สไลด์โชว์ โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!
-
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง! -
![[/p]
[b]วันนี้ EQ ได้มีโอกาสได้พูดคุย และแชร์มุมมองการใช้ชีวิตอันแสนสดใส กับณิชชารีย์ เป็นเอกชนะศักดิ์ หรือ ‘น้องธันย์ สาวน้อยคิดบวก’ นักสื่อสารองค์กรวัย 27 ปี ผู้ควบบทบาทของนักสื่อสารการรณรงค์สิทธิคนพิการ ที่ชีวิตพลิกผันจากสาวน้อยวัย 14 ปี สุขภาพร่างกายแข็งแรง แต่ต้องมาประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ จากการพลัดตกลงไปในรางรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์[/b] แม้เหตุการณ์ครั้งนั้นจะทำให้ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้าง แต่เธอกลับลุกขึ้นมาฝึกเดินด้วยขาเทียมอีกครั้งอย่างมั่นคง และโอบอุ้มความรู้สึกด้วยหัวใจอันแข็งแกร่ง พร้อมกับเลนส์ในการมองโลกด้วยมุมมองใหม่ ที่เปลี่ยนมายด์เซ็ตของผู้หญิงคนหนึ่งไปตลอดกาล
บทสนทนาอันแสนพิเศษกับธันย์ในครั้งนี้ แม้เธอจะมองว่าตนเองได้ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาทั่วไป แต่มันกลับสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังบวกถ่ายทอดออกมาถึงใจของผู้คนมากมาย ด้วยการเป็นตัวอย่างของคนที่ ‘ไม่ยอมเสียเวลาจมอยู่กับความทุกข์ จนพลาดความสุขของการได้ออกไปโลดแล่น’ ภาพของสาวน้อยคิดบวกที่พุ่งตัวลงไปดำน้ำในทะเลอันแสนกว้างใหญ่ วิ่งมาราธอนอย่างไม่ท้อถอย ร่อนร่มพาราไกลดิ้งโบยบินอยู่กลางอากาศ คือบทพิสูจน์ว่ากำแพงแห่งความกลัวได้ถูกทลายลงแล้ว ศักยภาพที่แท้จริงของเธอถูกขับออกมา และนำไปสู่การปลดล็อกตัวเองในรูปแบบใหม่ๆ อย่างไม่คาดคิด
หากพูดถึงประเด็นที่ใหญ่ไปกว่านั้น เราจะเห็นกลุ่มคนพิการพยายามเข้ามามีบทบาททางการเมือง และออกแบบนโยบายต่อกลุ่มผู้พิการมากขึ้น ซึ่งการขยายพื้นที่สำหรับ ‘เวทีแสดงศักยภาพ’ ให้เป็นได้มากกว่าการช่วยเหลือด้วยความสงสาร เป็นอีกหนึ่งคำถาม และมุมมองของคนพิการที่อยากบอกเล่าว่า หากเรามองผู้พิการด้วยความสงสารนั้น มันอาจเป็นการสร้างกำแพงที่ปิดกั้นการแสดงศักยภาพของเขาด้วยหรือไม่? เพราะบางทีการที่เขาช่วยเหลือตัวเองได้ อาจเป็นจุดเล็กๆ ที่คุณอาจเห็นว่ามันไม่สำคัญมาก แต่มันเป็นพื้นที่ๆ เข้าได้โชว์ศักยภาพเสียด้วยซ้ำ
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!]([/p
[b
บทสนทนาอันแสนพิเศษกับธันย์ในครั้งนี้ แม้เธอจะมองว่าตนเองได้ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาทั่วไป แต่มันกลับสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังบวกถ่ายทอดออกมาถึงใจของผู้คนมากมาย ด้วยการเป็นตัวอย่างของคนที่ ‘ไม่ยอมเสียเวลาจมอยู่กับความทุกข์ จนพลาดความสุขของการได้ออกไปโลดแล่น’ ภาพของสาวน้อยคิดบวกที่พุ่งตัวลงไปดำน้ำในทะเลอันแสนกว้างใหญ่ วิ่งมาราธอนอย่างไม่ท้อถอย ร่อนร่มพาราไกลดิ้งโบยบินอยู่กลางอากาศ คือบทพิสูจน์ว่ากำแพงแห่งความกลัวได้ถูกทลายลงแล้ว ศักยภาพที่แท้จริงของเธอถูกขับออกมา และนำไปสู่การปลดล็อกตัวเองในรูปแบบใหม่ๆ อย่างไม่คาดคิด
