"จิณจุฑา จุ่นวาที" นศ.พิการหัวใจไม่พิการ ผ่าตัด 24 ครั้ง ลมหายใจยังมี ทุกวินาทีต้องถึงฝัน

แสดงความคิดเห็น

จิณจุฑา จุ่นวาที และเพื่อนๆนางงามคนพิการนั่งรถเข็น

เด็กสาววัย 20 ปี ป่วยเป็นโรคกระดูกเปราะ ต้องนั่งบนวีลแชร์ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ใช้วีลแชร์เป็นอวัยวะของร่างกายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปัจจุบันเธอกำลังศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาการตลาด คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญุบุรี “จ้ะจ๋า” นางสาวจิณจุฑา จุ่นวาที นักศึกษาพิการที่หัวใจของเธอไม่เคยพิการชีวิตของเธอมีเพียงแม่ที่อยู่เคียงข้างซึ่งเป็นแม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กๆ

จ้ะจ๋า เล่าว่า ปัจจุบันอาศัยอยู่กับแม่ที่หอพักนักศึกษา มทร.ธัญบุรี เนื่องจากมาเรียนที่นี่ แม่บุญธรรมชื่อ นางขนิษฐา เมือบศรี อาชีพหมอนวดแผนไทย แม่บุญธรรมได้ขอเธอมาเลี้ยง จากพ่อจริงๆของตนเองและแม่เลี้ยง จากการเลี้ยงดูของแม่ สอนให้สู้ชีวิต เวลาที่แม่ออกไปไหนมาไหน แม่จะพาไปด้วยตลอด แม่สอนให้รู้จักสังคม ไม่ควรอาย กล้าคิดกล้าแสดงออก ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติ จากการเลี้ยงดูดังกล่าว ทำให้ตนเองคิดเสมอว่าตนเองเป็นคนปกติเหมือนกับคนทั่วๆ ไป ช่วงแรกตนเองเดินได้ โดยอาศัยไม้ค้ำในการเดิน แต่หลังจาก 10 ขวบ ต้องนั่งวีลแชร์ เพื่อความสะดวกสบายในการดำเนินชีวิต ตนเองจึงต้องมีชีวิตบนวีลแชร์ เมื่อปี 2012 ตนเองได้รับรางวัลรองอันดับ2มิสวีลแชร์ไทยแลนด์2012ด้วย

จิณจุฑา จุ่นวาที กับคุณแม่

ตนเองป่วยเป็นโรคกระดูกเปราะ ต้องระมัดระวังตัวเองเป็นพิเศษ เนื่องจากกระดูกของเธอจะหักง่าย และกระดูกจะคดจะง้อได้ง่าย จากโรคดังกล่าวทำให้ตนเองต้องผ่าตัดปีละครั้ง “ผ่าจนชิน” ปัจจุบันผ่าตัดเป็นครั้งที่ 24 ถือว่าเป็นครั้งที่สาหัสมาก ตนเองเคลื่อนไหวลำบากมาก นั่งนานๆ ไม่ได้ กว่า 3 เดือน ที่ต้องรักษาและฟื้นฟู สาเหตุของการผ่าตัดครั้งที่ 24 การนั่งบนวิวแชร์ทำให้เนื้อกระดูกช่วงขาติดกัน ลักษณะเหมือนพังผืด คุณหมอจึงให้ผ่าตัด โดยการผ่าตัดส่งผลให้ตนเองต้องใส่เฝือกขาทั้งสองข้าง ข้างขวาใส่ตั้งแต่สะโพกถึงหน้าอก และข้างซ้ายใส่ช่วงขาถึงหัวเข่า ทำให้ตนเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก (ตอนทานข้าวต้องนอนคว่ำทานข้าว) เพราะนั่งนานๆ ไม่ได้ ทำให้ไม่สามารถนั่งเรียนในห้องเรียนได้ซึ่งปกติตนเองนั่งเรียนในห้องเรียนเพียง1ชั่วโมงก็รู้สึกเจ็บ

