สไลด์โชว์ หนุ่มกระเหรี่ยงตาบอดใจดี ยึดคำสอนร.9 ช่วยคนยากไร้

พอลร์ ผู้พิชิตไพร พิการาบอด ใจสู้ยึดคำสอนร.9 สร้างอาชีพและช่วยคนยากไร้

[/p] [b]เรื่องจริงของคนใจกุศล...หนุ่มกระเหรี่ยงตาบอด เก็บตัวเงียบนาน 2 ปี ฮึดสู้สานฝันจนจบป.ตรี ผันชีวิตตามคำสอนในหลวงร.9 ช่วยเหลือเด็กยากไร้[/b] ชีวิตของคนๆ หนึ่งที่ต้องประสบพบเจอแต่ความโหดร้าย ถ้าเราไม่เป็นเขา หรือไม่ตกอยู่ในความทุกข์นั้น เราจะไม่มีวันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นเลย เช่น ชาวเขา “ปกาเกอะญอ” หรือหนุ่มชาวกระเหรี่ยงคนนี้ [b] “พอลร์ ผู้พิชิตไพร” วัย 40 ปี ป่วยเป็นโรคเรื้อรังกลายเป็นพิการ “ตาบอดสนิททั้ง 2 ข้าง” เขาจึงต้องสู้...สู้สุดกำลัง[/b] เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย...ที่เกิดขึ้นจากคนสิ้นหวังในชีวิต [b]เขาพลิกชะตาตัวเอง เพียงน้อมนำแนวคำสอนด้านเศรษฐกิจพอเพียง ในหลวงรัชกาลที่ 9 สร้างเนื้อสร้างตัวเป็นเจ้าของโรงงานผลิตเนยถั่วแห่งหนึ่งใน จ.เชียงใหม่ และนำรายได้ส่วนหนึ่งไปช่วยเหลือมูลนิธิเด็กยากไร้ เพื่อมอบโอกาสแก่เด็กๆ ได้เรียนหนังสือ[/b] พอลร์ ผู้พิชิตไพร ชายชาวกระเหรี่ยงในวัยเด็ก

[b]หนุ่มกระเหรี่ยงคนนี้ เล่าให้ฟังว่า[/b]ตอนอายุ 1-6 ขวบ ครอบครัวอาศัยอยู่กันที่ อ.แม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอน หลังจากนั้นคุณพ่อ “ศาสนาจารย์พามอ ผู้พิชิตไพร” ขณะนี้อายุ 72 ปีแล้ว ย้ายมาทำงานที่ ต.สบเปิง อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ บ้านหลังที่อาศัยอยู่ตอนนี้ ซึ่งคุณแม่ “สุวคนธ์ ผู้พิชิตไพร” อายุ 69 ปี และพี่สาว-พี่ชาย ก็จะต้องย้ายตามลงมาด้วย ในวัยเด็กเขาก็เป็นเด็กชาวเขาทั่วๆ ไป ที่มีความฝันว่าอยากเป็น “นักบัญชี” จึงมุ่งมั่นใช้ความเพียรอย่างที่สุด สอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ [b]ได้เล่าเรียนวิชาบัญชีอย่างที่หวังไว้ เป็นความภูมิใจเพื่อสร้างฝันให้สำเร็จ แต่มรสุมที่โถมเข้ามาในชีวิต เมื่อปี 2542 ตรงกับวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค ชั้นปีที่ 2[/b] [b]จู่ๆ เขามีอาการ “หนักหัว” แต่ก็อดทนสอบทำคะแนนผ่านได้ดี จากนั้นขึ้นปี 3 เพื่อนๆ ก็จะรู้เพียงว่าหยุดเรียนบ่อยครั้ง จนในปี 2544 เวลาล่วงเลยมาถึงจุดที่ต้องกลายเป็น “คนพิการ” อย่างถาวร[/b] เขาต้องยุติทุกสิ่งทุกอย่างลง เมื่อดวงตาบอดสนิท เพื่อนๆ ในห้องตกใจว่า “อยู่ๆ ทำไมพอลร์ตาบอด” แล้วที่ผ่านมาที่มานั่งเรียนด้วยกันทุกวัน มองเห็นแค่ 10% เองหรือ??? [b] “วันนั้นเป็นวันสอบปลายภาคปี 3 ตื่นลืมตาขึ้นมาพบว่า ตาขวามองไม่เห็นแล้ว[/b] ต้องให้เจ้าหน้าที่อ่านข้อสอบให้ฟัง ผมก็แสดงวิธีทำตามโจทย์ และจะสลับกันแบบนี้จนสอบวันสุดท้ายเสร็จ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอหมอแนะนำว่าลองศึกษาการใช้ชีวิตแบบคนตาบอดดู ในใจก็คิดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา” [b]ความฝันดับลง...มองไม่เห็นแล้ว เขาเสียใจมากเมื่อรู้ว่าป่วยเป็น โรคเบเซ็ท (Behcet's) อาการเรื้อรังที่เกี่ยวกับระบบภูมิคุ้มกันในร่างกาย[/b] เขายื่นใบลาออก เพราะทำใจเรียนต่อไม่ได้ เก็บตัวอยู่แต่ในห้องมากว่า 2 ปี “จิตใจมันไม่อยู่กับเนื้อตัว ทรุดทั้งร่างกายจิตใจ เก็บตัวอยู่แต่ในห้องในความมืด ไกลสุดที่ผมเดินคือห้องน้ำกับเตียงนอน” สถานสงเคราะห์เด็ก

