พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่
[/p]
แต่เสี้ยวความตายหยุด “ธีราวัชร์ ฤทธ์รัฐพงษ์” หรือ “ต็อก” หนุ่มวัย 39 ปี ไว้ได้ด้วยสายตาที่เหลือบไปเห็นแม่กำลังนอนหลับ ซึ่งอ่อนเพลียจากการดิ้นรนขายของมาทั้งวัน เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูและเป็นค่าใช้จ่ายในครัวเรือน แต่จังหวะนั้นน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เอ่อไหลเป็นสาย เสียงสะอื้นที่ถูกกดไว้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขานึกย้อนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...พ่อกับแม่ต่างก็ดิ้นรนสู้ชีวิตมาไม่น้อยกว่าจะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่
[b] “ต็อก” ถามตัวเองว่า[/b] “ทำไมเราถึงจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว กินยาที่กำอยู่ในมือเพื่อตายจากแม่ผู้เป็นที่รักไป” เขาจึงหยุดความคิด ทิ้งยาที่กำไว้ในมือและกดเสียงสะอื้นลงให้สุด พร้อมกับล้มตัวลงนอนจนผ่านคืนนั้นไปได้ โดยตั้งเป้าหมายว่าจะต้องลุกขึ้นสู้ชีวิตอีกสักครั้ง ซึ่งไม่เคยลืมว่าตัวเอง “พิการเดินไม่ได้” และมันจะต้องไม่ใช่อุปสรรคที่คอยรั้งชีวิตและฉุดกระชากจิตใจให้ดิ่งลงเหวอีกต่อไป
เดิมทีในวันที่ร่างกายของเขายังปกติ หนุ่มคนนี้เติบโตใน ต.ด่านขุนทด อ.ด่านขุนทด จ.นครราชสีมา กระทั่งอายุได้ 30 ปีต้นๆ กำลังมีชีวิตที่สดใส แม้จะประกอบเพียงอาชีพ “คนติดตั้งแอร์” ของบริษัทเอกชน แต่ก็สามารถหารายได้ดูแลตัวเองและพ่อแม่ไม่เดือดร้อนใคร
โดยลักษณะงานจะต้องเดินทางขับรถไปส่งแอร์ทั่วประเทศ จนวันหนึ่งสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดก็มาถึง...ในปี 56 พ่อบังเกิดเกล้าล้มป่วยกะทันหัน เขาขอลากลับมาปรนนิบัติดูแลพ่ออย่างดีที่สุด แม้ระยะเวลาไม่นานนักพ่อก็จากไปอย่างสงบ แน่นอนความเสียใจเกิดขึ้น แต่เขาภาคภูมิใจอย่างน้อยได้อยู่เคียงข้างจนพ่อสิ้นลมหายใจสุดท้ายของชีวิต เมื่อจัดพิธีศพจนแล้วเสร็จ เขาก็ต้องกลับไปทำงานต่อและคิดเพียงว่าความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ จะช่วยเป็นพลังผลักดันให้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินและหาเลี้ยงแม่ในยามแก่ชราที่เหลือเพียงคนสุดท้าย
หลังจากนั้นไม่นานนัก บริษัทสั่งให้เดินทางไปทำงานที่จ.เพชรบุรี พร้อมกับเพื่อนรักที่ทำงานอีกคน ขณะที่เดินทางเกือบถึงจุดหมายที่ อ.แม่กลอง จ.สมุทรสงคราม จู่ๆ รถยนต์ยางระเบิดเสียงดังสนั่น ตัวรถไถลตกร่องกลางถนน กระทั่งผ่านไปชั่วขณะ “ต็อก” พยายามลุกขึ้น แต่แรงเหวี่ยงทำให้ตัวเขากระเด็นออกนอกรถประมาณ 30 ม. และพยายามร้องเรียกหาเพื่อนรัก แต่เมื่อมองตรงไปกลับพบว่า...มีบางสิ่งเสียบเข้าไปที่หัวของเพื่อนนอนแน่นิ่ง และทราบภายหลังว่าได้เสียเพื่อนรักคนนั้นไปแล้ว
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่![[/p]
[b]สัปดาห์นี้หนุ่มพิการเล่าอดีตเคยท้อ “ฆ่าตัวตาย” แต่คิดได้ต้องอยู่ทดแทนคุณผู้เป็นแม่ ทิ้งยาที่กำอยู่ในมือ ตั้งเป้าหมายลุกขึ้นสู้ทำงานเลี้ยงครอบครัว[/b]
