สไลด์โชว์ โรงเรียนสอนภาษามือเปิดโลกใบใหม่ให้คนหูหนวกเขมร

โรงเรียนสอนภาษามือเปิดโลกใบใหม่ให้คนหูหนวกเขมร

[/p] ภาพถ่ายเมื่อวันที่ 15 ต.ค. 2556 [b]นักเรียนหูหนวกกำลังฝึกงานในร้านตัดผม ในกรุงพนมเปญ กัมพูชาเริ่มมีภาษามือเป็นของตัวเองในช่วงปลายทศวรรษ 1990 โดยบาทหลวงชาวอเมริกันที่เริ่มต้นพัฒนาภาษามือเวอร์ชั่นเขมร[/b]ด้วยความช่วย เหลือจากนักภาษาศาสตร์และนักวิจัย.--Agence France-Presse/Tang Chhin Sothy. เอเอฟพี - ร้านทำผมแห่งหนึ่งในกรุงพนมเปญ เมืองหลวงของกัมพูชา เมื่อคุณเดินเข้าไปกลับพบแต่ความเงียบไร้เสียงพูดคุยอย่างที่ควรจะเป็น เพราะร้านทำผมแห่งนี้ ช่างทำผมทุกคนเป็นคนหูหนวก ช่างทำผมเหล่านี้เรียนจบเพียงแค่หลักสูตรการศึกษาสำหรับผู้ใหญ่ที่เป็นผู้หูหนวกในกัมพูชา ประเทศที่คนที่มีปัญหาการได้ยินส่วนใหญ่ไม่เคยมีโอกาสได้เรียนรู้ภาษามือ [b]"ผมไม่ได้ติดต่อพูดคุยกับคนนอกครอบครัว มันเหมือนกับติดอยู่ในคุก[/b] ผมติดอยู่ในนั้น ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่มีเงิน ไม่มีความรู้" เอือน ดารง ช่างตัดผมฝึกหัด อายุ 27 ปี อธิบายด้วยภาษามือเขมร [b]กัมพูชาเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศในโลกที่ไม่มีภาษามือของตัวเอง[/b] จนกระทั่งช่วงปลายทศวรรษ 1990 ซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ เป็นผลมาจากการทำงานของ ชาร์ลี ดิตต์มายเออร์ บาทหลวงชาวอเมริกัน ที่ริเริ่มพัฒนาภาษามือในแบบฉบับของกัมพูชาด้วยความช่วยเหลือจากนัก ภาษาศาสตร์และนักวิจัยต่างชาติ หลังจากดิตต์มายเออร์เดินทางมาทำหน้าที่ในกัมพูชาเมื่อ 13 ปีก่อน ชา ร์ลี ดิตต์มายเออร์ (ซ้าย) ใช้ภาษามือสื่อสารกับนักเรียนหูหนวกชาวกัมพูชา ในห้องเรียน ในกรุงพนมเปญ.--Agence France-Presse/Tang Chhin Sothy.

[b]"คนที่มาเรียนกับเราอายุมีทั้งอายุ 25 ปี 30 ปี 35 ปี[/b] พวกเขาไม่เคยเรียนหนังสือในโรงเรียนมาก่อนเลยในชีวิต ทำให้คนเหล่านี้ไม่มีภาษา" ดิตต์มายเออร์ กล่าว [b]โครงการพัฒนาคนหูหนวก (DDP) ของดิตต์มายเออร์ เป็นหนึ่งใน 2 โครงการ ที่ให้การศึกษาแก่ผู้มีปัญหาการได้ยินในกัมพูชา[/b] โดยอีกโครงการหนึ่งนั้นเป็นโครงการสำหรับเด็ก นักเรียนหูหนวกประมาณ 30 คน ที่มีอายุตั้งแต่ 16 ปี ขึ้นไป จะใช้เวลาเรียนตามหลักสูตรเป็นเวลา 2 ปี ที่ศูนย์ DDP ในกรุงพนมเปญ โดยจะเรียนเกี่ยวกับภาษามือ การเขียน อ่าน และทักษะชีวิตอื่นๆ และในปีที่ 3 จะเป็นช่วงของการฝึกงานเช่น ที่ร้านทำผม ที่นักเรียนจะได้รับคำแนะนำด้วยภาษามือเกี่ยวกับวิธีตัดผม โกนหนวด และทำความสะอาดหู บรรยากาศการสอนภาษามือภายในห้องเรียน ที่ศูนย์ DDP ในกรุงพนมเปญ.--Agence France-Presse/Tang Chhin Sothy.