หากพูดถึงประเด็นที่ใหญ่ไปกว่านั้น เราจะเห็นกลุ่มคนพิการพยายามเข้ามามีบทบาททางการเมือง และออกแบบนโยบายต่อกลุ่มผู้พิการมากขึ้น ซึ่งการขยายพื้นที่สำหรับ ‘เวทีแสดงศักยภาพ’ ให้เป็นได้มากกว่าการช่วยเหลือด้วยความสงสาร เป็นอีกหนึ่งคำถาม และมุมมองของคนพิการที่อยากบอกเล่าว่า หากเรามองผู้พิการด้วยความสงสารนั้น มันอาจเป็นการสร้างกำแพงที่ปิดกั้นการแสดงศักยภาพของเขาด้วยหรือไม่? เพราะบางทีการที่เขาช่วยเหลือตัวเองได้ อาจเป็นจุดเล็กๆ ที่คุณอาจเห็นว่ามันไม่สำคัญมาก แต่มันเป็นพื้นที่ๆ เข้าได้โชว์ศักยภาพเสียด้วยซ้ำ
/images/upload/2023-07-11-491-1-05.2.jpg)
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง![/p] [b]วันนี้ EQ ได้มีโอกาสได้พูดคุย และแชร์มุมมองการใช้ชีวิตอันแสนสดใส กับณิชชารีย์ เป็นเอกชนะศักดิ์ หรือ ‘น้องธันย์ สาวน้อยคิดบวก’ นักสื่อสารองค์กรวัย 27 ปี ผู้ควบบทบาทของนักสื่อสารการรณรงค์สิทธิคนพิการ ที่ชีวิตพลิกผันจากสาวน้อยวัย 14 ปี สุขภาพร่างกายแข็งแรง แต่ต้องมาประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ จากการพลัดตกลงไปในรางรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์[/b] แม้เหตุการณ์ครั้งนั้นจะทำให้ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้าง แต่เธอกลับลุกขึ้นมาฝึกเดินด้วยขาเทียมอีกครั้งอย่างมั่นคง และโอบอุ้มความรู้สึกด้วยหัวใจอันแข็งแกร่ง พร้อมกับเลนส์ในการมองโลกด้วยมุมมองใหม่ ที่เปลี่ยนมายด์เซ็ตของผู้หญิงคนหนึ่งไปตลอดกาล บทสนทนาอันแสนพิเศษกับธันย์ในครั้งนี้ แม้เธอจะมองว่าตนเองได้ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาทั่วไป แต่มันกลับสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังบวกถ่ายทอดออกมาถึงใจของผู้คนมากมาย ด้วยการเป็นตัวอย่างของคนที่ ‘ไม่ยอมเสียเวลาจมอยู่กับความทุกข์ จนพลาดความสุขของการได้ออกไปโลดแล่น’ ภาพของสาวน้อยคิดบวกที่พุ่งตัวลงไปดำน้ำในทะเลอันแสนกว้างใหญ่ วิ่งมาราธอนอย่างไม่ท้อถอย ร่อนร่มพาราไกลดิ้งโบยบินอยู่กลางอากาศ คือบทพิสูจน์ว่ากำแพงแห่งความกลัวได้ถูกทลายลงแล้ว ศักยภาพที่แท้จริงของเธอถูกขับออกมา และนำไปสู่การปลดล็อกตัวเองในรูปแบบใหม่ๆ อย่างไม่คาดคิด หากพูดถึงประเด็นที่ใหญ่ไปกว่านั้น เราจะเห็นกลุ่มคนพิการพยายามเข้ามามีบทบาททางการเมือง และออกแบบนโยบายต่อกลุ่มผู้พิการมากขึ้น ซึ่งการขยายพื้นที่สำหรับ ‘เวทีแสดงศักยภาพ’ ให้เป็นได้มากกว่าการช่วยเหลือด้วยความสงสาร เป็นอีกหนึ่งคำถาม และมุมมองของคนพิการที่อยากบอกเล่าว่า หากเรามองผู้พิการด้วยความสงสารนั้น มันอาจเป็นการสร้างกำแพงที่ปิดกั้นการแสดงศักยภาพของเขาด้วยหรือไม่? เพราะบางทีการที่เขาช่วยเหลือตัวเองได้ อาจเป็นจุดเล็กๆ ที่คุณอาจเห็นว่ามันไม่สำคัญมาก แต่มันเป็นพื้นที่ๆ เข้าได้โชว์ศักยภาพเสียด้วยซ้ำ โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง! -
![[/p]
[b]การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของสาวน้อยเพอร์เฟกชันนิสต์ [/b]
