สไลด์โชว์ การมีส่วนร่วม เพื่อโลกที่เท่าเทียมของคนตาบอด

การมีส่วนร่วม เพื่อโลกที่เท่าเทียมของคนตาบอด

[/p] [b]แม้ว่าสังคมไทยจะตระหนักถึงการให้ความสำคัญในการดูแล และพร้อมช่วยเหลือผู้พิการ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งจำเป็นพื้นฐาน ตั้งแต่บริการสาธารณะ สิ่งอำนวยความสะดวกในการใช้ชีวิตประจำวัน ยังไม่สะดวกเท่าที่ควร นอกจากไม่ได้มาตรฐาน ยังไม่เพียงพอต่อการใช้บริการ ที่สำคัญคือบางบริการมีข้อจำกัด เพราะสร้างเงื่อนไขการใช้งานโดยไม่จำเป็น ทำให้ผู้พิการจำนวนมากต้องอยู่ในภาวะพึ่งพิง ทั้งที่สามารถดูแลตัวเองได้ หากสิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานนั้นมีความพร้อม[/b] ปัญหานี้ไม่อาจเพิกเฉยได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสังคมไทยเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ ที่แน่นอนว่าตัวเลขผู้พิการในกลุ่มผู้สูงอายุก็จะมีจำนวนเพิ่มขึ้นตามไปด้วย โดยข้อมูลล่าสุดของ กรมส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ รวบรวมจำนวนผู้พิการ จากฐานข้อมูลที่ผู้พิการมาทำบัตรประจำตัวคนพิการในประเทศไทย ณ วันที่ 3 ตุลาคม 2566 พบว่ามีมากถึง 2,240,537 คน และจำนวนกว่าครึ่งหรือกว่า 1 ล้านคนเป็นผู้สูงวัย ที่อายุ 60 ปีขึ้นไป สำหรับประเภทของคนพิการนั้น อันดับ 1 คือ ผู้พิการทางการเคลื่อนไหวร่างกาย จำนวน 1,155,339 คน รองลงมาคือ ผู้พิการทางการได้ยินจำนวน 415,999 คน และอันดับ 3 คือ ผู้พิการทางการมองเห็น 184,542 คน ส่วนผู้พิการประเภทอื่นๆ ยังมี เช่น ผู้พิการทางจิตใจ ผู้พิการทางสติปัญญา ผู้พิการทางการเรียนรู้ เป็นต้น [b]เรื่องราวของคนพิการในประเทศไทยนี้ สุนทร สุขชา เจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายและสิทธิมนุษยชน สมาคมสภาคนพิการทุกประเภทแห่งประเทศไทย ได้บอกเล่ากับไทยรัฐออนไลน์ ที่ยังทำให้เห็นว่า ประเด็นปัญหาที่ผู้พิการต้องเผชิญนั้น หลายเรื่องถูกเรียกร้องมาอย่างยาวนาน และยังคงอยู่อย่างนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลุ่มผู้พิการในการมองเห็น[/b] การมีส่วนร่วม เพื่อโลกที่เท่าเทียมของคนตาบอด

