เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว
[/p]
“กรุงเทพฯ…ชีวิตดีๆ ที่ลงตัว” คำขวัญที่เราเห็นมานานกว่า 10 ปีบนรางรถไฟฟ้าใจกลางย่านธุรกิจ เพราะด้วยการเดินทางที่แสนสะดวกสบาย สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน จึงทำให้คนปกติทั่วไปไม่รู้สึกลำบากลำบนอะไรเท่าใดนัก แต่ในมุมของผู้พิการนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
“การเดินทางในกรุงเทพฯ ไม่เท่าเทียมและปลอดภัยสำหรับผู้พิการ แม้ว่าจะมีทางเลือกมากกว่าการเดินทางในต่างจังหวัดก็ตาม แต่ถ้าไม่มีรถเมล์ชานต่ำ ก็ต้องเลือกใช้บริการแท็กซี่หรือใช้แอปพลิเคชั่นเรียกรถแทน รวมถึงพื้นที่สาธารณะต่างๆ ก็เข้าถึงได้ยาก การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ จึงมีความเหลื่อมล้ำสำหรับผู้พิการเพราะถูกออกแบบมาให้คนปกติใช้ได้เท่านั้น” นลัทพร ไกรฤกษ์ บรรณาธิการ เพจเฟซบุ๊ก Thisable.me ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้พิการที่ต้องใช้วีลแชร์เอ่ยถึงการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่เธอต้องประสบพบเจออยู่ทุกวัน
นอกจากเรื่องการเดินทางทั่วไปแล้ว เรื่องค่าครองชีพในกรุงเทพฯ ก็เป็นอีกหนึ่งความเหลื่อมล้ำที่เธอสัมผัสได้ เนื่องจากคนพิการส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงที่ต่ำกว่าคนปกติทั่วไป มักจะอยู่ในเรตค่าแรงขั้นต่ำ ไม่ใช่ค่าแรงตามระดับวุฒิภาวะที่เรียนจบมา จึงทำให้การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เป็นไปได้ด้วยความยากลำบาก เพราะมีค่าครองชีพสูง แต่ถ้าไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดก็มีตัวเลือกการเดินทางน้อย เพราะไม่มีทั้งรถเมล์ชานต่ำและแท็กซี่ มีตัวเลือกแค่เพียงแค่รถสองแถวและรถกะป๊อ ซึ่งทำให้ผู้พิการไม่สามารถใช้ชีวิตได้สะดวก
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัวเสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว![[/p]
“กรุงเทพฯ…ชีวิตดีๆ ที่ลงตัว” คำขวัญที่เราเห็นมานานกว่า 10 ปีบนรางรถไฟฟ้าใจกลางย่านธุรกิจ เพราะด้วยการเดินทางที่แสนสะดวกสบาย สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน จึงทำให้คนปกติทั่วไปไม่รู้สึกลำบากลำบนอะไรเท่าใดนัก แต่ในมุมของผู้พิการนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
“การเดินทางในกรุงเทพฯ ไม่เท่าเทียมและปลอดภัยสำหรับผู้พิการ แม้ว่าจะมีทางเลือกมากกว่าการเดินทางในต่างจังหวัดก็ตาม แต่ถ้าไม่มีรถเมล์ชานต่ำ ก็ต้องเลือกใช้บริการแท็กซี่หรือใช้แอปพลิเคชั่นเรียกรถแทน รวมถึงพื้นที่สาธารณะต่างๆ ก็เข้าถึงได้ยาก การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ จึงมีความเหลื่อมล้ำสำหรับผู้พิการเพราะถูกออกแบบมาให้คนปกติใช้ได้เท่านั้น” นลัทพร ไกรฤกษ์ บรรณาธิการ เพจเฟซบุ๊ก Thisable.me ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้พิการที่ต้องใช้วีลแชร์เอ่ยถึงการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่เธอต้องประสบพบเจออยู่ทุกวัน
นอกจากเรื่องการเดินทางทั่วไปแล้ว เรื่องค่าครองชีพในกรุงเทพฯ ก็เป็นอีกหนึ่งความเหลื่อมล้ำที่เธอสัมผัสได้ เนื่องจากคนพิการส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงที่ต่ำกว่าคนปกติทั่วไป มักจะอยู่ในเรตค่าแรงขั้นต่ำ ไม่ใช่ค่าแรงตามระดับวุฒิภาวะที่เรียนจบมา จึงทำให้การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เป็นไปได้ด้วยความยากลำบาก เพราะมีค่าครองชีพสูง แต่ถ้าไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดก็มีตัวเลือกการเดินทางน้อย เพราะไม่มีทั้งรถเมล์ชานต่ำและแท็กซี่ มีตัวเลือกแค่เพียงแค่รถสองแถวและรถกะป๊อ ซึ่งทำให้ผู้พิการไม่สามารถใช้ชีวิตได้สะดวก