“เกิดอุบัติเหตุตอนอายุ 14 ปี จริงๆ แล้วเด็กมาก คือ เรายังไม่ได้บรรลุนิติภาวะ หรือไม่ได้มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมากพอ แต่อุบัติเหตุตอนนั้นอย่างที่คนทราบ คือ ตกรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์ แล้วรถไฟฟ้ามันก็ทับ เลยทำให้ตัวเราตกอยู่ใต้ท้องรถไฟ แต่ที่โชคร้ายตรงที่ว่า รถไฟฟ้าทับขา ทำให้ขาต้องถูกตัดไป
ณ ตอนนั้น มันเรียกว่าเป็น ‘การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิต’ เลยดีกว่า ไม่ว่าจะเป็นความคิด มายด์เซ็ตต่าง
ๆ รวมถึงมุมมองการใช้ชีวิต เราว่าเมื่อก่อนเรามีมุมมองในแบบหนึ่ง ธันย์เหมือนคนทั่วๆ ไปแหละ ที่อาจจะมีแพชชั่นอยากมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จ ในด้านการศึกษา การงาน เช่น การเรียนที่นี่ ทำงานนี้ การทำอาชีพนี้ มันคือที่สุดแล้ว
แต่พอเราประสบอุบัติเหตุมันทำให้มุมมองเราเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อย่างแรกเลยคือ เห้ย มันไม่มีการยึดติด มันไม่มีสิ่งไหนมาบอกเราว่า การทำอาชีพนั้น หรือการที่เป็นคนแบบนี้ คือคนที่ดีที่สุด เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ หรือเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มันเหมือนทำให้เราถอยออกมา โดยที่ไม่ต้องยึดติดกับสิ่งที่สังคมอาจจะตั้งเกณฑ์ไว้ มันเหมือนเราเจอกับเหตุการณ์ของตัวเองแล้วเรารู้สึกว่า เออ การที่เราถอยออกมา เราไม่ยึดติด มันทำให้ชีวิตเราเดินต่อไปได้ ซึ่งตอนนั้นชีวิตธันย์เดินต่อไปยากมาก ถ้าธันย์ยังยึดติดว่า เห้ย เราต้องเรียนที่นี่ หรือการที่ฉันไม่ได้ประกอบอาชีพนี้ ไม่สามารถเข้ามหาลัยนี้ได้ นั่นคือชีวิตเราพังแล้ว มันไม่ใช่ มันเริ่มเปลี่ยนอันแรกก่อนเลย
แล้วมันไม่ได้เปลี่ยนแค่สภาพสิ่งแวดล้อมภายนอก แต่มันเปลี่ยนมุมมองการใช้ชีวิตของตัวเองด้วย เมื่อก่อนธันย์เป็นกึ่งๆ Perfectionist เราไม่ได้เป็น Perfectionist จ๋า หรือเก่งทุกด้านขนาดนั้น แต่เรามีเส้นทางของตัวเองที่ชัดเจน แล้วพอเกิดอุบัติเหตุ มันเหมือนเราถูกล้างกระดานไปเลย ตอนนั้นมันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องตั้งเส้นทางใหม่ของชีวิต ที่มันลิงก์ไปกับข้อจำกัดของเรา หมายถึงว่า ไม่หนักเกินไป ไม่เบาเกินไป”
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!]([/p
[b
“เกิดอุบัติเหตุตอนอายุ 14 ปี จริงๆ แล้วเด็กมาก คือ เรายังไม่ได้บรรลุนิติภาวะ หรือไม่ได้มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมากพอ แต่อุบัติเหตุตอนนั้นอย่างที่คนทราบ คือ ตกรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์ แล้วรถไฟฟ้ามันก็ทับ เลยทำให้ตัวเราตกอยู่ใต้ท้องรถไฟ แต่ที่โชคร้ายตรงที่ว่า รถไฟฟ้าทับขา ทำให้ขาต้องถูกตัดไป
ณ ตอนนั้น มันเรียกว่าเป็น ‘การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิต’ เลยดีกว่า ไม่ว่าจะเป็นความคิด มายด์เซ็ตต่าง
ๆ รวมถึงมุมมองการใช้ชีวิต เราว่าเมื่อก่อนเรามีมุมมองในแบบหนึ่ง ธันย์เหมือนคนทั่วๆ ไปแหละ ที่อาจจะมีแพชชั่นอยากมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จ ในด้านการศึกษา การงาน เช่น การเรียนที่นี่ ทำงานนี้ การทำอาชีพนี้ มันคือที่สุดแล้ว
