สไลด์โชว์ อัพเดทชีวิต ‘ธันย์-ณิชชารีย์’ หญิงแกร่ง เหยื่อรถไฟสิงคโปร์ “โอกาสไม่ได้หายไป เพราะพิการ”

อัพเดทชีวิต ‘ธันย์-ณิชชารีย์’ หญิงแกร่ง เหยื่อรถไฟสิงคโปร์ “โอกาสไม่ได้หายไป เพราะพิการ”

[/p] หลายคนยังจำเหตุการณ์ที่เด็กหญิงไทย ไปประสบอุบัติเหตุบนสถานีรถไฟฟ้าที่ประเทศสิงคโปร์ เมื่อปี พ.ศ.2554 วันนั้นเธอสูญเสียขาทั้ง 2 ข้างไป นับเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ของเธอที่แม้จะเสียอวัยวะส่วนสำคัญไป แต่ด้วย “หัวใจที่ไม่ยอมแพ้” วันนี้ ‘ธันย์-ณิชชารีย์ เป็นเอกชนะศักดิ์’ ได้รับการยกย่องให้เป็นคนพิการคิดบวก เป็นนักพูดสร้างแรงบันดาลใจและให้กำลังใจคนพิการ ปัจจุบันเธอกำลังศึกษาจบระดับปริญญาโท สาขาทรัพยากรมนุษย หรือเอชอาร์ จากคณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ขณะเดียวกันก็ทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ในตำแหน่งนักสื่อสารองค์กร และเป็นนักสื่อสารด้านคนพิการให้หน่วยงานและองค์กรต่างๆ เช่น องค์การสหประชาชาติ หรือยูเอ็น, กรมส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ เป็นต้น อัพเดทชีวิต ‘ธันย์-ณิชชารีย์’ หญิงแกร่ง เหยื่อรถไฟสิงคโปร์ “โอกาสไม่ได้หายไป เพราะพิการ”