เพราะการเลือก...ยางเปอร์เซ็นต์ราคาเพียงไม่กี่บาท!! ขณะวิ่งไปทำงานชีวิตกลับตาลปัตร เพื่อนรักต้องมา “ตายคาที่” ส่วนตัวเองเปลี่ยนจากคนร่างกายครบ 32 กลายเป็นคนนั่งวีลแชร์ตลอดชีวิต แต่วิบากกรรมก็ยังไม่สิ้นสุด ต้องป่วยไตวายจากยาที่กินอยู่เป็นประจำ เขาคิดว่าเหมือนชีวิตกำลังตายทั้งเป็น ตัดสินใจกำยากรอกปาก...ฆ่าตัวตาย
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่]([/p
[b
เพราะการเลือก...ยางเปอร์เซ็นต์ราคาเพียงไม่กี่บาท!! ขณะวิ่งไปทำงานชีวิตกลับตาลปัตร เพื่อนรักต้องมา “ตายคาที่” ส่วนตัวเองเปลี่ยนจากคนร่างกายครบ 32 กลายเป็นคนนั่งวีลแชร์ตลอดชีวิต แต่วิบากกรรมก็ยังไม่สิ้นสุด ต้องป่วยไตวายจากยาที่กินอยู่เป็นประจำ เขาคิดว่าเหมือนชีวิตกำลังตายทั้งเป็น ตัดสินใจกำยากรอกปาก...ฆ่าตัวตาย
/images/upload/2018-09-11-224-1-05.2.jpg)
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่[/p] [b]สัปดาห์นี้หนุ่มพิการเล่าอดีตเคยท้อ “ฆ่าตัวตาย” แต่คิดได้ต้องอยู่ทดแทนคุณผู้เป็นแม่ ทิ้งยาที่กำอยู่ในมือ ตั้งเป้าหมายลุกขึ้นสู้ทำงานเลี้ยงครอบครัว[/b] เพราะการเลือก...ยางเปอร์เซ็นต์ราคาเพียงไม่กี่บาท!! ขณะวิ่งไปทำงานชีวิตกลับตาลปัตร เพื่อนรักต้องมา “ตายคาที่” ส่วนตัวเองเปลี่ยนจากคนร่างกายครบ 32 กลายเป็นคนนั่งวีลแชร์ตลอดชีวิต แต่วิบากกรรมก็ยังไม่สิ้นสุด ต้องป่วยไตวายจากยาที่กินอยู่เป็นประจำ เขาคิดว่าเหมือนชีวิตกำลังตายทั้งเป็น ตัดสินใจกำยากรอกปาก...ฆ่าตัวตาย พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่![[/p]
แต่เสี้ยวความตายหยุด “ธีราวัชร์ ฤทธ์รัฐพงษ์” หรือ “ต็อก” หนุ่มวัย 39 ปี ไว้ได้ด้วยสายตาที่เหลือบไปเห็นแม่กำลังนอนหลับ ซึ่งอ่อนเพลียจากการดิ้นรนขายของมาทั้งวัน เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูและเป็นค่าใช้จ่ายในครัวเรือน แต่จังหวะนั้นน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เอ่อไหลเป็นสาย เสียงสะอื้นที่ถูกกดไว้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขานึกย้อนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...พ่อกับแม่ต่างก็ดิ้นรนสู้ชีวิตมาไม่น้อยกว่าจะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่
[b] “ต็อก” ถามตัวเองว่า[/b] “ทำไมเราถึงจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว กินยาที่กำอยู่ในมือเพื่อตายจากแม่ผู้เป็นที่รักไป” เขาจึงหยุดความคิด ทิ้งยาที่กำไว้ในมือและกดเสียงสะอื้นลงให้สุด พร้อมกับล้มตัวลงนอนจนผ่านคืนนั้นไปได้ โดยตั้งเป้าหมายว่าจะต้องลุกขึ้นสู้ชีวิตอีกสักครั้ง ซึ่งไม่เคยลืมว่าตัวเอง “พิการเดินไม่ได้” และมันจะต้องไม่ใช่อุปสรรคที่คอยรั้งชีวิตและฉุดกระชากจิตใจให้ดิ่งลงเหวอีกต่อไป
เดิมทีในวันที่ร่างกายของเขายังปกติ หนุ่มคนนี้เติบโตใน ต.ด่านขุนทด อ.ด่านขุนทด จ.นครราชสีมา กระทั่งอายุได้ 30 ปีต้นๆ กำลังมีชีวิตที่สดใส แม้จะประกอบเพียงอาชีพ “คนติดตั้งแอร์” ของบริษัทเอกชน แต่ก็สามารถหารายได้ดูแลตัวเองและพ่อแม่ไม่เดือดร้อนใคร
