สไลด์โชว์ ผลงานเด็กมัธยม “เครื่องคีบวัดความสุก” สำหรับผู้พิการทางสายตา เติมความสุขในการกินหมูกระทะได้ด้วยตัวเอง

ผลงานเด็กมัธยม “เครื่องคีบวัดความสุก” สำหรับผู้พิการทางสายตา เติมความสุขในการกินหมูกระทะได้ด้วยตัวเอง

[/p] “หมูกระทะจะเยียวยาทุกสิ่ง” วลีที่ได้ยินกันบ่อยๆ ของคนที่ชอบกินเมนูนี้ แต่สำหรับผู้พิการทางสายตานั้น อาจจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก และอาจเป็นเพียงแค่ความฝันที่อยากกินหมูกระทะด้วยตัวเองสักครั้งในชีวิต ด้วยเหตุนี้ กลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมจาก โรงเรียนดรุณสิกขาลัย จึงร่วมกันประดิษฐ์ “เครื่องวัดอุณหภูมิเนื้อสัตว์สำหรับคนพิการทางสายตา” เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้พิการทางสายตา หรือในอีกคำพูดคือ “คนตาบอด” นายกานต์รวีย์ แดงเพ็ง เล่าว่า งานครั้งนี้เป็นส่วนหนึ่งในโครงการวมว. ที่โรงเรียนทำร่วมกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี (มจธ.) โดยมีผู้ร่วมทำโครงงานได้แก่ นางสาวมิ่งขวัญ หล่อตระกูล และ นางสาวปณาลี รติพัชรพงศ์ โจทย์ที่สนใจเป็นเรื่องของคนพิการ โดยเฉพาะกลุ่มคนพิการทางสายตา ซึ่งจากข้อมูลประเทศไทยมีคนพิการทางสายตาสูงถึง 184,197 คน หรือคิดเป็น 7.99% จากคนพิการในประเทศไทยทั้งหมด 2,304,068 คน และจากการที่พวกเราได้พูดคุยและเก็บข้อมูลจากคนพิการทางสายตาเป็นกลุ่มตัวอย่างทั้ง 24 คน พบว่านอกจากปัญหาเรื่องการเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย การเลือกซื้อสิ่งของด้วยตนเองในร้านสะดวกซื้อต่าง ๆ แล้ว การทำอาหารกินเองหรือแม้แต่การไปกินในร้านปิ้งย่างที่เป็นเรื่องปกติของคนทั่วไป ก็เป็นสิ่งที่คนตาบอดอย่างเขาไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเอง ผลงานเด็กมัธยม “เครื่องคีบวัดความสุก” สำหรับผู้พิการทางสายตา เติมความสุขในการกินหมูกระทะได้ด้วยตัวเอง

[/p] [b]“เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าอาหารที่ทำหรือเนื้อที่ปิ้งอยู่สุกหรือไม่ ทำให้หลายครั้งต้องกินของไม่สุกหรือไหม้เกินไป หรือจำเป็นต้องมีคนคอยช่วยเหลือตลอดเวลา เราจึงต้องการประดิษฐ์อุปกรณ์เพื่อวัดอุณหภูมิอาหารเพื่อคนพิการทางสายตาให้สามารถประกอบอาหารและรับประทานอาหารประเภทต่าง ๆ ได้อย่างอิสระ พกพาง่าย ใช้งานสะดวก ทำความสะอาดไม่ยาก ที่สำคัญต้องสามารถแจ้งเตือนให้รู้เมื่ออาหารชิ้นนั้นสุก ซึ่งจะช่วยให้เขาลดการพึ่งพาคนอื่นและขอความช่วยเหลือเท่าที่จำเป็น ตามหลัก Independent Living หรือการดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ ซึ่งจะช่วยให้คนพิการทางสายตาเกิดความภาคภูมิใจในตัวเองด้วย”[/b] เมื่อโจทย์และข้อมูลที่ต้องการชัดเจนการทำงานจริงก็เริ่มขึ้น ทีมงานจึงนำแนวคิดไปปรึกษากับอาจารย์จุฑารัตน์ สุ่นประเสริฐ ครูที่ปรึกษาในโรงเรียน และ ผศ.ดร.ธิติมา วงษ์ชีรี ที่ปรึกษาจากศูนย์วิจัยและบริการเพื่อชุมชนและสังคม สำนักวิจัยและบริการวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มจธ. [b] “จากการหาข้อมูลเชิงลึกเราพบว่าอุปกรณ์สำหรับช่วยคนพิการทางสายตาในบ้านเรามีอยู่พอสมควรแต่เป็นการช่วยเหลือในการออกไปใช้ชีวิตนอกบ้าน อย่างไม้เท้า หรือแอปช่วยเดินทางต่าง ๆ แต่อุปกรณ์ในบ้านสำหรับคนพิการทางสายตาแทบไม่มีเลย จึงเป็นปัญหาอย่างยิ่งกับพวกเขาที่ต้องอยู่กับบ้านในช่วงโควิด ทำให้คนพิการทางสายตาส่วนใหญ่ต้องกินอาหารสำเร็จรูป อาหารเวฟ และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นหลัก ไม่สามารถทำอาหารสดใหม่กินเองได้”[/b] ... นางสาวปณาลี กล่าว จากโจทย์ว่าทำอย่างไรถึงจะทำให้คนตาบอดรู้ว่าอาหารนั้นสุกแล้ว นำไปสู่ไอเดีย “การติดเทอร์โมมิเตอร์วัดอุณหภูมิอาหารแบบเข็มไว้กับที่คีบอาหาร” โดยจะมีการเขียนโปรแกรมเพิ่มเติมให้สามารถแจ้งเตือนเมื่ออุณหภูมิของเนื้อชิ้นนั้นสูงถึงระดับที่ตั้งไว้ ผลงานเด็กมัธยม “เครื่องคีบวัดความสุก” สำหรับผู้พิการทางสายตา เติมความสุขในการกินหมูกระทะได้ด้วยตัวเอง