รายละเอียดกระทู้

เด็กนักเรียนวัยประถมยกมือตอบคำถามคุณครู คอลัมน์ Education Ideas โดย ศีลชัย เกียรติภาพันธ์ บริษัท ปิโก (ไทยแลนด์) จำกัด (มหาชน) คราวก่อนผมพูดถึงการประชุมเรื่อง "TEACHING AND LEADERSHIP FOR THE TWENTY-FIRST CENTURY" ในการประชุม THE 2012 INTERNATIONAL SUMMIT ON THE TEACHING PROFESSION โดย OECD, US. Department of Education และหน่วยงานอื่น ๆ เมื่อเดือนมีนาคม 2012 ที่นิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา ในการประชุมนี้มีการนำเสนอแนวทางการแก้ปัญหาการ ศึกษา ทั้งที่เป็นเรื่องยาก แต่พบว่าในหลายประเทศที่มีบริบทต่างกัน พวกเขาสามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างประสบความสำเร็จ ผู้เข้าร่วมการประชุมก็มีตั้งแต่ผู้บริหารระดับรัฐมนตรี ผู้นำระดับองค์กรวิชาชีพ ครูระดับชาติจากประเทศและภูมิภาคต่าง ๆ ทั่วโลกที่มีผลการปฏิบัติงานในเรื่องการศึกษาที่ดี และมีระบบการศึกษาที่พัฒนาได้อย่างรวดเร็วมานำเสนอแนวคิดและแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกัน โดยเรื่องที่พวกเขาสนใจมากมีอยู่ด้วยกัน 2 เรื่อง คือ การเตรียมความพร้อมครู และการพัฒนาผู้นำของโรงเรียน พอพูดถึงการ พัฒนาผู้นำหรือผู้บริหารโรงเรียน ถ้าให้ผมเลือกได้ ผมคิดว่า คำว่า "ครูใหญ่" เหมาะสมมากกว่า "ผู้บริหารโรงเรียน" ในหลายประเทศเขาก็ยังคงใช้คำว่า "Principal" หรือ "Head Teacher" ซึ่งระบุบทบาทและหน้าที่สำคัญของการเป็นผู้นำโรงเรียนในเรื่อง "การจัดการเรียนการสอน" เป็นสมอง เป็นผู้นำของครูทั้งโรงเรียน ไม่ใช่เป็นผู้บริหารจัดการทั่วไปของโรงเรียนเท่านั้น พูดถึงเรื่อง "ครูใหญ่" มีเอกสารที่น่าสนใจ โดย Sir Michael Barber (2009) เรื่องภาวะผู้นำของโรงเรียนและการปฏิรูประบบการศึกษาทั้งหมด ในการประชุมรัฐมนตรีทางการศึกษาของยุโรป โดย Barber บอกว่า ภาวะผู้นำในโรงเรียน (การมีครูใหญ่ที่มีความสามารถ) เป็นเรื่องสำคัญต่อผลสัมฤทธิ์ของนักเรียน ซึ่งครูใหญ่ที่มีประสิทธิภาพต้องมีภาวะผู้นำ มีบทบาทสำคัญทั้งในเรื่องการจัดการเรียนการสอน การบริหารความเปลี่ยนแปลง และการบริหารจัดการทั่วไปจากเอกสารและงานวิจัยที่ผมสนใจและเคยอ่านมา เลยลองเขียนความสัมพันธ์ที่ใช้อธิบายเรื่องคุณภาพครู ด้วยตรรกะพื้นฐานจากความเข้าใจประสานักธุรกิจด้วยสมการ ดังนี้ คุณภาพของครูศึกษา + คุณภาพของครูใหญ่ = คุณภาพของครูในระบบโรงเรียน Quality of (Teacher Education + Head Teacher) = Quality of Teacher หรือ นี่จะคือ Game Changers สำหรับองค์ประกอบหนึ่งในเรื่องคุณภาพของครู แต่นี่ก็เป็นเพียงไอเดียที่ผมนำเสนอจากเอกสารและงานวิจัยที่ผมได้มีโอกาส เรียนรู้มา อย่างที่บอกตั้งแต่ต้นครับ เรื่องนี้ คิดคนเดียวไม่ได้ ในเมื่อเป็นปัญหาระดับมหภาคที่ต้องใช้ความรู้หลากหลายประเภทในการแก้ไขปัญหา ผม ยังคงเชิญชวนภาคธุรกิจในฐานะหน่วยงานที่มีทรัพยากรบุคคลที่มีความสามารถมา ช่วยกันคิดว่า Game Changers ขององค์ประกอบอื่น ๆ จะมีอะไรอีกได้บ้างภายใต้ทรัพยากรที่มีจำกัด ทุกวันนี้ เรานับถอยหลังเข้าสู่ลู่แข่งเศรษฐกิจ ระดับอาเซียนและระดับโลก เยาวชนที่ผลิตออกสู่ตลาดแรงงานทุก ๆ ปีมี คุณภาพ อย่างไรทั้งปริมาณและคุณภาพ เยาวชนเหล่านั้นจะเข้าสู่ "ตลาดแรงงาน" หรือจะต้องอยู่ใน "ตลาดว่างงาน" จะกลายเป็น "ความหวัง" หรือ "ปัญหาสังคม" ต่อไป หากไม่เร่งช่วยกันตั้งคำถามที่ถูก และมุ่งมั่นหาคำตอบที่แก้ไขปัญหาได้ ท้าย ที่สุดเราทุกคนจะอยู่ในห่วงโซ่แห่งปัญหานี้ร่วมกันอย่างแน่นอน เพราะระบบการศึกษาก็นับเป็น Game Changers ที่สำคัญของระบบเศรษฐกิจไม่ใช่เหรอครับ ประเทศเราก็ต้องพวกเราซิครับที่จะช่วยกัน...หรือคุณคิดว่าต้องเป็นใคร ? ขอบคุณ... http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1376296034 ประชาชาติออนไลน์/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 12 ส.ค.56