แต่พอเราประสบอุบัติเหตุมันทำให้มุมมองเราเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อย่างแรกเลยคือ เห้ย มันไม่มีการยึดติด มันไม่มีสิ่งไหนมาบอกเราว่า การทำอาชีพนั้น หรือการที่เป็นคนแบบนี้ คือคนที่ดีที่สุด เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ หรือเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มันเหมือนทำให้เราถอยออกมา โดยที่ไม่ต้องยึดติดกับสิ่งที่สังคมอาจจะตั้งเกณฑ์ไว้ มันเหมือนเราเจอกับเหตุการณ์ของตัวเองแล้วเรารู้สึกว่า เออ การที่เราถอยออกมา เราไม่ยึดติด มันทำให้ชีวิตเราเดินต่อไปได้ ซึ่งตอนนั้นชีวิตธันย์เดินต่อไปยากมาก ถ้าธันย์ยังยึดติดว่า เห้ย เราต้องเรียนที่นี่ หรือการที่ฉันไม่ได้ประกอบอาชีพนี้ ไม่สามารถเข้ามหาลัยนี้ได้ นั่นคือชีวิตเราพังแล้ว มันไม่ใช่ มันเริ่มเปลี่ยนอันแรกก่อนเลย
แล้วมันไม่ได้เปลี่ยนแค่สภาพสิ่งแวดล้อมภายนอก แต่มันเปลี่ยนมุมมองการใช้ชีวิตของตัวเองด้วย เมื่อก่อนธันย์เป็นกึ่งๆ Perfectionist เราไม่ได้เป็น Perfectionist จ๋า หรือเก่งทุกด้านขนาดนั้น แต่เรามีเส้นทางของตัวเองที่ชัดเจน แล้วพอเกิดอุบัติเหตุ มันเหมือนเราถูกล้างกระดานไปเลย ตอนนั้นมันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องตั้งเส้นทางใหม่ของชีวิต ที่มันลิงก์ไปกับข้อจำกัดของเรา หมายถึงว่า ไม่หนักเกินไป ไม่เบาเกินไป”
/images/upload/2023-07-11-491-2-05.3.jpg)
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง![/p] [b]การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของสาวน้อยเพอร์เฟกชันนิสต์ [/b] “เกิดอุบัติเหตุตอนอายุ 14 ปี จริงๆ แล้วเด็กมาก คือ เรายังไม่ได้บรรลุนิติภาวะ หรือไม่ได้มีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมากพอ แต่อุบัติเหตุตอนนั้นอย่างที่คนทราบ คือ ตกรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์ แล้วรถไฟฟ้ามันก็ทับ เลยทำให้ตัวเราตกอยู่ใต้ท้องรถไฟ แต่ที่โชคร้ายตรงที่ว่า รถไฟฟ้าทับขา ทำให้ขาต้องถูกตัดไป ณ ตอนนั้น มันเรียกว่าเป็น ‘การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิต’ เลยดีกว่า ไม่ว่าจะเป็นความคิด มายด์เซ็ตต่าง ๆ รวมถึงมุมมองการใช้ชีวิต เราว่าเมื่อก่อนเรามีมุมมองในแบบหนึ่ง ธันย์เหมือนคนทั่วๆ ไปแหละ ที่อาจจะมีแพชชั่นอยากมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จ ในด้านการศึกษา การงาน เช่น การเรียนที่นี่ ทำงานนี้ การทำอาชีพนี้ มันคือที่สุดแล้ว แต่พอเราประสบอุบัติเหตุมันทำให้มุมมองเราเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง อย่างแรกเลยคือ เห้ย มันไม่มีการยึดติด มันไม่มีสิ่งไหนมาบอกเราว่า การทำอาชีพนั้น หรือการที่เป็นคนแบบนี้ คือคนที่ดีที่สุด เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ หรือเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มันเหมือนทำให้เราถอยออกมา โดยที่ไม่ต้องยึดติดกับสิ่งที่สังคมอาจจะตั้งเกณฑ์ไว้ มันเหมือนเราเจอกับเหตุการณ์ของตัวเองแล้วเรารู้สึกว่า เออ การที่เราถอยออกมา เราไม่ยึดติด มันทำให้ชีวิตเราเดินต่อไปได้ ซึ่งตอนนั้นชีวิตธันย์เดินต่อไปยากมาก ถ้าธันย์ยังยึดติดว่า เห้ย เราต้องเรียนที่นี่ หรือการที่ฉันไม่ได้ประกอบอาชีพนี้ ไม่สามารถเข้ามหาลัยนี้ได้ นั่นคือชีวิตเราพังแล้ว มันไม่ใช่ มันเริ่มเปลี่ยนอันแรกก่อนเลย แล้วมันไม่ได้เปลี่ยนแค่สภาพสิ่งแวดล้อมภายนอก แต่มันเปลี่ยนมุมมองการใช้ชีวิตของตัวเองด้วย เมื่อก่อนธันย์เป็นกึ่งๆ Perfectionist เราไม่ได้เป็น Perfectionist จ๋า หรือเก่งทุกด้านขนาดนั้น แต่เรามีเส้นทางของตัวเองที่ชัดเจน แล้วพอเกิดอุบัติเหตุ มันเหมือนเราถูกล้างกระดานไปเลย ตอนนั้นมันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่า เราต้องตั้งเส้นทางใหม่ของชีวิต ที่มันลิงก์ไปกับข้อจำกัดของเรา หมายถึงว่า ไม่หนักเกินไป ไม่เบาเกินไป” โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง! -
![[/p]
[b] “หลังจากนั้นเราก็ค่อยมาดูมุมมองการใช้ชีวิตที่มันเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นสังคมรอบข้าง การไปเที่ยวกับเพื่อน การใช้ชีวิตกับคนในครอบครัว คือมันก็มีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงไปทุกมุม สรุปว่ามันเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตไปเลย”
ความงุนงงสับสน กับ ชีวิตที่เปลี่ยนแบบพลิกฝ่ามือ[/b]
“ตอนนั้นงุนงงสับสน มันเหมือนคนที่ไม่เคยเรียนรู้วิธีการมาก่อน มันก็ต้องค่อยๆ ปรับตัว ค่อยๆ จับนู่นจับนี่ มันเหมือนคนที่ไม่เคยสร้างบ้านน่ะ แล้วอยู่ดีๆ บ้านพัง พอต้องสร้างใหม่มันเหมือนต้องหารายละเอียดใหม่ คือ ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนบ้าน ธันย์รู้สึกว่ามันมีองค์ประกอบหลายๆ อย่าง อะไรเป็นสิ่งสำคัญ บางคนให้ความสำคัญกับห้องนอน ธัญย์อาจคิดว่าเป็นห้องนั่งเล่น เป็นสิ่งที่สะดวกใจมากกว่า”
[b]การใช้ขาเทียมก้าวผ่านอุปสรรคได้อย่างมั่นคงกว่าเดิม?[/b]
“มันผ่านไปยากจริงๆ เพราะว่าเหมือนเราไม่รู้จะเริ่มต้นจากจุดไหน เราไม่เคยมีประสบการณ์ อย่างเด็กบางคนเคยหกล้มมาแล้ว เขาก็จะมีประสบการณ์ทำแผล หรือมีประสบการณ์หลบหลีกอุบัติเหตุเหล่านั้น แต่ว่าอย่างของธันย์เองไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แล้วมันก็เป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่มากที่สุดในชีวิต สิ่งแรกที่เราจัดการคือ จัดการความรู้สึกของตัวเองก่อน
ธันย์เชื่ออย่างหนึ่งว่า ‘ความรู้สึก’ เป็นสิ่งที่คอนโทรลทุกอย่างในชีวิตธันย์ อย่างที่เขาเคยพูดกันว่า ‘จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว’ มันอาจจะเป็นคำที่ฟังแล้วดูผิวเผินนะ แต่พอมันเอามาใช้กับชีวิตเรา มันใช้ได้จริงๆ ใจมันนำร่างกายไปจริงๆ โดยเราที่ไม่รู้ตัว ซึ่งมันทำให้ครั้งแรกที่เราก้าวข้ามมาได้ เรากลับไปสู่โหมดว่า อะไรที่มันทำเราให้ติดกับดักของการที่ไม่สามารถมูฟออนจากความเศร้า เสียใจได้ พอมานั่งคิดกับตัวเองแล้ว มันก็คือการยึดติดว่า เพื่อนจะรับเราที่นั่งวีลแชร์ได้ไหม เราจะกลับไปโรงเรียนแบบนี้ที่เรานั่งวีลแชร์ได้หรือเปล่า จะยอมรับกับสายตาคนได้ไหม?”
