สไลด์โชว์ คอลัมน์ เด็กมอขอแจม : ชีวิตไม่เคยสวมเครื่องแบบ ความในใจ…’หนูเล็ก’น.ศ.วีลแชร์

น.ส.รัตนภรณ์ รัตนวงษ์ พิการนั่งเก้าอี้เข็ญ

[/p] [b] “การเรียนไม่มีคำว่าสาย ไม่สายที่จะเรียน ทุกคนมีปัญหาหมดไม่ว่าจะพิการหรือไม่พิการ ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหรือไม่สมบูรณ์แบบ แต่ต้องคิดไว้เสมอว่ามีพรุ่งนี้ต้องเดิน[/b] เช่นเดียวกันดิฉันก็มีปัญหาในส่วนของร่างกายพิการ เป็นปัญหาที่มันจะไม่หายไปจากชีวิต แต่เพื่อการใช้ชีวิตที่มีความสุขในสังคม ต้องสุขในการยอมรับมัน เท่านั้นเอง ก็จะดำเนินชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข” สวัสดีค่ะ ดิฉัน “หนูเล็ก” [b]น.ส.รัตนภรณ์ รัตนวงษ์ นักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาโฆษณาและประชาสัมพันธ์ คณะเทคโนโลยีสื่อสารมวลชน ภาคสมทบ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล (มทร.) ธัญบุรี เฟรชชี่วัย 31 ปี สาวเชียงใหม่ พิการขาทั้ง 2 ข้าง ใช้ชีวิตบนวีลแชร์มาตั้งแต่ 10 ขวบ[/b] ปัจจุบันทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ call center dtac ประจำศูนย์รังสิต คลอง 5 น.ส.รัตนภรณ์ รัตนวงษ์ พิการนั่งเก้าอี้เข็ญ และกลุ่มเพื่อนๆ

[/p] [b]สาเหตุของความพิการทางกายระดับที่ 4 เกิดมาจากตอน 2 ขวบ โดนรถกระบะถอยหลังมาเหยียบ จนเมื่ออายุ 8 ขวบ เพื่อไม่ให้แผลเน่าและติดเชื้อจึงต้องตัดขาทั้ง 2 ข้าง[/b] 8 ปีที่ต้องใช้ชีวิตในโรงพยาบาล ต้องคอยรักษาแผล ฝึกการใช้ชีวิตด้วยตนเอง จนเมื่ออายุ 10 ขวบ ได้มีวีลแชร์เป็นของตนเอง เป็นการเริ่มต้นการใช้ชีวิตบนวีลแชร์ ชีวิตไม่เคยได้เรียนอนุบาลเหมือนกับเพื่อนๆ เนื่องจากพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก อาศัยการสอนของคุณตาคุณยาย คุณแม่ และพยาบาลที่โรงพยาบาลช่วยสอนท่อง ก.ไก่ ข.ไข่ [b]แต่เมื่ออายุเพิ่มมากขึ้น อยากอยู่ได้ด้วยตนเอง ถ้าไม่มีความรู้ จะทำอะไรเป็น ตั้งใจว่าจะต้องทำงานหาเลี้ยงตนเองให้ได้ จึงเข้าเรียน กศน.ศูนย์เชียงใหม่[/b] เนื่องจากการเรียนในระดับ กศน. สะดวกสำหรับตัวเอง สามารถเทียบระดับได้ ไม่ต้องเรียนในห้องเรียนหรือตามระยะเวลา เนื่องจากมีความพิการทางร่างกาย จนในที่สุดจบการศึกษาในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 หลังจากที่เรียนจบได้เข้าทำงานประชาสัมพันธ์ ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ หลังจากนั้นย้ายไปทำงาน “เลขาฯ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมหาสารคาม” ในช่วงที่เป็นเลขาฯ ได้สอบเข้าศึกษาสาขาบริหารคอมพิวเตอร์ธุรกิจ คณะบริหารธุรกิจ แต่เรียนได้ 2 ปี ต้องดร็อปการศึกษา เนื่องจากมีปัญหาในเรื่องของเงิน [b]หลังจากที่ทราบข่าวว่าดีแทคเปิดรับสมัครคอล เซ็นเตอร์ (call center) จึงตัดสินใจมาสอบ และได้เข้าทำงานที่นี่ 5 ปี ของการทำงาน ได้เรียนรู้ชีวิตของเพื่อนร่วมงาน น้องๆ ที่เข้าไปทำงานทั้งพาร์ตไทม์ (part time) และประจำ[/b] ทุกคนมีความรู้ เรียนในระดับปริญญาตรี ดิฉันจึงอยากที่จะเรียนเพื่อขยายโอกาสในการทำงานในอนาคต อยากมีความรู้และประสบการณ์เพิ่มขึ้น สาเหตุที่ไม่เรียนในมหาวิทยาลัยเปิด เนื่องจากอยากจะเรียนกับเพื่อนๆ ในห้องเรียน อย่างน้อยได้มีการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการเรียน หรือคิดอีกทาง อยากเป็นกำลังใจให้กับหลายๆ คน ที่ไม่มีกำลังใจในการเรียน ได้เห็นว่าขนาดพิการยังมีความพยายามที่จะมาเรียน น.ส.รัตนภรณ์ รัตนวงษ์ พิการนั่งเก้าอี้เข็ญ และกลุ่มเพื่อนๆ ในสายอาชีพ call center