สไลด์โชว์ นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร

นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร

[/p] [b]รายการ ฅนจริงใจไม่ท้อ วันเสาร์ที่ 6 กันยายน 2568 ที่ผ่านมา พาคุณผู้ชมไปที่ จ.เพชรบูรณ์ เพื่อรู้จัก “ป้าหนูเล็ก” ป้าหัวใจแกร่งที่แม้เกิดมาร่างกายพิการทั้งแขนและขา ก็ฮึดสู้ด้วยแขนข้างเดียวที่มี ทั้งช่วยเหลือตัวเอง และทำงานหารายได้ เพื่อไม่เป็นภาระใคร และไม่อยากให้คนรอบข้างต้องเหนื่อยกับตนเอง “พ่อแม่บอกว่า ถึงจะพิการแค่ไหน พ่อแม่ก็รัก อย่าน้อยใจนะ ออกมาเป็นยังไง คือเป็นลูกแล้ว ก็ต้องรักเสมอกัน”[/b] ป้าหนูเล็ก (บุญมี ศรีสุพรรณ) กับวัย 58 ในวันนี้ ถ่ายทอดคำพูดของพ่อแม่ที่ทำให้เธอไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดมาพร้อมกับความพิการทั้งแขนและขา ทั้งที่ในบรรดาลูก 7 คนของพ่อแม่ มีเธอเพียงคนเดียวที่ร่างกายผิดปกติ สู้ชีวิตตั้งแต่เด็ก! ความพิการที่มาตั้งแต่เกิด ไม่ได้ทำให้ป้าหนูเล็กนั่งงอมืองอเท้าหรือเป็นภาระของพ่อแม่พี่น้อง เพราะเธอใจสู้ตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่แค่พยายามช่วยเหลือตัวเอง แต่อะไรที่พอจะทำเพื่อครอบครัวได้ ป้าหนูเล็กพร้อมทำทันที ป้าจำเนียร ศรีสุพรรณ พี่สาวของป้าหนูเล็ก เล่าว่า“แม้ครอบครัวจน แต่พ่อแม่ไม่เคยปล่อยให้ลูกอดอยาก มีลูก 7 คน ทุกคนช่วยกันหมด และป้าหนูเล็กเขาก็ พอโตขึ้นมาหน่อย เราไปทำนา เขาก็ทำกับข้าวไว้รอบ้าง ผักรอบๆ บ้านนี่ ก็เก็บมาทำกิน” นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร

[/p] ขณะที่ป้าหนูเล็กย้อนภาพในวัยเด็กว่า“พอป้าจำความได้ ป้าก็พยายามซักผ้าด้วยตัวเองๆ ถูบ้าน ทำกับข้าว (ถาม-แล้วร่างกายที่ไม่สมบูรณ์เป็นอุปสรรคต่อการใช้ชีวิตบ้างไหม?) ไม่เลย มันเหมือนเป็นธรรมชาติ ธรรมชาติสร้างมา ป้าก็เอารองเท้าใส่ที่มือ แล้วป้าก็กระตึ้บๆ ของป้าไป พืชผักตามริมรั้วเรานี่ ก็เก็บมาต้มบ้าง ตำพริกบ้าง คือป้ามีความคิดตั้งแต่นั้นเลยว่า เราต้องไม่เป็นภาระใคร เราจะทำให้ทุกคนไม่เหนื่อยกับเรา เสื้อผ้าใครใส่มา ทำไร่ทำนา ป้าก็ซัก ตากไว้ให้ทุกคน เช้ามา เขาจะได้มีใส่ไป คือถ้าเขาจะมานั่งซัก มันก็มืดค่ำแล้ว ป้าอยู่บ้าน ป้าก็ทำ” แม้ความพิการไม่ได้บั่นทอนกำลังใจในการใช้ชีวิตของป้าหนูเล็ก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า ที่ผ่านมาป้าเคยถูกดูแคลนเรื่องสภาพร่างกายและการไม่รู้หนังสือ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ป้าถอดใจ ตรงกันข้าม เธอรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ช่วยเป็นแรงผลักให้เธอลุกขึ้นสู้ จนสามารถอ่านออกเขียนได้ แม้ไม่มีโอกาสเข้าโรงเรียน นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร

[/p] “เคยมีคนดูถูกป้าว่า สภาพแบบนี้นะ ชีวิตไม่มีความเจริญ ชีวิตนี้ไม่มีวันอ่านออกเขียนได้ ตรงนั้นเป็นแรงบันดาลใจที่ป้ามานะทำ อ่านหนังสือได้ เขียนได้ ฉันต้องทำให้ได้ ไม่ต้องไปโรงเรียนฉันก็ทำได้ พอน้องกลับมาจากโรงเรียน เขามานั่งทำการบ้าน ป้าก็ขอดูอ่านกับเขา สระอา มานะ มานี ประมาณนี้ ป้าไม่เคืองคนที่ดูถูกเราเลย ขอบคุณเขาด้วยซ้ำ ถ้าเขาไม่ดูถูก ป้าก็คงเอื่อยเฉื่อย ไม่สนใจ ตรงนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ป้าอ่านหนังสือได้ เขียนหนังสือได้” ป้าหนูเล็กไม่เพียงมานะพยายามจนอ่านออกเขียนได้ แต่ป้ายังช่วยเลี้ยงหลานและทำงานส่งหลานเรียนจนจบปริญญาได้อีกด้วย“แต่ก่อนป้าขายของ มีตังค์ อย่างหลานไปโรงเรียน ป้าก็ให้เขา คือให้ด้วยใจ ให้เปล่านะ ไม่ต้องมายืมมาทวงคืน เราให้เขาได้” นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร

[/p] “ตอนนั้นป้าหนูเล็กอยู่กับพี่สาวอีกคน อยู่กับพ่อ และเขาก็เลี้ยงหลานๆ ลูกของพี่ชาย จบปริญญากันหมด แล้วเขาก็ไปมีครอบครัวของใครของเขา ที่จริงป้าจำเนียรก็ไปทำงานที่กรุงเทพฯ พอพี่สาวเสีย หลานออกจากบ้านหมด ป้าก็เลยต้องกลับมาอยู่ดูแลเขา” “ตอนนั้นป้าก็พอมีทุนจากการทำงานที่กรุงเทพฯ ก็มาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดข้าวขาหมูที่นี่ร่วมกับน้องสาวอีกคนที่เขามีครอบครัวอยู่กรุงเทพฯ ช่วงแรกก็ขายดี ดีมาก ส่วนป้าหนูเล็กก็ขายของฝาก” แม้ช่วงนั้นกิจการร้านก๋วยเตี๋ยวจะไปได้ดี แต่แล้ว สถานการณ์โควิดก็ทำทุกอย่างพัง มีอันต้องเลิกกิจการในที่สุด!“พอมันมีโควิด เราก็เลยต้องจบตรงนั้นไป แล้วน้องสาวเขาเลยกลับไปอยู่กับครอบครัวเขาที่กรุงเทพฯ เขาห่วงลูกเขา เขาไม่ยอมกลับมา ทีนี้เราก็ต้องอยู่กันสองพี่น้อง ป้าก็เริ่มอายุเยอะเนอะ ขาก็ไม่ค่อยดี ก็เลยต้องหยุดขาย ก็มาขายแค่กล้วยทอดไป ปลูกผักปลูกพริกไปตามประสา” นักสู้แขนเดียว! “ป้าหนูเล็ก” แม้แขนขาพิการ ไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา สู้ขายกล้วยทอดหารายได้ ไม่อยากเป็นภาระใคร