สไลด์โชว์ สำรวจชีวิตเด็กพิการในยูเครน พวกเขารับมือกับภาวะสงครามอย่างไร?

สำรวจชีวิตเด็กพิการในยูเครน พวกเขารับมือกับภาวะสงครามอย่างไร?

[/p] [b]"สงครามคืออะไร" เยวา เด็กสาววัย 14 ปี ตั้งคำถามขณะที่เธอกำลังเล่นอยู่ในห้องสมุดของโรงเรียนกับเพื่อนร่วมชั้น "ฉันรู้ว่าสงครามคือเครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์ รถถัง จรวด ระเบิด และโดรน" เธอสรุปคำตอบกลับมา เยวาเกิดมาพร้อมกับโรคลมบ้าหมูและภาวะความบกพร่องทางสติปัญญาระดับปานกลาง เธอเข้าใจว่าสงครามหมายถึงการที่ใครสักคนกำลังโจมตีผู้อื่น แต่ไม่รู้ความหมายที่ลึกซึ้งไปกว่านั้น อนาสตาเซีย พาฟโลวา แม่ของเธอกล่าว[/b] "เธอมีความเข้าใจเหมือนเด็กอายุห้าขวบ และมักจะสับสนระหว่างทหารของประเทศยูเครนกับทหารจากชาติอื่น ๆ เธอไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าใครกำลังต่อสู้อยู่กับใคร" เธออธิบาย เยวาและแม่ของเธออาศัยอยู่ในเมืองครีวีรีห์ หรือที่รู้จักกันในชื่อครีวอยร็อก เมืองในพื้นที่ตอนกลางของประเทศยูเครน สำรวจชีวิตเด็กพิการในยูเครน พวกเขารับมือกับภาวะสงครามอย่างไร?

[/p] เยวาเข้าเรียนที่โรงเรียนซึ่งมีเด็กที่มีความต้องการด้านการศึกษาแบบพิเศษจำนวน 233 คน เมื่อเสียงไซเรนเตือนภัยทางอากาศดังขึ้น นักเรียนทุกคนจะเข้าไปหลบภัยในหลุมหลบภัยของอาคาร "ฉันรู้สึกกลัวทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียงดัง" เยวาเล่า "แล้วแม่ก็จะให้ยาฉันกิน แล้วฉันก็จะรู้สึกดีขึ้น" นับตั้งแต่สงครามรัสเซีย-ยูเครนเต็มรูปแบบในปี 2022 สุขภาพจิตและความก้าวหน้าทางการวิชาการของเยวาก็เริ่มเสื่อมถอยลง "เมื่อเราถูกโจมตี ระดับความเครียดของเยวาจะสูงขึ้น ซึ่งอาจกระตุ้นให้เกิดอาการชักได้" แม่ของเธอกล่าว แต่ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอคือ การที่เมืองที่พวกเธออาศัยอยู่อาจกลายไปเป็นแนวหน้าการสู้รบ "เยวาอายุ 14 ปี และเธอก็รูปร่างหน้าตาสวยเหมือนกับเด็กสาวคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกัน" เธอกล่าว "แต่เธอมีความบกพร่องทางสติปัญญา สิ่งเลวร้ายที่สุดที่ฉันกลัวคือ วันหนึ่งทหารรัสเซียอาจทำร้ายเธอ และความคิดนั้นน่ากลัวกว่าจรวดโจมตีเสียอีก" [b]ผู้ที่เปราะบางที่สุด[/b] กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติ (United Nations Children's Fund - UNICEF) กล่าว สงครามในยูเครนได้ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อความเป็นอยู่ของเด็กทุกคน อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับวิกฤตการณ์อื่น ๆ เด็กที่มีความพิการเป็นกลุ่มที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด "เด็กที่มีความพิการคือกลุ่มที่มีความเปราะบางเป็นพิเศษต่อ ความรุนแรง การพลัดถิ่น และการได้รับความเครียดเป็นเวลานาน" องค์กร UNICEF ระบุ ตั้งแต่สงครามรัสเซีย-ยูเครนเต็มรูปแบบเริ่มต้นขึ้น ผู้คนในยูเครนมากกว่า 300,000 คน ได้รับความพิการเนื่องจากการบาดเจ็บในสงคราม และผู้พิการกว่า 1.8 ล้านคนต้องการความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม ตามข้อมูลของ European Disability Forum ซึ่งเป็นองค์กรไม่แสวงหาผลกำไรที่รณรงค์เพื่อคนพิการทั่วภูมิภาคยุโรป องค์กรหลายแห่งในประเทศยูเครนให้การสนับสนุนเด็กพิการและครอบครัวของพวกเขาด้วยการจัดหาพื้นที่ปลอดภัย รวมถึงการสนับสนุนทางจิตใจและอารมณ์ หนึ่งในองค์กรดังกล่าวคือ ลีทาย (Litay) ซึ่งเป็นองค์กรเล็ก ๆ ในกรุงเคียฟที่ก่อตั้งโดยวาเลนตินา อูวาโรวา แม่ของลีทาย เด็กที่มีความพิการ องค์กร ลีทาย ซึ่งมีความหมายตรงตัวว่า "บิน" ในภาษายูเครน ให้ที่พักพิงแก่เด็กพิการ ช่วยให้พวกเขาสามารถรับมือกับสงครามที่กำลังดำเนินอยู่ได้ วาเลนตินา อูวาโรวา กลายเป็นผู้พลัดถิ่นภายในประเทศหลังจากหนีออกจากเมืองลูฮันสค์ เมืองในภูมิภาคดอนบาส ซึ่งถูกรัสเซียยึดครองในพื้นที่ตะวันออกของประเทศยูเครนเมื่อปี 2014 เธอเข้าใจดีถึงความท้าทายอันใหญ่ยิ่งที่ผู้ลี้ภัยจากสงครามต้องเผชิญในการเลี้ยงดูเด็กพิการ ปัจจุบันเธอให้การสนับสนุนผู้หญิงคนอื่น ๆ ผ่านองค์กรลีทาย ด้วยการให้ความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม หลักสูตรการศึกษา และการบำบัดด้วยศิลปะ รวมถึงช่วยให้พวกเธอเริ่มต้นธุรกิจของตนเอง องค์กรนี้ยังจัดกิจกรรมและการเดินทางที่ครอบคลุมสำหรับเด็กพิการอีกด้วย "เด็กทุกคนควรรู้สึกว่าพวกเขาได้รับการยอมรับ ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ชมเท่านั้น แต่ในฐานะฮีโร่ตัวจริง" อูวาโรวา กล่าว สำรวจชีวิตเด็กพิการในยูเครน พวกเขารับมือกับภาวะสงครามอย่างไร?