[b] “มันเหมือนเป็นการยึดติดกับสภาพแวดล้อมภายนอกอะไรอย่างนี้ แต่พอเรามาทำความเข้าใจกับตัวเอง ว่าเราสบายใจกับแบบไหนมากที่สุด มันก็กลับมามองว่า เราก็แค่เป็นตัวของเรา ที่ไหนไปได้เราก็ไป ที่ไหนไปไม่ได้เราก็แค่อาจจะฝึก หรือถ้าเราไปจริงๆ เราก็แค่พัฒนาตัวเองเพื่อให้ไปถึงที่นั่น ธันย์เริ่มจากจุดนั้น”[/b]
พอเราคิดแบบนี้มันทำให้ตัวเองพัฒนาไปเรื่อยๆ ธันย์พูดให้เห็นภาพง่ายๆ ว่า คนทั่วไปตื่นเช้ามาอยากไปทะเล มีรถ มีเงิน ก็คือขับรถไปทะเลได้ แต่ของธันย์ ช่วงแรกถ้าธันย์อยู่บ้านคนเดียว คิดถึงทะเล อยากไปมาก แต่อาจจะไม่ได้มีขาเทียม ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ขนาดนั้น ธันย์ไม่มีทางพาตัวเองไปได้ นอกจากจ้างคนอื่นมาช่วยเหลือ สิ่งที่ธันย์ทำ คือ ‘จะไม่ฝืนตัวเอง’ ไม่ด้อยค่าตัวเองว่า เห้ย ฉันไปที่นู่นที่นี่ไม่ได้ แต่จะกลับมามองว่า อะไรคือจุดที่ทำให้เราไปถึงที่นู่นไม่ได้ จุดสำคัญก็คือ สุขภาพร่างกายเราไม่แข็งแรงพอ เรายังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองในจุดนี้ได้ มันก็กลับมาทำให้เราพัฒนาตัวเอง แล้วธันย์ว่ามันลิงก์ไปกับสภาพจิตใจของเราไปเรื่อยๆ พอระยะเวลานานขึ้น แทนที่หลายคนจะเข้าใจว่ามันเป็นปม แบบเกาะกินหัวใจเราอยู่ไปนานๆ แต่สุดท้ายแล้ว ไม่เลย มันเป็นเวย์ที่กลับกัน มันเหมือนทำให้เรายิ่งอยู่นาน ยิ่งเราเจออุบัติเป็น 10 ปี มันยิ่งเชี่ยวชาญ มันยิ่งรู้จักวิธีการแก้ปัญหาเล็กๆ”
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!]([/p
[b
ความงุนงงสับสน กับ ชีวิตที่เปลี่ยนแบบพลิกฝ่ามือ[/b
“ตอนนั้นงุนงงสับสน มันเหมือนคนที่ไม่เคยเรียนรู้วิธีการมาก่อน มันก็ต้องค่อยๆ ปรับตัว ค่อยๆ จับนู่นจับนี่ มันเหมือนคนที่ไม่เคยสร้างบ้านน่ะ แล้วอยู่ดีๆ บ้านพัง พอต้องสร้างใหม่มันเหมือนต้องหารายละเอียดใหม่ คือ ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนบ้าน ธันย์รู้สึกว่ามันมีองค์ประกอบหลายๆ อย่าง อะไรเป็นสิ่งสำคัญ บางคนให้ความสำคัญกับห้องนอน ธัญย์อาจคิดว่าเป็นห้องนั่งเล่น เป็นสิ่งที่สะดวกใจมากกว่า”
[b
“มันผ่านไปยากจริงๆ เพราะว่าเหมือนเราไม่รู้จะเริ่มต้นจากจุดไหน เราไม่เคยมีประสบการณ์ อย่างเด็กบางคนเคยหกล้มมาแล้ว เขาก็จะมีประสบการณ์ทำแผล หรือมีประสบการณ์หลบหลีกอุบัติเหตุเหล่านั้น แต่ว่าอย่างของธันย์เองไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แล้วมันก็เป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่มากที่สุดในชีวิต สิ่งแรกที่เราจัดการคือ จัดการความรู้สึกของตัวเองก่อน
ธันย์เชื่ออย่างหนึ่งว่า ‘ความรู้สึก’ เป็นสิ่งที่คอนโทรลทุกอย่างในชีวิตธันย์ อย่างที่เขาเคยพูดกันว่า ‘จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว’ มันอาจจะเป็นคำที่ฟังแล้วดูผิวเผินนะ แต่พอมันเอามาใช้กับชีวิตเรา มันใช้ได้จริงๆ ใจมันนำร่างกายไปจริงๆ โดยเราที่ไม่รู้ตัว ซึ่งมันทำให้ครั้งแรกที่เราก้าวข้ามมาได้ เรากลับไปสู่โหมดว่า อะไรที่มันทำเราให้ติดกับดักของการที่ไม่สามารถมูฟออนจากความเศร้า เสียใจได้ พอมานั่งคิดกับตัวเองแล้ว มันก็คือการยึดติดว่า เพื่อนจะรับเราที่นั่งวีลแชร์ได้ไหม เราจะกลับไปโรงเรียนแบบนี้ที่เรานั่งวีลแชร์ได้หรือเปล่า จะยอมรับกับสายตาคนได้ไหม?”
