สไลด์โชว์ 'พ่อใจแกร่ง'กัดฟันสู้อัมพาตปากวาดงานศิลป์เลี้ยง 4 ชีวิต

นายวิเชียร ดิษฐี อายุ 40 ปี กำลังใช้ปากวาดภาพ

[/p] เมื่อร่างกายไม่ปกติ แต่ยังมีลมหายใจให้ต่อชีวิต มิหน้ำซ้ำหนทางข้างหน้ากลับมีขวากหนามสารพัด จะมีสักกี่หนทาง ที่นำพาไปยังจุดหมายสำเร็จ ไม่เดิน “ถอยหลัง” ก็ต้อง “เดินหน้า” ดิ้นรนอยู่รอดต่อไปให้ได้ เช่นเดียวกับชีวิตของ [b] “วิเชียร ดิษฐี” วัย 40 ปี นับเป็นเวลา 15 ปี ที่ไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวเอง[/b] ซึ่งครั้งยังสมัยเป็นวัยรุ่นอายุได้ 25 ปี กลับต้องเดินทางมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิต ในปี 2544 [b]เพราะเขาประสบอุบัติเหตุจากหนุ่ม“สตั๊นแมน”ร่างกายแข็งแรงต้องกลายมาเป็น“คนพิการ”[/b] นายวิเชียร ดิษฐี อดีตหนุ่มสตั๊นแมน

อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ขณะ[b]อดีตหนุ่มสตั๊นแมน กำลังซักซ้อมก่อนเข้าฉาก ฝึกตีลังกาหลังให้คล่อง ซึ่งเป็นท่าที่ฝึกเป็นประจำ แต่กลับต้องพลาดเสียทีให้แก่ความโชคร้าย โดยเป็นจังหวะที่หัวฟาดลงพื้น คอหัก ทำให้ช่วงล่างตั้งแต่หัวไหล่ลงไป มีเพียงเลือดไหลเวียนหล่อเลี้ยง แต่ไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น[/b] ลมหายใจของชายคนนี้ ไม่ได้ถูกกระชากปลิดเอาชีวิตไปเสียทีเดียว ความทุกข์ความเวทนาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เพราะมีเพียงช่วงลำคอถึงศีรษะที่ยังพอรับรู้ความรู้สึก ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นแรมปี และมาพักฟื้นอยู่บนเตียงผู้ป่วยที่บ้าน เป็นคนอัมพาตขยับร่างกายไม่ได้ แม้เอื้อมมือขยับหยิบช้อนตักข้าว ก็ช่างไกลเหลือเกิน สุดแสนยากลำบาก [b]คู่ครองที่แต่งงานอยู่กินฉัน “สามี-ภรรยา” และมีลูกด้วยกัน 2 คน กลับต้องถึงจุดหักเห !!! ขณะนั้นลูกชายคนโตอยู่ชั้นป.5 คนเล็กชั้นป.4 ภรรยาของอดีตหนุ่มสตั๊นแมน ไม่สามารถรับสภาพร่างกายของสามีได้ สุดท้ายการ “หย่าร้าง” จึงเป็นทางออกที่สามีเลือก ด้วยเลือดของความเป็น “พ่อใจสู้” จึงขอรับลูกไว้เลี้ยงทั้ง 2 คน[/b] ทุกวันนี้ภายใต้ชายคาบ้านเลขที่ 66 ม.6 ต.สร่างโศก อ.บ้านหมอ จ.สระบุรี มี “นางลิ้นจี่ ดิษฐี” อายุ 66 ปี ผู้ซึ่งเป็นแม่ที่ป่วยอัมพฤกษ์ แขนขวาใช้งานไม่ได้ และลูกชายคนโต “วันเฉลิม” อายุ 21 ปี มีงานทำแล้ว แต่จบเพียงชั้นป.6 เพราะไม่มีเงินส่งเสีย ส่วนลูกชายคนเล็ก “วรพล” อายุ 20 ปี เพิ่งเรียนจบ ปวส. คอยดูแลช่วยป้อนข้าวปลาอาหาร และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ นายวิเชียร ดิษฐี นอนอยู่บนรถเข็น

“ช่วงแรกคิดฆ่าตัวตาย เราเป็นภาระครอบครัว จะกัดแขน กัดนิ้วตัวเองให้เลือดออก หาวิธีฆ่าตัวตายสารพัด แต่ร่างกายขยับไปไหนไม่ได้ ฆ่าตัวตายก็ไม่สำเร็จ [b]จนมาเห็นอาจารย์เอกชัย วรรณแก้ว เขาพิการใช้เท้าวาดรูป เป็นแรงผลักดันให้หัดเขียน ก.ไก่ ข.ไข่ 1 เดือนเขียนได้ดีใจมาก” [/b] เมื่อมีแรงบันดาลใจ แม้ร่างกายจะไม่อำนวยก็ตามชายหัวใจแกร่งคนนี้จึงต้องดิ้นรนให้ชีวิตตัวเองและคนในครอบครัว...อยู่รอด! เหนืออื่นใดที่พิสูจน์ความเป็นคนหัวใจแกร่งคือ [b]“เขา” เลือกจะ “พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส”...หันมาใช้ “ปาก” จับดินสอ ปากกา พู่กัน ขีดเขียนวาดรูปออกมาเป็นลายเส้น ประกอบอาชีพสุจริตหาเงินช่วยเหลือครอบครัว เป็นค่าใช้จ่ายและค่ารักษาพยาบาล[/b] แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด....เมื่อชายอัมพาตคนนี้ เริ่มบรรจงลงลายเส้น จนวาดเป็นรูปต่างๆ ได้ แต่ในระยะ 4 ปีหลังมานี้ “สายตา” ที่เพ่งและจดจ่อกับลายเส้นที่ต้องเน้นความละเอียด กลับต้องแย่ลง จากหนึ่งเส้น เขาเห็นภาพเบลอเป็นสองเส้นโดยล่าสุดตรวจพบ“เบาหวาน”แม้ขณะนี้จะควบคุมได้แล้วก็ตาม“ นายวิเชียร ดิษฐี นอนวาดภาพด้วยปาก