[/p] [b]'ครอบครัวใหม่'[/b] ในวันอาทิตย์หนึ่งอันหนาวเย็นในเดือน ก.พ. กลุ่มคุณแม่จากองค์กรลีทายมารวมตัวกันที่ร้านกาแฟในกรุงเคียฟ เมืองหลวงของยูเครน พร้อมกับลูก ๆ ของพวกเธอ หนึ่งในนั้นก็คือ นาทาลิยา กัตนิก ผู้พลัดถิ่นภายในประเทศจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้เมืองมาริอินกา ในพื้นที่ตะวันออกของประเทศยูเครน ซึ่งปัจจุบันอยู่ภายใต้การยึดครองของรัสเซีย เธอเดินทางมาพร้อมกับลูกชายวัย 12 ขวบของเธอที่ชื่อ นาซาร์ นาซาร์เกิดมาพร้อมกับภาวะริมฝีปากแหว่งและเพดานโหว่หนึ่งปีก่อนสงครามระหว่างรัสเซีย และยูเครนจะปะทุขึ้นในปี 2014 นาทาลิยาบอกกับบีบีซีว่า สงครามคือสิ่งเดียวที่เขารู้จัก "หมู่บ้านของเราถูกโจมตีจากสามทิศทาง" เธอเล่าย้อนความทรงจำ "การโจมตีทางอากาศเกิดขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง เราคิดว่าเราคงเอาชีวิตไม่รอด" ในที่สุดอาสาสมัครก็ช่วยอพยพครอบครัวของเธอ ต่อมาเธอได้ย้ายไปอยู่ที่กรุงเคียฟเพียงลำพังกับลูกชายของเธอ ในขณะที่สามีของเธอได้งานทำในเมืองอื่น "ตอนนี้ นาซาร์ต้องอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา ฉันต้องจับมือเขาตลอดเวลา เขาหวาดกลัวว่าฉันอาจจะตายหรือหายไป" เธอกล่าว "หลังจากทุกสิ่งที่เราผ่านมา เขาก็เกิดอาการพูดติดอ่างและมีปัญหาเวลาพยายามที่จะพูด" ปัจจุบันนาซาร์สามารถพูดได้เพียงคำไม่กี่คำและพูดได้เพียงประโยคสั้น ๆ เท่านั้น ความสามารถในการพูดอย่างคล่องแคล่วของเขาหายไป อย่างไรก็ตาม สำหรับนาทาลิยา การเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรลีทายมีความหมายกับเธอมากกว่าแค่เพียงการได้รับความสนับสนุน "ฉันรู้สึกเหมือนได้พบกับครอบครัวใหม่" เธอกล่าว "ที่นี่เราแบ่งปันความหวังซึ่งกันและกัน" สำรวจชีวิตเด็กพิการในยูเครน พวกเขารับมือกับภาวะสงครามอย่างไร?