สไลด์โชว์ เด็กพิการสู่เสี่ยร้านทอง สู้ชีวิตเพราะเห็นพ่อแม่กินข้าวคลุกน้ำปลา

เด็กพิการสู่เสี่ยร้านทอง สู้ชีวิตเพราะเห็นพ่อแม่กินข้าวคลุกน้ำปลา

[/p] [b]เปิดใจเจ้าของกิจการร้านทอง จากเด็กพิการไม่ได้เรียนและบ้านจน ดิ้นรนสู้ชีวิตทุกทางให้พ้นความอัตคัด สู่เถ้าแก่ห้างทองเมืองสุพรรณมูลค่ากว่า 50 ล้านบาท[/b] 'คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้' ประโยคสุดแสนจะคลาสสิกที่เราเชื่อว่า คุณผู้อ่านอาจจะเคยได้ยินสักครั้งในชีวิต ประโยคนี้แวบเข้ามาในหัวหลังจากเราสัมภาษณ์ 'คุณนัท-สิวนัส แสงสำราญ' เจ้าของกิจการห้างทองเมืองสุพรรณฯ เรียบร้อยไปแล้วสักครู่หนึ่ง ใครจะไปคิดว่าเด็กที่พิการตั้งแต่กำเนิด กว่าตัวเองจะเดินได้ก็ปาเข้าไปปีที่ 8 ของชีวิต จะพยายามต่อสู้ เรียนรู้ ฝักใฝ่ ขวนขวายความสำเร็จ ทำงานสุจริตทุกอย่างที่พอทำได้ จนวันหนึ่งสามารถเปลี่ยนตัวเองจาก 'เด็กบ้านจน' สู่ 'เถ้าแก่ร้านทองมูลค่ากว่า 50 ล้านบาท' เอาเป็นว่า… อย่ารอช้าดีกว่า เราอยากให้ทุกคนเปิดใจ ค่อยๆ เลื่อนลงด้านล่างอ่านเรื่องราวชีวิตของเขาคนนี้ เผื่อจะช่วยเป็นกำลังใจและแรงบันดาลใจเล็กๆ ให้ทุกคนมีพลังใช้ชีวิตต่อท่ามกลางโลกที่กำลังเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เด็กพิการสู่เสี่ยร้านทอง สู้ชีวิตเพราะเห็นพ่อแม่กินข้าวคลุกน้ำปลา

[/p] [b]ไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะฐานะทางบ้านและความพิการ :[/b] ปี พ.ศ. 2531 ณ อ.บางปลาม้า จ.สุพรรณบุรี เด็กชายสิวนัส ได้ลืมตาดูโลกพร้อมภาวะพิการตั้งแต่กำเนิด เขาเกิดในครอบครัวฐานะยากจน พ่อกับแม่ประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไป เรียกได้ว่า 'หาเช้ากินค่ำ' คุณนัท เล่าว่า เมื่อก่อนผมเดินไม่ได้ เนื่องจากขางอคล้ายคนขาแข็ง ที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ พ่อกับแม่พยายามช่วยทำกายภาพตลอด โดยการให้ใช้ไม้เท้าพยุงเดิน แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้ไม่อิสระอยู่ดี ผมต้องเดินแบบโยกตัวไปมา ค่อนข้างลำบากเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกอยากยอมแพ้ เพราะพ่อกับแม่ก็บอกให้ผมสู้ พวกเขาจะพูดเสมอว่า "เดี๋ยวก็เดินได้นะลูก" "ช่วงที่เดินไม่ได้ ผมไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไป แต่ก่อนบริเวณบ้านจะอยู่รวมกัน เห็นเด็กหลายคนวิ่งเล่น ก็พยายามจะเดินให้ได้เพื่อไปเล่นกับเขา แต่สุดท้ายก็เดินไม่ได้สักที จริงๆ รู้สึกเสียใจ แต่ด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้ติดอะไรมาก เพราะชินกับสภาพที่เป็นอยู่ แต่ในใจยังมีความหวังตลอดเพราะพ่อแม่บอกให้สู้ เลยทำให้มีความคิดและความเชื่อว่าวันหนึ่งจะเดินได้จริงๆ" เด็กชายสิวนัสพยายามฝึกกายภาพมาโดยตลอด