กระทั่งวันที่ฟ้าเปิด แสงสว่างส่องลงมาถึงจิตใจของ หนุ่มชาวกระเหรี่ยง คนนี้ [b]ในตอนนั้นเขาอายุย่างเข้า 27 ปีแล้ว ผู้เป็นพ่อซึ่งเป็น “มิชันนารี” นั่งคุยปลอบใจเขา หัวอกคนเป็นพ่อปวดใจไม่น้อยไปกว่าลูก แต่พ่อได้สร้างแรงบันดาลใจให้ลูกชาย พาเข้าฟื้นฟูจิตใจที่ศูนย์การศึกษาพิเศษเขต 8 จ.เชียงใหม่ ใช้ระยะเวลาเพียง 2 เดือน เขาผลักตัวเองให้หลุดพ้นจากวงเวียนความคิดที่จมอยู่กับอดีตแสนโหดร้าย[/b] จนสามารถเป็น 1 ใน 2 คน ที่สอบคัดเลือกผ่านจากคนพิการ 18 คน ได้เข้าเรียนต่อระดับปริญญาตรี จนจบในวิชาชีพครุศาสตร์บัณฑิต เอกภาษาอังกฤษ [b]แต่ทว่าสภาพร่างกายไม่พร้อม จึงไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงาน ความเป็นจริงกับความฝันมันไม่ได้ไปด้วยกัน เพราะความฝันไปต่อไม่ได้แล้ว[/b] “นักบัญชีต้องใช้สายตาจับผิดตัวเลข” ความพยายามจึงถูกปฏิเสธด้วยคำว่า “เดี๋ยวจะติดต่อกลับไป” ซึ่งก็ไม่เคยได้รับการติดต่อกลับมา [b]พ่อของเขาพูดประโยคนี้ “คนเราถ้าจะอยู่ก็ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์” [/b] แม้จะต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม เขาคิดว่าต่อจากนี้จะอยู่ได้อีกกี่ปีถึงจะตาย อายุ 30 กว่าปีแล้ว จะดูแลพ่อแม่อย่างไร [b]ทำให้เห็นอีกมุมหนึ่งของความกตัญญู แม้จะพิการแต่ก็ไม่เคยหายไปแม้แต่น้อย และเขายังมีสติปัญญาที่จะทำอย่างอื่นได้ ในปี 2551 เขาเริ่มจากเครื่องทำน้ำเต้าหู้ที่มีอยู่ในบ้าน[/b] ดัดแปลงให้เป็นเตาอบและเครื่องบดถั่ว คิดสูตร “เนยถั่ว” เพราะจะมีนักเรียนอเมริกัน เข้ามาเป็นอาสาละแวกใกล้เคียง และมีมิชันนารีที่เป็นชาวต่างชาติ มูลนิธิการศึกษาเพื่อพัฒนาทักษะในชีวิต