สไลด์โชว์ เปลี่ยนสงสารเป็นโอกาส วิธีคิดมอบอาชีพให้คนพิการ สู่ความยั่งยืน

เปลี่ยนสงสารเป็นโอกาส วิธีคิดมอบอาชีพให้คนพิการ สู่ความยั่งยืน

[/p] [b]เริ่มต้นด้วยความไม่รู้ สู่การมุ่งหวังเปลี่ยนสังคม 'สงสาร' เป็น 'มอบโอกาส' เรื่องราวของ 'ผึ้ง วันดี' นักเขียนสารคดี ผู้ใช้ทุนส่วนตัวสร้างอาชีพให้คนพิการผ่านงานแฮนด์เมด... 'ข้อจำกัด' บางอย่าง พรากบางสิ่งไปจากชีวิต 'มนุษย์'[/b] สำหรับ 'คนพิการ' ก็เช่นกัน หลายคนมีความสามารถ แต่กลับถูกห้ามทำงาน หรือถูกตีตราด้วยคำว่า 'ทำไม่ได้' ก่อนที่จะมีโอกาสพิสูจน์ความสามารถเสียอีก ทำให้พวกเขาต้องติดหล่มความคิดว่า ตนเองนั้น 'ไร้ค่า' ชีวิตของนักเขียนสารคดีคนหนึ่งชื่อ 'ผึ้ง-วันดี สันติวุฒิเมธี' เธอทำงานคลุกคลีกับคนพิการอยู่หลายปี ได้เห็น 'ชีวิต' ของพวกเขาหลากรูปแบบ ตั้งแต่คนที่มีรอยยิ้ม ไปจนถึงคนที่อยากจบชีวิต ลาโลกใบนี้แบบไม่มีหวนกลับ เรื่องราวที่ได้พบ ทำให้เธอสะสม 'พลังความคิด' บางอย่างที่อุดมไปด้วย 'พลังความหวัง' วันหนึ่ง เธอจึงตัดสินใจก้าวไปข้างหน้า ใช้แรงกาย แรงสมอง และสองมือ ปลุกปั้นแบรนด์ V Craft เพื่อสร้างอาชีพให้คนพิการ ไม่ใช่เพียงให้พวกเขามีงานทำ แต่ยังอยากคืนคำว่า 'คุณค่า' สู่ความคิดของผู้พิการทุกคน นอกจากนั้นยังต้องการทลายกรอบของสังคมที่มองคนพิการด้วยความสงสารเวทนา ต่อจากนี้คือเรื่องราวจากการสนทนาระหว่าง ทีมข่าวเฉพาะกิจไทยรัฐออนไลน์ กับ 'ผึ้ง วันดี' ที่แม้ชีวิตจะต้องพยายามทุ่มเทแรงกาย และแรงใจอย่างหนักหน่วง แต่เธอก็ยังเล่าให้เราฟังด้วยน้ำเสียงที่มีพลังและความหวังแห่งการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนสงสารเป็นโอกาส วิธีคิดมอบอาชีพให้คนพิการ สู่ความยั่งยืน

[/p] [b]เริ่มทำโดยที่ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร :[/b] ประโยคจากเสียงปลายสายของผู้หญิงคนนี้ที่น่าสนใจ คือ "ตอนที่เราเริ่มทำ 'ไม่รู้' เลยว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง รู้แต่ว่าการลงทุนกับคนพิการต้องใช้เวลา" พอได้ยินแบบนั้นปุ๊บ ทีมข่าวฯ ก็ถามกลับทันทีว่า "ถ้าไม่รู้ ทำไมยังไปต่อ?" "เราอยาก 'พิสูจน์' ให้สังคมเห็นว่า ถ้าให้ 'โอกาส' และ 'เวลา' กับคนพิการสำหรับฝึกฝน วันหนึ่งเขาจะทำได้จริงๆ ซึ่ง 1 ปีที่ผ่านมา เราได้พิสูจน์แล้วว่าทำได้" เธอตอบ จากการร่วมงานกับคนพิการ 6 ปี สู่การสร้างอาชีพเพื่อคนพิการ : จากความ 'ไม่รู้' แต่อยากไปต่อ รวมเข้ากับความคิด ความตั้งใจ อันเต็มเปี่ยมไปด้วย 'พลัง' ที่อยากจะ 'สร้างงาน' ให้คนพิการหลากหลายประเภท ผ่านการทำงานฝีมือที่ 'สวยงาม' และต้องการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่เป็นงานแฮนด์เมด (Handmade) ของคนพิการ แม้นี่จะเป็นแนวคิดที่ดี แต่ไม่ใช่ว่าเธอคิดปุ๊บแล้วจะทำได้ปั๊บ เพราะแนวคิดนี้ถูกตกผลึก หลังจากทำงานร่วมกับคนพิการมาแล้วช่วงหนึ่งของชีวิต… ประมาณ 6 ปี ก่อนจะมาทำ V Craft 'วันดี' เคยทดลองทำแบรนด์ให้กับสมาคมคนตาบอดแห่งประเทศไทย และเคยมีประสบการณ์ทำงานกับคนพิการ สิ่งนี้เองทำให้เธอได้เรียนรู้ว่า คนตาบอด-คนพิการ สามารถทำอะไรได้บ้าง "เราเริ่มอยากจะทำแบรนด์สินค้าของตนเอง เป็นธุรกิจเพื่อสังคม มีงานเพื่อคนพิการหลากหลายประเภท อยากพัฒนาผลิตภัณฑ์คนพิการ ด้วยการมีดีไซเนอร์เข้ามาช่วย อยากออกแบบการผลิตสินค้าที่เหมาะกับศักยภาพของผู้พิการแต่ละประเภท และต้องการสร้างตลาดให้ผลิตภัณฑ์เหล่านั้น" เปลี่ยนสงสารเป็นโอกาส วิธีคิดมอบอาชีพให้คนพิการ สู่ความยั่งยืน