“หนูไม่เคยท้อ” และตนเองไม่เคยอายที่ร่างกายไม่เหมือนคนอื่น อยู่ทุกวันนี้เพื่อแม่บุญธรรม แม่บุญธรรม คือ แรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของตนเอง ท่านเคยสอน “อย่ายอมคนอื่น อย่าให้ใครมาเอาเปรียบเรา” ท่านคอยเป็นกำลังใจให้ เวลาที่มีปัญหาจะเก็บไว้ที่ตัวเอง จะไม่บอกแม่ เนื่องจากท่านต้องทำงานเหนื่อย เวลาที่ท้อถอย “ร้องไห้ ร้องออกมา เพียงครั้งเดียว แล้วเริ่มต้น และลืมเรื่องนั่น” เตือนตัวเองอยู่เสมอ “ชีวิตเหมือนคนอื่นทุกอย่าง เรื่องบางเรื่องคนปกติยังทำไม่ได้ แต่เราทำได้” ถึงแม้ว่าสายตาคนในสังคมจะมองเราแปลกๆ มองว่าเราพิการ เวลาที่ออกไปไหนมาไหน“แต่ไม่เคยสนใจถ้ามั่วแต่สนใจก็อยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้”ทุกคนล้วนเกิดมาต้องสู้ชีวิต

มีคนถามว่าทำไมเลือกเรียนสาขาการตลาด ความฝันของตนเองคืออยากเรียนคณะสื่อสาร

มวลชน เพราะความฝันอยากเป็นนักข่าว ตอนเด็กๆ มีโอกาสออกสื่อบ่อย ได้เห็นคนที่ทำงานเกี่ยวกับสื่อมวลชน ได้เห็นเครื่องมืออุปกรณ์จึงอยากทำงานสายงานนี้ และที่สำคัญอยากเป็น “นักข่าว” มาก แต่ด้วยร่างกายที่ไม่อำนวยต่อการเรียนสาขาวิชานี้หรือด้วยเหตุผลใดก็ตาม ตนเองสอบติดคณะสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยฯ แห่งหนึ่ง แต่ไม่ผ่านการสัมภาษณ์จึงไม่มีโอกาสเข้าเรียน ดังนั้นตนเองจึงศึกษาสาขาที่เกี่ยวกับสาขาที่มีความใกล้เคียงกับสิ่งที่ตนเองชอบ“สาขาการตลาด”จึงเป็นสาขาที่ตนเลือกเรียน

ทำไมต้องการ “สาขาการตลาด” ส่วนตัวชอบการพูดการแสดงออก ชอบพูดคุยกับผู้คน และมองในเรื่องของการประกอบอาชีพในอนาคต มีช่องทางในการประกอบอาชีพหลากหลายอาชีพ อย่างน้อยถ้ามีความรู้ทางด้านการตลาด ช่องทางในการทำงานน่าจะเยอะขึ้น ตนเองสำเร็จการศึกษาในระดับชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 3 โรงเรียนศรีสังวาลย์ มูลนิธิอนุเคราะห์คนพิการ ในพระราชูปถัมภ์ของสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนีมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนปากเกร็ดจังหวัดนนทบุรี

จิณจุฑา จุ่นวาที และคณะเพื่อนในชั้นเรียน

ความอบอุ่นและความรักของแม่ทำให้ความโชคร้ายที่ตนเองเกิดมาแบบนี้ กลายเป็นความโชคดีในโลกใบนี้ ทำให้โลกน่าอยู่ จากการเลี้ยงดูของแม่บุญธรรม ซึ่งไม่เคยห่างไกลกัน เวลาที่เรียนที่ไหน แม่จะย้ายที่อยู่ตามไปด้วย เช่นเดียวกับที่ตนเองมาเรียนมหาวิทยาลัยฯ แม่ก็ย้ายที่อยู่มาอยู่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยฯ มาเป็นลูกจ้างร้านนวดแผนไทย หาเงินมาส่งตนเองเรียน และตนเองยังได้รับการอุปถัมภ์จากคุณสุภา ผึ้งสุข เป็นฝ่ายกฎหมายของบริษัทจอห์นสันแอนด์จอห์นสันซึ่งท่านอุปถัมภ์ตนเองค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดทุกปี

ตอนนี้ตนเองคิดเพียงอย่างเดียวว่า อยากเรียนให้จบ การเรียนคือความฝันของตนเอง อยากจบมีงานทำดูแลแม่ ด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย แต่ตนเองมีใจ ใจที่มีความตั้งใจ จะตามความฝันให้ถึงที่สุดขอบคุณอาจารย์และเพื่อนๆ พี่ๆ ในสาขาการตลาดคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญบุรี ที่ให้กำลัง ร่วมไปถึงเงินที่ช่วยเหลือ ช่วงที่ตนเองรักษาตัวที่ห้อง อาจารย์ที่สาขาและเพื่อน นำการบ้านมาให้ทำ เพื่อนๆ พี่ มาติวสอบให้ เนื่องจากอาจารย์และเพื่อน อยากให้ตนเองสำเร็จการศึกษาพร้อมคนอื่นๆ เพราะ เหลือเพียงแค่ 1 เทอมการศึกษาความฝันของตนเองจะถึงฝั่ง

ปัจจุบันแม่ของน้องจ๊ะจ๋า ไม่ได้ทำงาน เนื่องจากต้องคอยดูแลน้องจ๊ะจ๋า ทำให้ไม่มีรายได้ สำหรับผู้สนใจบริจาคเพื่อสมทบทุนในการรักษาและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ได้ที่ธนาคารกรุงศรีอยุธยา สาขา ม. เทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี ชื่อบัญชี น.ส.จิณจุฑา จุ่นวาที เลขที่บัญชี 453-1-39242-1

ขอบคุณ... http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9590000032439 (ขนาดไฟล์: 164)

ที่มา: ASTVผู้จัดการออนไลน์/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 29 มี.ค.59
วันที่โพสต์: 31/03/2559 เวลา 11:20:29 ดูภาพสไลด์โชว์ "จิณจุฑา จุ่นวาที" นศ.พิการหัวใจไม่พิการ ผ่าตัด 24 ครั้ง ลมหายใจยังมี ทุกวินาทีต้องถึงฝัน