[b
พอเราคิดแบบนี้มันทำให้ตัวเองพัฒนาไปเรื่อยๆ ธันย์พูดให้เห็นภาพง่ายๆ ว่า คนทั่วไปตื่นเช้ามาอยากไปทะเล มีรถ มีเงิน ก็คือขับรถไปทะเลได้ แต่ของธันย์ ช่วงแรกถ้าธันย์อยู่บ้านคนเดียว คิดถึงทะเล อยากไปมาก แต่อาจจะไม่ได้มีขาเทียม ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ขนาดนั้น ธันย์ไม่มีทางพาตัวเองไปได้ นอกจากจ้างคนอื่นมาช่วยเหลือ สิ่งที่ธันย์ทำ คือ ‘จะไม่ฝืนตัวเอง’ ไม่ด้อยค่าตัวเองว่า เห้ย ฉันไปที่นู่นที่นี่ไม่ได้ แต่จะกลับมามองว่า อะไรคือจุดที่ทำให้เราไปถึงที่นู่นไม่ได้ จุดสำคัญก็คือ สุขภาพร่างกายเราไม่แข็งแรงพอ เรายังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองในจุดนี้ได้ มันก็กลับมาทำให้เราพัฒนาตัวเอง แล้วธันย์ว่ามันลิงก์ไปกับสภาพจิตใจของเราไปเรื่อยๆ พอระยะเวลานานขึ้น แทนที่หลายคนจะเข้าใจว่ามันเป็นปม แบบเกาะกินหัวใจเราอยู่ไปนานๆ แต่สุดท้ายแล้ว ไม่เลย มันเป็นเวย์ที่กลับกัน มันเหมือนทำให้เรายิ่งอยู่นาน ยิ่งเราเจออุบัติเป็น 10 ปี มันยิ่งเชี่ยวชาญ มันยิ่งรู้จักวิธีการแก้ปัญหาเล็กๆ”
/images/upload/2023-07-11-491-3-05.4.jpg)
โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง![/p] [b] “หลังจากนั้นเราก็ค่อยมาดูมุมมองการใช้ชีวิตที่มันเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นสังคมรอบข้าง การไปเที่ยวกับเพื่อน การใช้ชีวิตกับคนในครอบครัว คือมันก็มีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงไปทุกมุม สรุปว่ามันเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตไปเลย” ความงุนงงสับสน กับ ชีวิตที่เปลี่ยนแบบพลิกฝ่ามือ[/b] “ตอนนั้นงุนงงสับสน มันเหมือนคนที่ไม่เคยเรียนรู้วิธีการมาก่อน มันก็ต้องค่อยๆ ปรับตัว ค่อยๆ จับนู่นจับนี่ มันเหมือนคนที่ไม่เคยสร้างบ้านน่ะ แล้วอยู่ดีๆ บ้านพัง พอต้องสร้างใหม่มันเหมือนต้องหารายละเอียดใหม่ คือ ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนบ้าน ธันย์รู้สึกว่ามันมีองค์ประกอบหลายๆ อย่าง อะไรเป็นสิ่งสำคัญ บางคนให้ความสำคัญกับห้องนอน ธัญย์อาจคิดว่าเป็นห้องนั่งเล่น เป็นสิ่งที่สะดวกใจมากกว่า” [b]การใช้ขาเทียมก้าวผ่านอุปสรรคได้อย่างมั่นคงกว่าเดิม?