จนเมื่ออายุ 8 ขวบ เขาก็เริ่มได้เดินด้วยตัวเอง แต่ด้วยความดีใจยังไม่ทันจะเคลื่อนไหวได้แข็งแรง วันแรกเขาเดินโดยไม่ใช้ไม้เท้า ทำให้ตัวเองล้มหัวฟาดเตียงพ่อแก่-แม่แก่ (คุณตา-คุณยาย) เย็บไป 4 เข็ม กลายเป็นรอยแผลเป็นที่เป็นเสมือนหลักฐานการเดินได้วันแรก ติดตัวอยู่จนถึงทุกวันนี้ คุณนัท เปิดใจว่า แรกๆ ผมเคยโดนล้อรู้สึกโมโห และเสียใจว่าทำไมเขาต้องล้อเรา บางทีมีคนเดินเลียนแบบ ใช้คำเรียกที่ไม่ดี ทำให้เรามีความรู้สึกไม่อยากออกจากบ้าน แต่สุดท้ายก็ก้าวข้ามความรู้สึกเหล่านั้นมาได้ เพราะมานั่งคิดว่า เราเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ พวกเขาต่างมีความสงสัยและอยากรู้ ดังนั้น เราต้องไม่สนใจ เพราะถ้ามัวแต่ฟังคำคนอื่นแล้วเก็บตัวอยู่แต่ที่บ้าน คงไม่ได้ออกไปใช้ชีวิต คุณนัท บอกกับเราว่า ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเพราะบ้านจนและพิการ กว่าจะเดินได้ก็เลยช่วงวัยเข้าเรียนไปแล้ว ตอนนั้นมีพี่แมน (พี่ชายคนโต) ที่ได้เรียนหนังสือ เวลาพี่ชายไปโรงเรียนแม่แก่จะพายเรือไปส่งแล้วเอาผมไปด้วย ผมบ่นกับพี่ชายว่าอยากเรียนแต่ไม่ได้เรียน พี่ชายเลยบอกว่าถ้าพี่รู้อะไรมาจะมาสอน "หลังจากนั้นพี่ชายรู้อะไรก็จะมาสอนผมหมด ทุกวันนี้ที่อ่านออกเขียนได้ก็เป็นเพราะพี่ ผมอ่านทุกเล่มที่เขาหยิบให้ พี่ชายได้เรียนอะไรผมก็ได้เรียนอันนั้น แม้ว่าพี่ชายจะเรียนจบแล้วเขาก็ยังสอนผมไม่เลิก พี่ไม่เคยทอดทิ้งผมเลย ที่จริงผมมีน้องชายด้วยอีกคนหนึ่งชื่อมอส แต่เขาห่างกับผมถึง 7 ปี" เด็กพิการสู่เสี่ยร้านทอง สู้ชีวิตเพราะเห็นพ่อแม่กินข้าวคลุกน้ำปลา

[/p] [b]เริ่มทำงานแรก รายได้ 20 บาท :[/b] ในอดีตคนบางปลาม้านิยมเจียระไนพลอยเป็นอาชีพ ทำให้คุณนัทได้เริ่มต้นหารายได้จากอาชีพนี้เมื่ออายุได้ 12 ปี เขาบอกกับเราว่า ผมเรียนรู้วิชาจากคนรอบตัว ที่เริ่มหันมาเจียพลอยเพราะว่าไม่ได้เรียนหนังสือ ทำให้รู้สึกว่าอยากทำงาน จะได้มีเงินไปซื้อของที่อยากได้ ตอนนั้นได้เงินวันละ 20 บาท ก็ดีใจมากๆ แล้ว ช่วงนั้นประมาณ พ.ศ. 2543 ผมยังไม่ได้คิดเรื่องช่วยเหลือครอบครัว คิดแค่ว่าอยากมีเงินไปซื้อขนมหรือของเล่นแบบที่คนอื่นเขามีกัน เพราะเพื่อนคนอื่นที่บ้านมีอาชีพทำนา เวลาพ่อแม่เก็บเกี่ยวข้าวได้คนอื่นเขาก็จะมีของเล่นใหม่ นั่นเลยถือเป็นแรงบันดาลใจแรกๆ ที่ทำให้เรารู้สึกว่าอยากทำงาน "แต่จังหวะที่ผมเริ่มโต ก็เริ่มรับรู้ฐานะทางบ้านและเข้าใจมันขึ้นเรื่อยๆ เรามีเรื่องที่ต้องใช้เงินกันเพิ่มขึ้นในทุกๆ วัน พี่ชายเองก็ต้องเรียนระดับชั้นสูงขึ้น ทำให้ผมเริ่มคิดว่า เราจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ ต้องหาเงินให้ได้มากขึ้นกว่าเดิม" คุณนัทเป็นช่างเจียพลอยได้ประมาณ 