แสดงความคิดเห็น

รอตรวจสอบ
จัดฟอร์แม็ต ดูการแสดงผล

รอตรวจสอบ

รอตรวจสอบ

รอตรวจสอบ

ยกเลิก

รายละเอียดกระทู้

จิณจุฑา จุ่นวาที และเพื่อนๆนางงามคนพิการนั่งรถเข็น เด็กสาววัย 20 ปี ป่วยเป็นโรคกระดูกเปราะ ต้องนั่งบนวีลแชร์ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ใช้วีลแชร์เป็นอวัยวะของร่างกายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปัจจุบันเธอกำลังศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาการตลาด คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญุบุรี “จ้ะจ๋า” นางสาวจิณจุฑา จุ่นวาที นักศึกษาพิการที่หัวใจของเธอไม่เคยพิการชีวิตของเธอมีเพียงแม่ที่อยู่เคียงข้างซึ่งเป็นแม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กๆ จ้ะจ๋า เล่าว่า ปัจจุบันอาศัยอยู่กับแม่ที่หอพักนักศึกษา มทร.ธัญบุรี เนื่องจากมาเรียนที่นี่ แม่บุญธรรมชื่อ นางขนิษฐา เมือบศรี อาชีพหมอนวดแผนไทย แม่บุญธรรมได้ขอเธอมาเลี้ยง จากพ่อจริงๆของตนเองและแม่เลี้ยง จากการเลี้ยงดูของแม่ สอนให้สู้ชีวิต เวลาที่แม่ออกไปไหนมาไหน แม่จะพาไปด้วยตลอด แม่สอนให้รู้จักสังคม ไม่ควรอาย กล้าคิดกล้าแสดงออก ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติ จากการเลี้ยงดูดังกล่าว ทำให้ตนเองคิดเสมอว่าตนเองเป็นคนปกติเหมือนกับคนทั่วๆ ไป ช่วงแรกตนเองเดินได้ โดยอาศัยไม้ค้ำในการเดิน แต่หลังจาก 10 ขวบ ต้องนั่งวีลแชร์ เพื่อความสะดวกสบายในการดำเนินชีวิต ตนเองจึงต้องมีชีวิตบนวีลแชร์ เมื่อปี 2012 ตนเองได้รับรางวัลรองอันดับ2มิสวีลแชร์ไทยแลนด์2012ด้วย จิณจุฑา จุ่นวาที กับคุณแม่ ตนเองป่วยเป็นโรคกระดูกเปราะ ต้องระมัดระวังตัวเองเป็นพิเศษ เนื่องจากกระดูกของเธอจะหักง่าย และกระดูกจะคดจะง้อได้ง่าย จากโรคดังกล่าวทำให้ตนเองต้องผ่าตัดปีละครั้ง “ผ่าจนชิน” ปัจจุบันผ่าตัดเป็นครั้งที่ 24 ถือว่าเป็นครั้งที่สาหัสมาก ตนเองเคลื่อนไหวลำบากมาก นั่งนานๆ ไม่ได้ กว่า 3 เดือน ที่ต้องรักษาและฟื้นฟู สาเหตุของการผ่าตัดครั้งที่ 24 การนั่งบนวิวแชร์ทำให้เนื้อกระดูกช่วงขาติดกัน ลักษณะเหมือนพังผืด คุณหมอจึงให้ผ่าตัด โดยการผ่าตัดส่งผลให้ตนเองต้องใส่เฝือกขาทั้งสองข้าง ข้างขวาใส่ตั้งแต่สะโพกถึงหน้าอก และข้างซ้ายใส่ช่วงขาถึงหัวเข่า ทำให้ตนเองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก (ตอนทานข้าวต้องนอนคว่ำทานข้าว) เพราะนั่งนานๆ ไม่ได้ ทำให้ไม่สามารถนั่งเรียนในห้องเรียนได้ซึ่งปกติตนเองนั่งเรียนในห้องเรียนเพียง1ชั่วโมงก็รู้สึกเจ็บ “หนูไม่เคยท้อ” และตนเองไม่เคยอายที่ร่างกายไม่เหมือนคนอื่น อยู่ทุกวันนี้เพื่อแม่บุญธรรม แม่บุญธรรม คือ แรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตของตนเอง ท่านเคยสอน “อย่ายอมคนอื่น อย่าให้ใครมาเอาเปรียบเรา” ท่านคอยเป็นกำลังใจให้ เวลาที่มีปัญหาจะเก็บไว้ที่ตัวเอง จะไม่บอกแม่ เนื่องจากท่านต้องทำงานเหนื่อย เวลาที่ท้อถอย “ร้องไห้ ร้องออกมา เพียงครั้งเดียว แล้วเริ่มต้น และลืมเรื่องนั่น” เตือนตัวเองอยู่เสมอ “ชีวิตเหมือนคนอื่นทุกอย่าง เรื่องบางเรื่องคนปกติยังทำไม่ได้ แต่เราทำได้” ถึงแม้ว่าสายตาคนในสังคมจะมองเราแปลกๆ มองว่าเราพิการ เวลาที่ออกไปไหนมาไหน“แต่ไม่เคยสนใจถ้ามั่วแต่สนใจก็อยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้”ทุกคนล้วนเกิดมาต้องสู้ชีวิต มีคนถามว่าทำไมเลือกเรียนสาขาการตลาด