[/p] [b]ปรึกษาคนพิการ ลงมือเรียนรู้ ก่อนเริ่มเปิดสอน :[/b] ก่อนจะเริ่มทำแบรนด์ V Craft ผึ้งได้แต่มองหาว่า "จะให้คนพิการทำอะไร" ซึ่งโจทย์แรกของเธอเป็น 'คนตาบอด' ทำให้เธอต้องคิดต่อว่า แล้วทักษะอะไรที่คนตาบอดจะสามารถทำได้ หลังจากคิดอยู่สักพัก ผึ้งจึงได้ปรึกษากับรุ่นน้องชื่อ 'พลอย-สโรชา กิตติสิริพันธุ์' ซึ่งเป็นผู้พิการทางสายตา ทำให้ได้ข้อสรุปว่าจะทำ 'งานถัก' เพราะเป็นงานที่ใช้การสัมผัส คิดว่าน่าจะทำได้ "ตอนนั้นตัวเราเองก็ยังไม่เคยเรียนเหมือนกัน เคยเรียนแต่การต่อผ้า (Patchwork) วันหนึ่งไปเห็นงานถักที่เรียกว่า มาคราเม่ (Macrame) แล้วรู้สึกว่าน่าสนใจ จึงอยากจะทำมาคราเม่ โดยที่ตอนนั้นไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าคืออะไร" 'งานถัก' ที่ผึ้งตกตะกอนความคิดร่วมกับพลอย ก็ลงล็อกกับความชอบส่วนตัวของเธอพอดี เพราะแม้อาชีพหลักของผึ้งจะเป็นนักเขียนสารคดี แต่เธอมีความชื่นชอบงานแฮนด์เมดมาก "ผึ้งเคยได้เรียนหลักสูตรต่อผ้าของประเทศญี่ปุ่นที่มาเปิดในเมืองไทยแล้วก็ชอบมาก" เธอเล่าด้วยน้ำเสียงสดใส ผึ้งลองเริ่มเรียนการทำ 'เปลญวน' เพราะชื่นชอบเป็นทุนเดิม แต่คิดไปคิดมา เธอมองว่าถ้าเริ่มจากเปลญวน คนตาบอดอาจจะลำบาก เพราะว่าเชือกยาว และไม่อยากสร้างความลำบากให้คนพิการมากขึ้น จึงไปลองเรียนงานถัก 'มาคราเม่' ทำให้พบว่าคนตาบอดน่าจะทำได้ "เราไปหาครูสอนเพิ่มเติม เริ่มจากงานชิ้นเล็กๆ จึงได้เรียนกับ ครูย้ง จากเพจ 'รยางค์ระวิง' (rayangrawing) ซึ่งเขามีความเชี่ยวชาญถักงานดีไซน์ ก็ปรึกษาครูว่าอยากทำแบรนด์สร้างงานให้คนพิการ คุณครูจึงได้มาร่วมเป็นดีไซน์เนอร์ด้วย" [b]'คนตาบอด' ผู้พิการกลุ่มแรกที่เลือก :[/b] ความตั้งใจแรกของผึ้ง ต้องการสร้างอาชีพแก่ผู้พิการหลากหลายประเภท แต่ข้อจำกัดที่มีอยู่ทำให้เธอต้องเลือก… ผึ้ง กล่าวว่า ความพิการแต่ละประเภท มีข้อจำกัดที่แตกต่างกัน ถ้าเราสอนผู้พิการทุกประเภทรวมกัน เราจะสอนไม่ได้ เราจึงต้องออกแบบการสอนให้เหมาะกับความพิการนั้นๆ ในเฟสแรกเริ่มที่ 'คนตาบอด' เพราะว่าเป็นกลุ่มคนที่ได้รับการจ้างงานน้อยที่สุด ตามกฎหมาย ม.35 แห่ง พ.ร.บ.ส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ.2550 ส่วนในอนาคตมีแผนจะขยายไปสู่คนพิการอื่นๆ "อีกเหตุผล คือ คนตาบอดไม่สามารถเรียนการถักจากยูทูบได้เลย เพราะว่าคลิปไม่มีเสียงบรรยาย แต่ผู้พิการอื่นๆ ที่มองเห็นเขายังสามารถเรียนรู้ได้ พอจะเริ่มจากคนตาบอด เราก็ต้องมาออกแบบการสอนว่าจะทำยังไงถึงจะสอนพวกเขาได้ ถ้ามาคอยบอกว่าให้ถักลายไหน คนตาบอดจะไม่รู้ และนึกไม่ออก ผึ้งจึงทำชิ้นงานขึ้นมาให้เขาจับ แล้วค่อยๆ สอนแต่ละลาย ไปทีละขั้นตอน ทางเราเองก็สอนไปด้วย และเติมความรู้โดยการไปเรียนเพิ่มด้วย" เปลี่ยนสงสารเป็นโอกาส วิธีคิดมอบอาชีพให้คนพิการ สู่ความยั่งยืน