[/p] [b] เป็น 12 ปีแห่งการเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง [/b] ธันย์-ณิชชารีย์ เล่าถึงประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา จริงอยู่ว่าความพิการทางการเคลื่อนไหว ทำให้ชีวิตประสบกับปัญหาและอุปสรรค แต่โดยรวมคนพิการยุคนี้มีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเมื่อก่อน ไม่ว่าจะเรียน ทำงาน และออกไปใช้ชีวิตนอกบ้าน โดยยกตัวอย่างการมีลานจอดรถคนพิการ ห้องน้ำคนพิการ ที่ออกแบบตามหลักอารยสถาปัตย์ (Universal Design) รวมถึงนวัตกรรมใหม่ๆ ที่มาเอื้อให้คนพิการสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ อย่างการขับรถยนต์ได้เอง การทำระบบขนส่งให้เอื้อต่อคนพิการมากขึ้น ซึ่งคนพิการได้ประโยชน์จริง [b]กฎหมายให้สิทธิ แต่ทำไมคนพิการยังเหลื่อมล้ำ [/b] ปัจจุบันคนพิการยังได้รับสิทธิและการคุ้มทางกฎหมายหลายอย่าง แต่คนพิการก็ยังเผชิญความเหลื่อมล้ำ ซึ่งธันย์ยก 2 ประเด็นความเหลื่อมล้ำที่อยากให้มีการแก้ไขคือ การศึกษา และโอกาสในการทำงาน ธันย์ เล่าว่า อย่างการศึกษา แน่นอนภาครัฐให้คนพิการเรียนฟรีถึงระดับปริญญาตรี แต่สุดท้ายก็ยังมีความเหลื่อมล้ำสำหรับคนพิการที่ฐานะไม่ดี หรือทางบ้านไม่ซัพพอร์ต ทำให้เขาไม่มีโอกาสที่จะไปสมัครมหาวิทยาลัย แม้จะมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดเอง หรือมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในประเทศไทย มันมีความยากลำบากมาก “ธันย์เคยเจอเคสนึง น้องคนพิการและเป็นชาวชนเผ่าห่างไกลในภาคเหนือ น้องมีบัตรประชาชน และสามารถผลักดันตัวเองให้ได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (มธ.) จากการสอบถามพบว่าน้องต้องต่อสู้เยอะมาก ตั้งแต่สังคมในชนเผ่าเอง การเดินทางมาเรียนที่ยากลำบากมาก ซึ่งน้องพิการทางการเคลื่อนไหว ก็ทำให้ธันย์เห็นว่ายังมีคนพิการอีกเยอะมากที่เรายังไม่เห็น และเข้าไม่ถึงโอกาสทางการศึกษา สุดท้ายต้องเรียนจากชีวิตประจำวัน ก็เลยมองว่าสำคัญและควรทำให้เข้าถึงจริงๆ จะเป็นโรงเรียนที่อยู่ในชุมชนแล้วทำมาตรฐานให้ดี เพื่อทำให้คนพิการเข้าถึงได้จริงๆ หากไม่สามารถออกมาเรียนข้างนอกได้” ส่วนการจ้างงาน ธันย์มองว่าคนพิการส่วนใหญ่เข้าไม่ถึง แม้กระทั่งข่าวสารว่าโอกาสในการจ้างงานคนพิการเกิดขึ้นแล้ว มีกฎหมายบังคับจ้างแรงงานพิการ 1 คนต่อแรงงานทั่วไป 100 คน แม้จะมีการจ้างงานคนพิการเกิดขึ้นจริง แต่ก็พบความเหลื่อมล้ำอยู่ดี พบว่าหลายองค์กรจ้างเฉพาะคนพิการทางการเคลื่อนไหว และพิการทางการได้ยินเท่านั้น เนื่องจากเป็นประเภทความพิการที่กระทบกับการทำงานน้อยสุด “นี่เป็นสิ่งที่หลายคนมองข้าม อาจไปมองว่าก็ให้โอกาสคนพิการทำงานแล้ว นี่เป็นเรื่องดี เป็นเรื่องเฟอร์เฟ็กซ์ แต่จริงๆ ควรมองการจ้างงานคนพิการที่ครอบคลุมทุกประเภท ต้องรับทำงานให้เท่าเทียมกัน และมีตำแหน่งงานที่สอดคล้องกับประเภทความพิการนั้นๆ” ธันย์ยกกลุ่มคนตาบอดที่มักไม่ถูกจ้างงานเลย เนื่องจากต้องมีโปรแกรมหรือแอพพลิเคชั่นด้านเสียงช่วยเหลือ ต้องใช้อักษรเบรล ซึ่งพอบริษัทหรือองค์กรไม่มีงบ ไม่ลงทุน ก็เหมือนปิดประตูจ้างงานคนตาบอดไปเลย แล้วไปรับคนพิการประเภทอื่นๆ ที่อ่านออกเขียนได้แทน “คนตาบอดบางคนเก่งมาก มีความจำดี บางคนเรียนจบเฉพาะทางสูงมาก อย่างจบด้านนิติศาสตร์ แต่สุดท้ายต้องไปทำอาชีพอื่น หรือขายล็อตเตอรี่ นี่เป็นเรื่องที่มีอยู่จริง เพราะองค์กรไม่รับเป็นนิติการ แม้คนตาบอดนั้นจะอ่านอักษรเบรลออก เขียนได้ แต่องค์กรจะไปแปลอย่างไร หากไม่มีเครืองมือและความรู้ ฉะนั้นก็เป็น 2 ประเด็นที่อยากเรียกร้อง ซึ่งนี่ได้จากการพูดคุยกับเพื่อนคนพิการจริงๆ” อัพเดทชีวิต ‘ธันย์-ณิชชารีย์’ หญิงแกร่ง เหยื่อรถไฟสิงคโปร์ “โอกาสไม่ได้หายไป เพราะพิการ”