ความฝันของตนเองคืออยากเรียนคณะสื่อสาร มวลชน เพราะความฝันอยากเป็นนักข่าว ตอนเด็กๆ มีโอกาสออกสื่อบ่อย ได้เห็นคนที่ทำงานเกี่ยวกับสื่อมวลชน ได้เห็นเครื่องมืออุปกรณ์จึงอยากทำงานสายงานนี้ และที่สำคัญอยากเป็น “นักข่าว” มาก แต่ด้วยร่างกายที่ไม่อำนวยต่อการเรียนสาขาวิชานี้หรือด้วยเหตุผลใดก็ตาม ตนเองสอบติดคณะสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยฯ แห่งหนึ่ง แต่ไม่ผ่านการสัมภาษณ์จึงไม่มีโอกาสเข้าเรียน ดังนั้นตนเองจึงศึกษาสาขาที่เกี่ยวกับสาขาที่มีความใกล้เคียงกับสิ่งที่ตนเองชอบ“สาขาการตลาด”จึงเป็นสาขาที่ตนเลือกเรียน ทำไมต้องการ “สาขาการตลาด” ส่วนตัวชอบการพูดการแสดงออก ชอบพูดคุยกับผู้คน และมองในเรื่องของการประกอบอาชีพในอนาคต มีช่องทางในการประกอบอาชีพหลากหลายอาชีพ อย่างน้อยถ้ามีความรู้ทางด้านการตลาด ช่องทางในการทำงานน่าจะเยอะขึ้น ตนเองสำเร็จการศึกษาในระดับชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 3 โรงเรียนศรีสังวาลย์ มูลนิธิอนุเคราะห์คนพิการ ในพระราชูปถัมภ์ของสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนีมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนปากเกร็ดจังหวัดนนทบุรี จิณจุฑา จุ่นวาที และคณะเพื่อนในชั้นเรียน ความอบอุ่นและความรักของแม่ทำให้ความโชคร้ายที่ตนเองเกิดมาแบบนี้ กลายเป็นความโชคดีในโลกใบนี้ ทำให้โลกน่าอยู่ จากการเลี้ยงดูของแม่บุญธรรม ซึ่งไม่เคยห่างไกลกัน เวลาที่เรียนที่ไหน แม่จะย้ายที่อยู่ตามไปด้วย เช่นเดียวกับที่ตนเองมาเรียนมหาวิทยาลัยฯ แม่ก็ย้ายที่อยู่มาอยู่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยฯ มาเป็นลูกจ้างร้านนวดแผนไทย หาเงินมาส่งตนเองเรียน และตนเองยังได้รับการอุปถัมภ์จากคุณสุภา ผึ้งสุข เป็นฝ่ายกฎหมายของบริษัทจอห์นสันแอนด์จอห์นสันซึ่งท่านอุปถัมภ์ตนเองค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดทุกปี ตอนนี้ตนเองคิดเพียงอย่างเดียวว่า อยากเรียนให้จบ การเรียนคือความฝันของตนเอง อยากจบมีงานทำดูแลแม่ ด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย แต่ตนเองมีใจ ใจที่มีความตั้งใจ จะตามความฝันให้ถึงที่สุดขอบคุณอาจารย์และเพื่อนๆ พี่ๆ ในสาขาการตลาดคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญบุรี ที่ให้กำลัง ร่วมไปถึงเงินที่ช่วยเหลือ ช่วงที่ตนเองรักษาตัวที่ห้อง อาจารย์ที่สาขาและเพื่อน นำการบ้านมาให้ทำ เพื่อนๆ พี่ มาติวสอบให้ เนื่องจากอาจารย์และเพื่อน อยากให้ตนเองสำเร็จการศึกษาพร้อมคนอื่นๆ เพราะ เหลือเพียงแค่ 1 เทอมการศึกษาความฝันของตนเองจะถึงฝั่ง ปัจจุบันแม่ของน้องจ๊ะจ๋า ไม่ได้ทำงาน เนื่องจากต้องคอยดูแลน้องจ๊ะจ๋า ทำให้ไม่มีรายได้ สำหรับผู้สนใจบริจาคเพื่อสมทบทุนในการรักษาและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ได้ที่ธนาคารกรุงศรีอยุธยา สาขา ม. เทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี ชื่อบัญชี น.ส.จิณจุฑา จุ่นวาที เลขที่บัญชี 453-1-39242-1 ขอบคุณ... http://www.manager.co.th/QOL/ViewNews.aspx?NewsID=9590000032439

จัดฟอร์แม็ตข้อความและมัลติมีเดีย

  1. เพิ่ม
  2. เพิ่ม ลบ
  3. เพิ่ม ลบ
  4. เพิ่ม ลบ
  5. เพิ่ม ลบ
  6. เพิ่ม ลบ
  7. เพิ่ม ลบ
  8. เพิ่ม ลบ
  9. เพิ่ม ลบ
  10. ลบ
เลือกการตกแต่งที่ต้องการ

ตกลง ยกเลิก

รายละเอียดการใส่ ลิงค์ รูปภาพ วิดีโอ เพลง (Soundcloud)

Waiting...