สไลด์โชว์ ยอดคุณแม่โคราชผู้เสียสละ! ฐานะยากจนยอมทิ้งทุกอย่าง ทุ่มชีวิตเลี้ยงลูกพิการลำพังมา 12 ปี

ศูนย์ข่าวนครราชสีมา - [b]เผยยอดคุณแม่โคราชผู้เสียสละ ฐานะยากจน ยอมทิ้งทุกอย่างทุ่มเทชีวิตเลี้ยงลูกพิการเพียงลำพังมานาน 12 ปี [/b]สามีทอดทิ้งขณะลูกน้อยอายุเพียง 7 เดือน ต้องเลี้ยงชีพจากรายได้อันน้อยนิดจากค่ารับจ้างเย็บหมอนเดือนละ 500 บาท และค่าเบี้ยคนพิการ 800 บาทเท่านั้น แต่หัวใจแม่สุดแกร่งพร้อมสู้เพื่อลูกที่พูดไม่ได้แม่แต่คำว่า “แม่” ขอเพียงให้ลูกมีชีวิตอยู่ได้นานที่สุด วอนผู้ใจบุญช่วยเหลือ น.ส.จรรยา กำลังป้อนข้าวน้องน้ำฝน บุตรสาวพิการแขนขาอ่อนแรง

วันที่ (10 ส.ค.) ผู้สื่อข่าวรายงานจากจังหวัดนครราชสีมา ว่า [b]พบยอดคุณแม่ผู้เสียสละ ฐานะยากจน ยอมทิ้งทุกอย่างทุ่มเทชีวิตเลี้ยงลูกพิการเพียงลำพังมานาน 12 ปี โดยแม่รายนี้คือ น.ส.จรรยา หรือ “หน่อย” ปักนอก คุณแม่ยังสาววัย 32 ปี[/b] อยู่บ้านเลขที่ 96/3 หมู่ 11 บ้านดอนทะบวง ต.เทพาลัย อ.คง จ.นครราชสีมา [b]กับลูกสาว “น้องน้ำฝน” ด.ญ.ประนิดา ฟอมไธสง อายุ 12 ปี พิการแขนขาอ่อนแรง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้[/b] พักอาศัยอยู่ในบ้านไม้หลังเล็กสภาพเก่าทรุดโทรม ฝาผนังผุพัง หลังคาสังกะสีเก่าสนิมเกรอะเต็มไปด้วยรูรั่ว ซึ่งบ้านหลังนี้ยังอาศัยอยู่กับตายายอายุมากซ้ำโรครุมเร้าทำงานอะไรไม่ได้ น.ส.จรรยา แม่น้องน้ำฝน เปิดเผยว่า [b]หลังจากคลอด “น้องน้ำฝน” ได้ประมาณ 4 เดือน น้องมีไข้สูง และชักรุนแรง จึงพาไปโรงพยาบาลโนนแดง ที่อยู่ใกล้บ้านเพื่อรับการรักษา หลังเกิดอาการดังกล่าวขึ้นทำให้น้องแขนขาอ่อนแรง[/b] หมอให้ยาแก้อาการชัก และคลายกล้ามเนื้อมารับประทานต่อเนื่อง แต่อาการไม่ดีขึ้นยังมีอาการชักมาอย่างต่อเนื่อง กระทั่งอายุได้ 7 เดือน จึงตัดสินใจไปรักษาคลินิกใกล้บ้าน หมอแนะนำให้ไปพบแพทย์เฉพาะทางที่โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา อ.เมือง จ.นครราชสีมา [b]หมอบอกว่า สมองน้องน้ำฝนขาดออกซิเจนในช่วงที่เกิดอาการชักอย่างรุนแรง[/b] น.ส.จรรยา อุ้ม น้องน้ำฝน บุตรสาวพิการ ลงจากบ้าน

ฉะนั้น [b]โอกาสที่เด็กจะกลับมาเหมือนเดิมแทบจะเป็นไปไม่ได้ ซึ่งอาการของน้องน้ำฝน คือ แขนขาลีบ ไม่มีแรง คออ่อน ลุกนั่งคลานเดินไม่ได้ และช่วยเหลือตัวเองอะไรไม่ได้[/b] จนถึงปัจจุบันอายุได้ 12 ปี แล้วยังพูดไม่ได้แม้แต่คำว่า“แม่”จึงสื่อสารกันด้วยเสียงร้องของลูกและความรู้สึกผูกพันของความเป็นแม่กับลูกเท่านั้น น.ส.จรรยา กล่าวต่อว่า [b]น้องน้ำฝน อายุได้เพียง 7 เดือน พ่อของน้องน้ำฝนก็มาทิ้งพวกเราไปมีครอบครัวใหม่ ตนต้องเลี้ยงลูกตามลำพังตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา[/b] หลังครอบครัวขาดเสาหลักไป เราเป็นแม่ก็ต้องคอยเป็นทุกอย่างให้แก่ลูก และยิ่งลูกไม่ปกติเหมือนเด็กคนอื่น ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็ต้องทุ่มเทดูแลมากเป็นพิเศษ อาชีพการงานที่เคยทำรายได้ที่เคยมีก็ต้องลาออกมาเพื่อดูแลลูก แต่หากจะทิ้งลูกไปภาระหน้าที่อันหนักหน่วงทุกอย่างต้องตกเป็นของแม่ของตนหรือยายน้องน้ำฝนซึ่งอายุมากแล้วและป่วยเป็นโรคหลายอย่างทำงานอะไรแทบไม่ได้ ในฐานะเราเป็นลูก และเห็นแม่ลำบากมาทั้งชีวิตจนถึงวันนี้ [b]หากทิ้งหลานพิการซึ่งเป็นลูกของเราให้แม่เลี้ยงอีกก็รู้สึกผิดมาก ไม่สามารถทำได้ จึงต้องก้มหน้าทนเลี้ยงลูก และละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อทุ่มเทให้แก่ลูก[/b] เพราะเขาพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ทุกอย่างต้องทำให้หมดแม้แต่การขับถ่ายต้องช่วยสวนเมื่อมีปัญหา โดยช่วงเวลารับหมอนมาเย็บรับจ้าง จะเอาลูกนอนไว้ในเปลใต้ถุนบ้าน หรือนอนบนรถเข็น บ้างก็นอนกับพื้น เพื่อเราจะได้ทำงานมีรายได้เล็กๆ น้อยๆ บ้าง แต่ต้องคอยสังเกตอาการของลูกตลอดเวลา เพราะลูกพูดสื่อสารไม่ได้“บางครั้งรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง รู้สึกท้อแท้แต่หันกลับมามองดูลูกก็ทำให้เราต้องสู้ต่อไป เพราะเขาไม่มีใครนอกจากเรา [b]ลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต เห็นพ่อแม่คนอื่นไปส่งลูกเรียนหนังสือที่โรงเรียนเราก็นึกน้อยใจแอบร้องไห้คนเดียวว่า ลูกมีชีวิตไม่เหมือนคนอื่น อยากให้ลูกมีโอกาสได้เล่าเรียนหนังสือ[/b] ได้ไปโรงเรียนและวิ่งเล่นสนุกสนานตามประสาเด็กกับเพื่อนคนอื่นๆ”น.ส.จรรยากล่าวทั้งน้ำตา ชาวบ้านและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเข้าช่วยเหลือเบื้องต้นแด่ครอบครัวของ น.ส.จรรยา