2 ปี ก็เริ่มมีความคิดว่า "เดี๋ยวมันก็เจ๊ง" เขาให้เหตุผลว่า ตอนที่ผมเจียระไนพลอยสังเกตเห็นว่า พลอยมีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ เล็กจนเท่ากับไม้ขีด หรือบางชิ้นต้องใช้กล้องส่องด้วยซ้ำ ทำให้คิดว่าถ้าอายุเราเพิ่มขึ้น วันหนึ่งก็คงทำงานตรงนี้ไม่ได้ "ผมไปบอกพ่อให้หยุดทำอาชีพนี้ แต่ก็เกือบทะเลาะเพราะความเห็นไม่ตรงกัน พ่อคิดว่าเป็นอาชีพที่หล่อเลี้ยงครอบครัวมา ทำไมจะไปต่อไม่ได้ ส่วนผมเป็นประเภทชอบคิดอะไรล่วงหน้า เลยมั่นใจว่าวันหนึ่งมันจะไปต่อไม่ได้จริงๆ สุดท้ายพ่อผมทำต่อ แต่ผมเลิกทำพลอยแม้ว่าตอนนั้นค่าแรงจะถึงหลักร้อยแล้ว" หลังจากนั้นคุณนัทกลายเป็นคนว่างงานอยู่เกือบปี ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปทำงานที่กรุงเทพฯ ในบริษัทรับซื้อของเก่าตามคำแนะนำของญาติ คุณนัท เล่าว่า ผมไม่ได้ทำหน้าที่เก็บของเก่าเพราะร่างกายไม่พร้อม แต่อยู่ในส่วนซ่อมของประกอบขาย บริษัทที่ทำงานมักจะรับซื้ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ตามสำนักงานต่างๆ ผมก็มีหน้าที่ซ่อมของเหล่านั้น เราถามคุณนัทว่าความรู้ในการเป็นช่างซ่อมได้มาจากไหน เขาตอบอย่างติดตลกว่า ถ้าเรียกภาษาบ้านๆ ผมเป็นคนชอบเสือก (หัวเราะ) พี่ข้างบ้านเขาจบด้านอิเล็กทรอนิกส์ เวลาผมเห็นเขาซ่อมของจะชอบไปถามจนได้ความรู้ติดตัวมา ทำให้ผมได้มีความรู้ในการซ่อมทีวี พัดลม หรือสิ่งต่างๆ แต่ผมทำงานตรงนั้นได้ประมาณปีนึง รู้สึกว่าไม่เวิร์ก เลยตัดสินใจกลับมาขายหมูปิ้งแถวบ้าน แม้ว่าจะขายดีแต่รู้สึกว่ากำไรเหลือน้อยนิด จนสุดท้ายก็ต้องเลิกกิจการอีกครั้ง แม้ว่าจะล้มแล้วล้มอีกแต่คุณนัทยังไม่ยอมแพ้ เพราะเขาเห็นครอบครัวลำบากขึ้นเรื่อยๆ ในใจคิดเพียงว่า "ต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด" ทำให้เขาหันไปรับจ้างเย็บผ้าโหล แม้ว่าค่าแรงจะน้อยมากเริ่มต้นวันละ 50 บาท แต่ก็ยอมทำเพราะเหมือนมีงานประจำ "ผมลงทุนกู้เงินซื้อจักรเย็บผ้า เพราะถ้าทำมากเราก็ได้มาก เนื่องจากเขานับเป็นกิโลเย็บเสร็จก็เอาไปชั่งน้ำหนัก ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า สุดท้ายทำได้มากสุดยังไม่ถึง 100 บาท ตอนนั้นอยากเลิกทำเพราะรู้สึกไม่คุ้ม แต่จะเปลี่ยนใจไปทำอย่างอื่นก็ไม่ได้ ต้องทำงานหาเงินผ่อนจักรเย็บผ้า ดังนั้น พอผ่อนจักรได้หมดผมหยุดทำเลย" คุณนัทบอกว่าหลังจากนั้นก็พยายามทำงานอื่นๆ อยู่อย่างต่อเนื่อง ชนิดที่ว่าทำงานหลากหลายมาก แต่สุดท้ายก็ยังไม่เห็นหนทางช่วยเหลือครอบครัวให้พ้นความยากลำบากได้ เคยไปต่อชั้นไม้ขาย อาศัยความรู้จากพ่อแม่ แม้จะได้เงินถึงหลักพันในบางครั้ง แต่สุดท้ายก็ขายไม่ดีจนกระทั่งต้องล้มเลิก เด็กพิการสู่เสี่ยร้านทอง สู้ชีวิตเพราะเห็นพ่อแม่กินข้าวคลุกน้ำปลา