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว]([/p
“กรุงเทพฯ…ชีวิตดีๆ ที่ลงตัว” คำขวัญที่เราเห็นมานานกว่า 10 ปีบนรางรถไฟฟ้าใจกลางย่านธุรกิจ เพราะด้วยการเดินทางที่แสนสะดวกสบาย สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน จึงทำให้คนปกติทั่วไปไม่รู้สึกลำบากลำบนอะไรเท่าใดนัก แต่ในมุมของผู้พิการนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
“การเดินทางในกรุงเทพฯ ไม่เท่าเทียมและปลอดภัยสำหรับผู้พิการ แม้ว่าจะมีทางเลือกมากกว่าการเดินทางในต่างจังหวัดก็ตาม แต่ถ้าไม่มีรถเมล์ชานต่ำ ก็ต้องเลือกใช้บริการแท็กซี่หรือใช้แอปพลิเคชั่นเรียกรถแทน รวมถึงพื้นที่สาธารณะต่างๆ ก็เข้าถึงได้ยาก การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ จึงมีความเหลื่อมล้ำสำหรับผู้พิการเพราะถูกออกแบบมาให้คนปกติใช้ได้เท่านั้น” นลัทพร ไกรฤกษ์ บรรณาธิการ เพจเฟซบุ๊ก Thisable.me ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้พิการที่ต้องใช้วีลแชร์เอ่ยถึงการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่เธอต้องประสบพบเจออยู่ทุกวัน
นอกจากเรื่องการเดินทางทั่วไปแล้ว เรื่องค่าครองชีพในกรุงเทพฯ ก็เป็นอีกหนึ่งความเหลื่อมล้ำที่เธอสัมผัสได้ เนื่องจากคนพิการส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงที่ต่ำกว่าคนปกติทั่วไป มักจะอยู่ในเรตค่าแรงขั้นต่ำ ไม่ใช่ค่าแรงตามระดับวุฒิภาวะที่เรียนจบมา จึงทำให้การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เป็นไปได้ด้วยความยากลำบาก เพราะมีค่าครองชีพสูง แต่ถ้าไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดก็มีตัวเลือกการเดินทางน้อย เพราะไม่มีทั้งรถเมล์ชานต่ำและแท็กซี่ มีตัวเลือกแค่เพียงแค่รถสองแถวและรถกะป๊อ ซึ่งทำให้ผู้พิการไม่สามารถใช้ชีวิตได้สะดวก
/images/upload/2022-05-10-877-1-05.2.jpg)
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว[/p] “กรุงเทพฯ…ชีวิตดีๆ ที่ลงตัว” คำขวัญที่เราเห็นมานานกว่า 10 ปีบนรางรถไฟฟ้าใจกลางย่านธุรกิจ เพราะด้วยการเดินทางที่แสนสะดวกสบาย สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน จึงทำให้คนปกติทั่วไปไม่รู้สึกลำบากลำบนอะไรเท่าใดนัก แต่ในมุมของผู้พิการนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง “การเดินทางในกรุงเทพฯ ไม่เท่าเทียมและปลอดภัยสำหรับผู้พิการ แม้ว่าจะมีทางเลือกมากกว่าการเดินทางในต่างจังหวัดก็ตาม แต่ถ้าไม่มีรถเมล์ชานต่ำ ก็ต้องเลือกใช้บริการแท็กซี่หรือใช้แอปพลิเคชั่นเรียกรถแทน รวมถึงพื้นที่สาธารณะต่างๆ ก็เข้าถึงได้ยาก การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ จึงมีความเหลื่อมล้ำสำหรับผู้พิการเพราะถูกออกแบบมาให้คนปกติใช้ได้เท่านั้น” นลัทพร ไกรฤกษ์ บรรณาธิการ เพจเฟซบุ๊ก Thisable.me ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้พิการที่ต้องใช้วีลแชร์เอ่ยถึงการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่เธอต้องประสบพบเจออยู่ทุกวัน นอกจากเรื่องการเดินทางทั่วไปแล้ว เรื่องค่าครองชีพในกรุงเทพฯ ก็เป็นอีกหนึ่งความเหลื่อมล้ำที่เธอสัมผัสได้ เนื่องจากคนพิการส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงที่ต่ำกว่าคนปกติทั่วไป มักจะอยู่ในเรตค่าแรงขั้นต่ำ ไม่ใช่ค่าแรงตามระดับวุฒิภาวะที่เรียนจบมา จึงทำให้การใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เป็นไปได้ด้วยความยากลำบาก เพราะมีค่าครองชีพสูง แต่ถ้าไปใช้ชีวิตในต่างจังหวัดก็มีตัวเลือกการเดินทางน้อย เพราะไม่มีทั้งรถเมล์ชานต่ำและแท็กซี่ มีตัวเลือกแค่เพียงแค่รถสองแถวและรถกะป๊อ ซึ่งทำให้ผู้พิการไม่สามารถใช้ชีวิตได้สะดวก เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว![[/p]
