนไลน์/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 17 ม.ค.59
วันที่โพสต์: 19/01/2559 เวลา 10:40:31 
แสดงความคิดเห็น
รายละเอียดกระทู้
โชคชะตาชีวิตมักเล่นตลกกับ “คนยากจน” หรือไร? คัดสนข้นแค้นเรื่องเงินทองยังไม่พอ! ยังต้องมาพบเจอกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอยู่ร่ำไป หรือนี่คือสิ่งที่ถูกกำหนดให้เป็นไปตาม “ลิขิตชีวิต” แต่ไม่ว่าจะยากดีมีจนแค่ไหน เมื่อตื่นขึ้นมาอีกวัน ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป อย่างช่วงสายๆ ของวันหนึ่ง ภายในบ้านที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้นงาม คือ “แคร่ไม้ไผ่” ที่ใช้เป็นเตียงนอน มีชาย 2 คน นั่งอยู่บนแคร่ และมีหญิงคนหนึ่งกำลังเก็บที่นอน พับผ้าห่ม คล้ายว่าเป็นความเคยชิน ทำเช่นนี้ในทุกๆวัน “ผู้หญิงคนนี้” ชาวบ้านห้วยเตยพัฒนา ต.สระตะเคียน อ.เสิงสาง จ.นครราชสีมา เรียกแกว่า “ป้าตุ๊ กระจ่างแจ้ง” หญิงวัย 54 ปี แม่หัวใจแกร่งที่ต้องเลี้ยงดูลูกชายพิการถึง 2 คน” ป้าตุ๊ หญิงวัย 54 ปี แม่หัวใจแกร่ง เลี้ยงดูลูกชายพิการถึง 2 คน โดยคนหนึ่ง...พิการทางสมอง อีกคน...ป่วยเป็นโปลิโอ แขนขาลีบ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาตั้งแต่กำเนิด “ป้าตุ๊” ต้องเลี้ยงลูกพิการนี้ตามลำพัง มานานนับกว่า 30 ปี หลังสูญเสีย “สามี” ไปอย่างไม่มีวันกลับ จากน้ำเสียงเนิบๆที่ป้าตุ๊ เล่าให้ฟังว่า มีลูกทั้งหมด 5 คน ผู้ชาย 4 คน และผู้หญิง 1 คน แต่น้ำเสียงที่ฟังได้อย่างชัดเจนว่าสั่นเครือ คล้ายจะร้องไห้ออกมา คือ เรื่องที่ป้าตุ๊พูดถึงลูกชาย 2 คนที่พิการ อายุ 22 ปี และ 33 ปี ทุกๆ วันก่อนออกไปทำงาน ป้าตุ๊จะหาข้าวปลาไว้ให้ลูกชายทั้ง 2 คน แต่ความพิการทำให้เคลื่อนไหวลำบาก อาหารที่ป้าตุ๊เตรียมไว้ บ่อยครั้งจะถูก “เจ้าตูบ” ที่แวะเวียนมารอบๆบ้าน แย่งกินเกือบหมด ลูกชายก็ต้องเก็บข้าวที่หกกระจัดกระจายมากินทุกวันร่างกายจึงมีสภาพผอมโทรมเพราะได้รับอาหารไม่เพียงพอจึงมีสภาพอย่างที่เห็น!!!“ ลูกชาย 2 คน จะนั่งรอเรากลับจากทำงาน บางทีก็มืดค่ำ กลับมาก็ต้องทำความสะอาด เช็ดขี้ เช็ดฉี่ ของลูกๆ ที่เลอะเทอะ เพราะเขาเป็นแบบนี้ ช่วยตัวเองไม่ได้ ไม่รับรู้อะไร ถ่ายเรี่ยราดไปทั่ว” 250 บาท นี่คือ “ค่าจ้างรายวัน” ที่ป้าตุ๊ได้รับ หากวันไหนไม่มีแรงออกไปทำงาน ทั้งครอบครัวก็ต้อง “อด” แต่ทุกๆ 4-5 เดือน “ลูกชายคนโต” ของป้าตุ๊จะส่งเงินมาให้ครั้งละ 1,000 บาท ใช้ซื้อข้าวสาร พริก กระเทียม น้ำปลา และเจียดเก็บไว้บางส่วน เป็นเงินสำรองซื้อยาให้น้องชาย 2 คน ส่วน “ลูกสาวอีกคน” มีอาชีพรับจ้าง รายได้วันละ 250 บาท ทำงานอยู่ต่างจังหวัด รายได้ประจำที่จะมาจุนเจือปากท้อง คงหนีไม่พ้น “เบี้ยยังชีพคนพิการ” แต่ใครล่ะ...