โดยลักษณะงานจะต้องเดินทางขับรถไปส่งแอร์ทั่วประเทศ จนวันหนึ่งสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดก็มาถึง...ในปี 56 พ่อบังเกิดเกล้าล้มป่วยกะทันหัน เขาขอลากลับมาปรนนิบัติดูแลพ่ออย่างดีที่สุด แม้ระยะเวลาไม่นานนักพ่อก็จากไปอย่างสงบ แน่นอนความเสียใจเกิดขึ้น แต่เขาภาคภูมิใจอย่างน้อยได้อยู่เคียงข้างจนพ่อสิ้นลมหายใจสุดท้ายของชีวิต เมื่อจัดพิธีศพจนแล้วเสร็จ เขาก็ต้องกลับไปทำงานต่อและคิดเพียงว่าความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ จะช่วยเป็นพลังผลักดันให้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินและหาเลี้ยงแม่ในยามแก่ชราที่เหลือเพียงคนสุดท้าย
หลังจากนั้นไม่นานนัก บริษัทสั่งให้เดินทางไปทำงานที่จ.เพชรบุรี พร้อมกับเพื่อนรักที่ทำงานอีกคน ขณะที่เดินทางเกือบถึงจุดหมายที่ อ.แม่กลอง จ.สมุทรสงคราม จู่ๆ รถยนต์ยางระเบิดเสียงดังสนั่น ตัวรถไถลตกร่องกลางถนน กระทั่งผ่านไปชั่วขณะ “ต็อก” พยายามลุกขึ้น แต่แรงเหวี่ยงทำให้ตัวเขากระเด็นออกนอกรถประมาณ 30 ม. และพยายามร้องเรียกหาเพื่อนรัก แต่เมื่อมองตรงไปกลับพบว่า...มีบางสิ่งเสียบเข้าไปที่หัวของเพื่อนนอนแน่นิ่ง และทราบภายหลังว่าได้เสียเพื่อนรักคนนั้นไปแล้ว
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่]([/p
แต่เสี้ยวความตายหยุด “ธีราวัชร์ ฤทธ์รัฐพงษ์” หรือ “ต็อก” หนุ่มวัย 39 ปี ไว้ได้ด้วยสายตาที่เหลือบไปเห็นแม่กำลังนอนหลับ ซึ่งอ่อนเพลียจากการดิ้นรนขายของมาทั้งวัน เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูและเป็นค่าใช้จ่ายในครัวเรือน แต่จังหวะนั้นน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เอ่อไหลเป็นสาย เสียงสะอื้นที่ถูกกดไว้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขานึกย้อนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...พ่อกับแม่ต่างก็ดิ้นรนสู้ชีวิตมาไม่น้อยกว่าจะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่
[b
เดิมทีในวันที่ร่างกายของเขายังปกติ หนุ่มคนนี้เติบโตใน ต.ด่านขุนทด อ.ด่านขุนทด จ.นครราชสีมา กระทั่งอายุได้ 30 ปีต้นๆ กำลังมีชีวิตที่สดใส แม้จะประกอบเพียงอาชีพ “คนติดตั้งแอร์” ของบริษัทเอกชน แต่ก็สามารถหารายได้ดูแลตัวเองและพ่อแม่ไม่เดือดร้อนใคร
โดยลักษณะงานจะต้องเดินทางขับรถไปส่งแอร์ทั่วประเทศ จนวันหนึ่งสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดก็มาถึง...ในปี 56 พ่อบังเกิดเกล้าล้มป่วยกะทันหัน เขาขอลากลับมาปรนนิบัติดูแลพ่ออย่างดีที่สุด แม้ระยะเวลาไม่นานนักพ่อก็จากไปอย่างสงบ แน่นอนความเสียใจเกิดขึ้น แต่เขาภาคภูมิใจอย่างน้อยได้อยู่เคียงข้างจนพ่อสิ้นลมหายใจสุดท้ายของชีวิต เมื่อจัดพิธีศพจนแล้วเสร็จ เขาก็ต้องกลับไปทำงานต่อและคิดเพียงว่าความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ จะช่วยเป็นพลังผลักดันให้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินและหาเลี้ยงแม่ในยามแก่ชราที่เหลือเพียงคนสุดท้าย
หลังจากนั้นไม่นานนัก บริษัทสั่งให้เดินทางไปทำงานที่จ.เพชรบุรี พร้อมกับเพื่อนรักที่ทำงานอีกคน ขณะที่เดินทางเกือบถึงจุดหมายที่ อ.แม่กลอง จ.สมุทรสงคราม จู่ๆ รถยนต์ยางระเบิดเสียงดังสนั่น ตัวรถไถลตกร่องกลางถนน กระทั่งผ่านไปชั่วขณะ “ต็อก” พยายามลุกขึ้น แต่แรงเหวี่ยงทำให้ตัวเขากระเด็นออกนอกรถประมาณ 30 ม. และพยายามร้องเรียกหาเพื่อนรัก แต่เมื่อมองตรงไปกลับพบว่า...มีบางสิ่งเสียบเข้าไปที่หัวของเพื่อนนอนแน่นิ่ง และทราบภายหลังว่าได้เสียเพื่อนรักคนนั้นไปแล้ว