ในมุมมองของนลัทพร ซึ่งเกิดและเติบโตในกรุงเทพฯ มองว่าเป็นเมืองที่ขยายและพัฒนาเร็วมาก มีความเจริญเพิ่มขึ้น แต่โครงสร้างพื้นฐานกลับไม่เข้าถึงคนทุกกลุ่ม ซึ่งคนพิการเองก็ต้องการสิทธิขั้นพื้นฐานในการใช้ชีวิตไม่ต่างไปจากคนปกติ นี่จึงเป็นความเหลื่อมล้ำอย่างเห็นได้ชัดในกรุงเทพฯ
“ผู้กำหนดนโยบายควรทำเรื่องนี้ให้เกิดขึ้น ไม่ควรตัดงบส่วนนี้ออก เพราะผู้พิการก็เป็นผู้เสียภาษีด้วยเช่นกัน ดังนั้นการดูแลชีวิตของผู้พิการให้เท่าเทียมกับคนทั่วไปก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราคาดหวังจากผู้ว่าฯ กทม. ทุกคน”
เธอคาดหวังกับการเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. ครั้งนี้ว่า ควรเป็นการเลือกตั้งที่มาจากการเลือกและลงคะแนนเสียงของประชาชน และทำหน้าที่เป็นปากเสียงของประชาชนเพื่อนำมาสู่การปฏิบัติได้จริง ถ้าหากมีนโยบายที่เกี่ยวกับคนพิการ ก็ควรมีคนพิการมาช่วยวางแผนคิดนโยบายต่างๆ นั้นด้วย เพราะผู้ที่ใช้งานจริงย่อมรู้ดีว่าแบบไหนคือสิ่งที่ผู้พิการต้องการและสามารถใช้งานได้จริง
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว]([/p
ในมุมมองของนลัทพร ซึ่งเกิดและเติบโตในกรุงเทพฯ มองว่าเป็นเมืองที่ขยายและพัฒนาเร็วมาก มีความเจริญเพิ่มขึ้น แต่โครงสร้างพื้นฐานกลับไม่เข้าถึงคนทุกกลุ่ม ซึ่งคนพิการเองก็ต้องการสิทธิขั้นพื้นฐานในการใช้ชีวิตไม่ต่างไปจากคนปกติ นี่จึงเป็นความเหลื่อมล้ำอย่างเห็นได้ชัดในกรุงเทพฯ
“ผู้กำหนดนโยบายควรทำเรื่องนี้ให้เกิดขึ้น ไม่ควรตัดงบส่วนนี้ออก เพราะผู้พิการก็เป็นผู้เสียภาษีด้วยเช่นกัน ดังนั้นการดูแลชีวิตของผู้พิการให้เท่าเทียมกับคนทั่วไปก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราคาดหวังจากผู้ว่าฯ กทม. ทุกคน”
เธอคาดหวังกับการเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. ครั้งนี้ว่า ควรเป็นการเลือกตั้งที่มาจากการเลือกและลงคะแนนเสียงของประชาชน และทำหน้าที่เป็นปากเสียงของประชาชนเพื่อนำมาสู่การปฏิบัติได้จริง ถ้าหากมีนโยบายที่เกี่ยวกับคนพิการ ก็ควรมีคนพิการมาช่วยวางแผนคิดนโยบายต่างๆ นั้นด้วย เพราะผู้ที่ใช้งานจริงย่อมรู้ดีว่าแบบไหนคือสิ่งที่ผู้พิการต้องการและสามารถใช้งานได้จริง
/images/upload/2022-05-10-877-2-05.3.jpg)
เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว[/p] ในมุมมองของนลัทพร ซึ่งเกิดและเติบโตในกรุงเทพฯ มองว่าเป็นเมืองที่ขยายและพัฒนาเร็วมาก มีความเจริญเพิ่มขึ้น แต่โครงสร้างพื้นฐานกลับไม่เข้าถึงคนทุกกลุ่ม ซึ่งคนพิการเองก็ต้องการสิทธิขั้นพื้นฐานในการใช้ชีวิตไม่ต่างไปจากคนปกติ นี่จึงเป็นความเหลื่อมล้ำอย่างเห็นได้ชัดในกรุงเทพฯ “ผู้กำหนดนโยบายควรทำเรื่องนี้ให้เกิดขึ้น ไม่ควรตัดงบส่วนนี้ออก เพราะผู้พิการก็เป็นผู้เสียภาษีด้วยเช่นกัน ดังนั้นการดูแลชีวิตของผู้พิการให้เท่าเทียมกับคนทั่วไปก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เราคาดหวังจากผู้ว่าฯ กทม. ทุกคน” เธอคาดหวังกับการเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. ครั้งนี้ว่า ควรเป็นการเลือกตั้งที่มาจากการเลือกและลงคะแนนเสียงของประชาชน และทำหน้าที่เป็นปากเสียงของประชาชนเพื่อนำมาสู่การปฏิบัติได้จริง ถ้าหากมีนโยบายที่เกี่ยวกับคนพิการ ก็ควรมีคนพิการมาช่วยวางแผนคิดนโยบายต่างๆ นั้นด้วย เพราะผู้ที่ใช้งานจริงย่อมรู้ดีว่าแบบไหนคือสิ่งที่ผู้พิการต้องการและสามารถใช้งานได้จริง เสียงสะท้อนจากผู้พิการ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ที่แสนสาหัสมากกว่าลงตัว