อยากเป็นผู้พิการ? คงไม่มี! 800 บาทต่อคน อาจจะไม่มากมายอะไร ดีที่ยังเก็บผัก หาปลา ตามธรรมชาติ และได้รับการแบ่งปันอาหารจากเพื่อนบ้าน พอประทังชีวิต แต่เนื่องจากแถวนั้น ชาวบ้านต่างยากจน จึงช่วยกันตามมีตามเกิด หนำซ้ำปัญหายังไม่หมดแค่นั้น! ป้าตุ๊ห่วงที่สุด คือ “ลูกชายคนสุดท้อง” ที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ชั้นป.3 ไม่มีตัวตน! เพราะ...เกิดตามธรรมชาติ จึงไม่ได้ไปแจ้งเกิด ที่ได้เข้าเรียนก็ด้วยความช่วยเหลือ และเห็นใจจากครูภายในโรงเรียนที่อนุญาตให้หาความรู้ไปพลางๆก่อน เสียงที่สั่นเครือกลับมาอีกครั้ง เพราะป้าตุ๊ บอกว่า “อยากให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้ามาช่วยเหลือน้องด้วย ตัวเราเองก็ไม่มีความรู้ อยากเห็นลูกคนนี้มีโอกาสเติบโตก้าวต่อไปข้างหน้า จะได้ใช้ความรู้หาเลี้ยงตัวเองได้ ความเด็ดเดี่ยวใจแกร่งของผู้เป็นแม่ ตลอดระยะเวลากว่า 30 ปี ที่เลี้ยงดูลูกเพียงลำพัง สุดท้ายถูกกลั่นออกมาเป็นน้ำตา พร้อมกับคำพูดว่า “แม้เราจะลำบากขัดสนมานานหลายสิบปี แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะย่อท้อ และหนีปัญหา เนื่องจากภาระที่ติดตัวมาก็เป็นลูกๆที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ไม่สามารถที่จะทิ้งไปไหนได้ ต้องดิ้นร้นทำมาหากินเท่านั้น ตอนนี้เราก็อายุมากแล้ว กลัวเจ็บป่วยออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัวไม่ไหว” สุดท้ายแล้ว“ผู้เป็นแม่คนนี้” หวังเพียงให้ “ลูกๆ” กินข้าวอิ่มท้อง นอนหลับสบาย และขออย่าให้เกิดเหตุการณ์หรืออันตรายไม่คาดฝัน ในช่วงที่ลูกชายพิการต้องอยู่บ้านเพียง 2 คน มรสุมชีวิตที่ถาโถม ซัดเข้ามาเป็นระลอกๆ จนครอบครัว “กระจ่างแจ้ง” ซึ่งมีหญิงแกร่งชื่อว่า “ป้าตุ๊” คอยประคับประคองเพียงลำพัง จะเรียกว่า “โชคชะตาเล่นตลกกับคนยากจนได้หรือไม่?” นิยายชีวิต อาทิตย์สไตล์ ข้อมูล : รณฤทธิ์ นวนครบุรี เรียบเรียง : ทวีลาภ บวกทอง ขอบคุณ... http://www.dailynews.co.th/article/373369
จัดฟอร์แม็ตข้อความและมัลติมีเดีย
รายละเอียดการใส่ ลิงค์ รูปภาพ วิดีโอ เพลง (Soundcloud)