/images/upload/2018-09-11-224-2-05.3.jpg)
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่[/p] แต่เสี้ยวความตายหยุด “ธีราวัชร์ ฤทธ์รัฐพงษ์” หรือ “ต็อก” หนุ่มวัย 39 ปี ไว้ได้ด้วยสายตาที่เหลือบไปเห็นแม่กำลังนอนหลับ ซึ่งอ่อนเพลียจากการดิ้นรนขายของมาทั้งวัน เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูและเป็นค่าใช้จ่ายในครัวเรือน แต่จังหวะนั้นน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เอ่อไหลเป็นสาย เสียงสะอื้นที่ถูกกดไว้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เขานึกย้อนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต...พ่อกับแม่ต่างก็ดิ้นรนสู้ชีวิตมาไม่น้อยกว่าจะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ [b] “ต็อก” ถามตัวเองว่า[/b] “ทำไมเราถึงจะตัดช่องน้อยแต่พอตัว กินยาที่กำอยู่ในมือเพื่อตายจากแม่ผู้เป็นที่รักไป” เขาจึงหยุดความคิด ทิ้งยาที่กำไว้ในมือและกดเสียงสะอื้นลงให้สุด พร้อมกับล้มตัวลงนอนจนผ่านคืนนั้นไปได้ โดยตั้งเป้าหมายว่าจะต้องลุกขึ้นสู้ชีวิตอีกสักครั้ง ซึ่งไม่เคยลืมว่าตัวเอง “พิการเดินไม่ได้” และมันจะต้องไม่ใช่อุปสรรคที่คอยรั้งชีวิตและฉุดกระชากจิตใจให้ดิ่งลงเหวอีกต่อไป เดิมทีในวันที่ร่างกายของเขายังปกติ หนุ่มคนนี้เติบโตใน ต.ด่านขุนทด อ.ด่านขุนทด จ.นครราชสีมา กระทั่งอายุได้ 30 ปีต้นๆ กำลังมีชีวิตที่สดใส แม้จะประกอบเพียงอาชีพ “คนติดตั้งแอร์” ของบริษัทเอกชน แต่ก็สามารถหารายได้ดูแลตัวเองและพ่อแม่ไม่เดือดร้อนใคร โดยลักษณะงานจะต้องเดินทางขับรถไปส่งแอร์ทั่วประเทศ จนวันหนึ่งสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดก็มาถึง...ในปี 56 พ่อบังเกิดเกล้าล้มป่วยกะทันหัน เขาขอลากลับมาปรนนิบัติดูแลพ่ออย่างดีที่สุด แม้ระยะเวลาไม่นานนักพ่อก็จากไปอย่างสงบ แน่นอนความเสียใจเกิดขึ้น แต่เขาภาคภูมิใจอย่างน้อยได้อยู่เคียงข้างจนพ่อสิ้นลมหายใจสุดท้ายของชีวิต เมื่อจัดพิธีศพจนแล้วเสร็จ เขาก็ต้องกลับไปทำงานต่อและคิดเพียงว่าความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ จะช่วยเป็นพลังผลักดันให้ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินและหาเลี้ยงแม่ในยามแก่ชราที่เหลือเพียงคนสุดท้าย หลังจากนั้นไม่นานนัก บริษัทสั่งให้เดินทางไปทำงานที่จ.เพชรบุรี พร้อมกับเพื่อนรักที่ทำงานอีกคน ขณะที่เดินทางเกือบถึงจุดหมายที่ อ.แม่กลอง จ.สมุทรสงคราม จู่ๆ รถยนต์ยางระเบิดเสียงดังสนั่น ตัวรถไถลตกร่องกลางถนน กระทั่งผ่านไปชั่วขณะ “ต็อก” พยายามลุกขึ้น แต่แรงเหวี่ยงทำให้ตัวเขากระเด็นออกนอกรถประมาณ 30 ม. และพยายามร้องเรียกหาเพื่อนรัก แต่เมื่อมองตรงไปกลับพบว่า...มีบางสิ่งเสียบเข้าไปที่หัวของเพื่อนนอนแน่นิ่ง และทราบภายหลังว่าได้เสียเพื่อนรักคนนั้นไปแล้ว พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่![[/p]
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่]([/p
/images/upload/2018-09-11-224-3-05.4.jpg)
พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่[/p] พิการหวังกินยาฆ่าตัวตาย คิดได้ทดแทนคุณผู้เป็นแม่