[/p] [b]ตามหาบริการสาธารณะที่ได้มาตรฐาน[/b] สุนทร วัย 33 ปี ซึ่งเป็นผู้พิการทางการมองเห็น ปัจจุบันมีงานประจำ เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายและสิทธิมนุษยชน สมาคมสภาคนพิการทุกประเภทแห่งประเทศไทย และยังมีงานที่ต้องเดินทางไปร่วมประชุมกับกลุ่มคนทำงานด้านต่างๆ เช่น ด้านสิทธิมนุษยชน และเป็นผู้บรรยายในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายเพื่อคนพิการ มีโอกาสเดินทางไปเป็นตัวแทนประชุมกับองค์กรต่างๆ ทั้งในและต่างประเทศ ตัวของสุนทรเอง เจอความยากลำบากในการใช้ชีวิตนอกบ้าน จากการใช้บริการสาธารณะต่างๆ มากมาย รวมถึงได้รับการบอกเล่าระบายทุกข์จากเพื่อนกลุ่มผู้พิการด้วยกัน เช่น เมื่อผู้พิการทางสายตาเดินไปตามฟุตปาทที่มีเบรลล์บล็อก ที่เป็นกระเบื้องพื้นที่พิเศษบนฟุตปาทแผ่นสีเหลืองมีปุ่มหรือพื้นผิวพิเศษ แม้จะมีการวางตามแนวฟุตปาทส่วนหนึ่ง แต่ไม่ได้คำนึงถึงการใช้งานที่มีคุณภาพ หลายพื้นที่ปูเบรลล์บล็อกที่นำทางไปชนกับเสาไฟ หรือต้นไม้ สภาพของความสูงของฟุตปาทไม่ได้มาตรฐานกับพื้นถนน แต่ละที่ความสูงต่างกัน และไม่มีการเชื่อมต่อในแนวระนาบที่ปลอดภัย ทำให้ผู้พิการทางการมองเห็น และการเคลื่อนไหวของผู้ที่ใช้รถเข็นไม่สามารถใช้งานได้สะดวก และการเชื่อมต่อระหว่างถนนกับฟุตปาทที่ไม่ได้มาตรฐาน ยังเป็นอุปสรรคต่อการใช้บริการรถเมล์ จนบางครั้งเกิดอุบัติเหตุได้ สำหรับการเดินทางข้ามถนนบนทางม้าลาย มักมีปัญหาที่ทางม้าลายส่วนใหญ่ สัญญาณไฟ ไม่ได้ติดตั้งระบบเสียง เพื่อบอกให้ผู้พิการในการมองเห็นได้ยินว่า สามารถข้ามถนนได้หรือไม่ได้ สิ่งที่ทางการไทยแก้ปัญหาคือการอำนวยความสะดวกให้รถยนต์มากกว่าคนใช้งาน เช่น การสร้างสะพานลอย ที่เอื้อให้รถยนต์วิ่งได้ต่อเนื่อง แต่ผู้พิการใช้งานได้ไม่สะดวก โดยเฉพาะผู้ต้องนั่งรถวีลแชร์ หรือรถเข็น หรือแม้แต่ผู้พิการทางสายตาก็ตาม สุนทร เล่าอีกว่า ปัญหาทางด้านการเดินทาง ยังมีอีกหลายประเด็นที่เป็นปัญหากับผู้พิการ อย่างเช่น รถไฟฟ้าที่ปัจจุบันยังมีลิฟต์ไม่ครบทุกสถานี รถเมล์ไม่มีลิฟต์ยก หรือทางลาด (Low floor) สำหรับผู้พิการ หรือบางคันมีทางลาดแต่ไม่ได้มาตรฐานสำหรับการใช้งานที่มีคุณภาพที่ดีพอ ยังมีกรณีการเดินทางโดยสารเครื่องบิน มักถูกจำกัดจำนวนที่นั่งในการเดินทางต่อเที่ยวบิน ด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย อย่างที่ผู้พิการในการมองเห็นเคยเจอคือ ห้ามขึ้นเครื่องบินพร้อมกัน 8 คนในเที่ยวบินหนึ่ง แต่หลักเกณฑ์นี้ในบางครั้งขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของสายการบิน เพราะบางกรณีผู้พิการก็สามารถไปพร้อมกันได้เป็นจำนวนมาก อย่างการเดินทางไปแข่งขันกีฬาคนพิการ เป็นต้น ผลกระทบที่เกิดขึ้น จากการไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีพอ คือทำให้คนพิการมีต้นทุนการใช้ชีวิตที่สูง เช่น การเดินทางที่ไม่สามารถไปโดยระบบขนส่งสาธารณะได้ แต่ต้องไปโดยรถแท็กซี่ หรือต้องมีคนดูแลประจำตัว การมีส่วนร่วม เพื่อโลกที่เท่าเทียมของคนตาบอด