[b]คนหูหนวกจำนวนมากใช้ชีวิตทำงานอยู่ในทุ่งนาหรือเลี้ยงสัตว์ ไม่มีใครสอนคนเหล่านี้ถึงวิธีการใช้ภาษามือ "ผมอยู่เพียงลำพัง มันเป็นชีวิตที่น่าเศร้า ผมไม่สามารถเรียนรู้อะไรได้เลย[/b] ไม่สามารถที่จะพูดคุยกับครอบครัวของตัวเองได้" ดารง ที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนหูหนวกเพียงคนเดียวในโลก กล่าว ดารง เกิดมาในครอบครัวเกษตรกร ในจำนวนพี่น้องทั้งหมด 8 คน ดารงเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้เรียนหนังสือ [b]"ผมถูกทิ้งให้อยู่บ้าน เลี้ยงวัว ตกปลา และทำงานในสวน[/b] ขณะที่พวกเขาออกไปเรียนวิธีอ่านเขียน" ดารงกล่าว ส่วนนักเรียนคนอื่นๆ ในโรงเรียนคนหูหนวกแห่งเดียวกันนี้ ก็มีประสบการณ์ชีวิตที่เลวร้าย เช่น นักเรียนคู่หนึ่งถูกช่วยออกมาจากศูนย์บำบัดแห่งหนึ่งของประเทศ ที่ดิตต์มายเออร์ อธิบายว่า ไม่มีทักษะทางสังคมใดๆ ไม่รู้แม้กระทั่ง วิธีอาบน้ำ "เรากำลังพยายามที่จะให้พวกเขาเปิดรับความคิดใหม่ๆ [b]หลังจากนั้นพวกเขาก็จะเริ่มพัฒนาภาษามือ เรามีหน้าที่บันทึกภาษามือเหล่านั้น เราวาดมัน ตรวจสอบ และใส่ลงไปในหนังสือและพจนานุกรม"[/b] ดิตต์มายเออร์กล่าว [b] "เมื่อพวกเขาเริ่มต้องการที่จะพูดคุยในประเด็นใหม่ พวกเขาก็จะพัฒนารูปแบบภาษามือใหม่ๆ ขึ้นมา[/b] ภาษามือพวกนี้ไม่ควรมาจากคนที่ฟังพูดได้ แต่มันควรมาจากคนหูหนวกด้วยกัน และเมื่อนั้น ชีวิตพวกเขาก็จะเปิดกว้างออกไป ภาษามือของพวกเขาก็เติบโตขยายตามไปด้วย โลกของพวกเขาก็จะกว้างขึ้นอีก" นักเรียนหูหนวกเหล่านี้จะใช้เวลาเรียนตามหลักสูตรภายในศูนย์ 2 ปี ที่ประกอบไปด้วยการเรียนภาษามือ เขียน อ่าน และทักษะชีวิตต่างๆ ก่อนออกไปฝึกงานอีก 1 ปี.--Agence France-Presse/Tang Chhin Sothy.

[/p] นักเรียนหูหนวกเหล่านี้จะใช้เวลาเรียนตามหลักสูตรภายในศูนย์ 2 ปี ที่ประกอบไปด้วยการเรียนภาษามือ เขียน อ่าน และทักษะชีวิตต่างๆ ก่อนออกไปฝึกงานอีก 1 ปี.--Agence France-Presse/Tang Chhin Sothy.