[/b] “มันผ่านไปยากจริงๆ เพราะว่าเหมือนเราไม่รู้จะเริ่มต้นจากจุดไหน เราไม่เคยมีประสบการณ์ อย่างเด็กบางคนเคยหกล้มมาแล้ว เขาก็จะมีประสบการณ์ทำแผล หรือมีประสบการณ์หลบหลีกอุบัติเหตุเหล่านั้น แต่ว่าอย่างของธันย์เองไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แล้วมันก็เป็นเหตุการณ์ที่ใหญ่มากที่สุดในชีวิต สิ่งแรกที่เราจัดการคือ จัดการความรู้สึกของตัวเองก่อน ธันย์เชื่ออย่างหนึ่งว่า ‘ความรู้สึก’ เป็นสิ่งที่คอนโทรลทุกอย่างในชีวิตธันย์ อย่างที่เขาเคยพูดกันว่า ‘จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว’ มันอาจจะเป็นคำที่ฟังแล้วดูผิวเผินนะ แต่พอมันเอามาใช้กับชีวิตเรา มันใช้ได้จริงๆ ใจมันนำร่างกายไปจริงๆ โดยเราที่ไม่รู้ตัว ซึ่งมันทำให้ครั้งแรกที่เราก้าวข้ามมาได้ เรากลับไปสู่โหมดว่า อะไรที่มันทำเราให้ติดกับดักของการที่ไม่สามารถมูฟออนจากความเศร้า เสียใจได้ พอมานั่งคิดกับตัวเองแล้ว มันก็คือการยึดติดว่า เพื่อนจะรับเราที่นั่งวีลแชร์ได้ไหม เราจะกลับไปโรงเรียนแบบนี้ที่เรานั่งวีลแชร์ได้หรือเปล่า จะยอมรับกับสายตาคนได้ไหม?” [b] “มันเหมือนเป็นการยึดติดกับสภาพแวดล้อมภายนอกอะไรอย่างนี้ แต่พอเรามาทำความเข้าใจกับตัวเอง ว่าเราสบายใจกับแบบไหนมากที่สุด มันก็กลับมามองว่า เราก็แค่เป็นตัวของเรา ที่ไหนไปได้เราก็ไป ที่ไหนไปไม่ได้เราก็แค่อาจจะฝึก หรือถ้าเราไปจริงๆ เราก็แค่พัฒนาตัวเองเพื่อให้ไปถึงที่นั่น ธันย์เริ่มจากจุดนั้น”[/b] พอเราคิดแบบนี้มันทำให้ตัวเองพัฒนาไปเรื่อยๆ ธันย์พูดให้เห็นภาพง่ายๆ ว่า คนทั่วไปตื่นเช้ามาอยากไปทะเล มีรถ มีเงิน ก็คือขับรถไปทะเลได้ แต่ของธันย์ ช่วงแรกถ้าธันย์อยู่บ้านคนเดียว คิดถึงทะเล อยากไปมาก แต่อาจจะไม่ได้มีขาเทียม ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ขนาดนั้น ธันย์ไม่มีทางพาตัวเองไปได้ นอกจากจ้างคนอื่นมาช่วยเหลือ สิ่งที่ธันย์ทำ คือ ‘จะไม่ฝืนตัวเอง’ ไม่ด้อยค่าตัวเองว่า เห้ย ฉันไปที่นู่นที่นี่ไม่ได้ แต่จะกลับมามองว่า อะไรคือจุดที่ทำให้เราไปถึงที่นู่นไม่ได้ จุดสำคัญก็คือ สุขภาพร่างกายเราไม่แข็งแรงพอ เรายังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองในจุดนี้ได้ มันก็กลับมาทำให้เราพัฒนาตัวเอง แล้วธันย์ว่ามันลิงก์ไปกับสภาพจิตใจของเราไปเรื่อยๆ พอระยะเวลานานขึ้น แทนที่หลายคนจะเข้าใจว่ามันเป็นปม แบบเกาะกินหัวใจเราอยู่ไปนานๆ แต่สุดท้ายแล้ว ไม่เลย มันเป็นเวย์ที่กลับกัน มันเหมือนทำให้เรายิ่งอยู่นาน ยิ่งเราเจออุบัติเป็น 10 ปี มันยิ่งเชี่ยวชาญ มันยิ่งรู้จักวิธีการแก้ปัญหาเล็กๆ” โลกของผู้พิการ คือ เวทีแสดงศักยภาพ ‘น้องธันย์’ ไม่ขอพลาดใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง!