สไลด์โชว์ คนพิการต่างจังหวัด....มีสิทธิขึ้นรถเมล์ไหม???

รถสองแถวเล็ก

[/p] เมื่อ[b]องค์การสหประชาชาติ ประกาศให้ ปี พ.ศ.๒๕๒๔ เป็นปีคนพิการสากล[/b] ประเทศไทยได้ร่วมประกาศด้วย พร้อมทั้ง ส่งผู้นำคนพิการไทยเข้าร่วมประชุมนานาชาติในต่างประเทศ จึง[b]เป็นโอกาสให้คนพิการไทยได้เรียนรู้มากมาย โดยเฉพาะ เรื่อง ความพิการ คนพิการ และการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ[/b]ซึ่งในสมัยนั้น แบ่งเป็น ๔ ด้าน ได้แก่ ด้านการแพทย์ การศึกษา สังคม และอาชีพ นั่นหมายความว่า [b]วิถีชีวิตคนพิการเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิงหากคนพิการได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพทั้ง ๔ ด้าน อย่างทันสมัย ถูกต้อง เหมาะสม มีประสิทธิภาพ และสอดคล้องกับความต้องการจำเป็นของคนพิการแต่ละคน[/b] กล่าวคือ ข้อจำกัดต่างๆ อันเกิดจากลักษณะความพิการแต่ละประเภทจะลดน้อยลง ความสามารถปฏิบัติกิจวัตรประจำวันด้วยตนเองมีมากขึ้น ตลอดจน สามารถเรียนหนังสือ ร่วมกิจกรรมทางสังคม และประกอบอาชีพ ซึ่งนำไปสู่ ความสามารถพึ่งพาตนเอง และดำรงชีวิตอิสระ นอกจากนั้น [b]ประเด็นสำคัญที่ผู้นำคนพิการได้เรียนรู้ และนำมาขับเคลื่อนในประเทศไทย ได้แก่ หลักคิดที่ว่า[/b] [ub]ปัจจัยที่ส่งเสริมให้คนพิการสามารถเข้าถึง และใช้ประโยชน์จากการฟื้นฟูสมรรถภาพได้อย่างมีประสิทธิผลมากที่สุด คือ การกำหนดในกฎหมายให้คนพิการมี “สิทธิ” ได้รับบริการสาธารณะเหล่านั้น[/ub] ภาพวาดการ์ตูน รถเมล์เพื่อประชาชนทุกคนต้องขึ้นได้

[/p] [b]การที่กลุ่มคนพิการริเริ่มรณรงค์ขอใช้สิทธิพลเมืองในการรับบริการฟื้นฟูสมรรถภาพ เพื่อการดำรงชีวิตด้วยการพึ่งพาตนเอง นับเป็นเรื่องยากที่สังคม หรือแม้แต่คนพิการ และครอบครัวจะเข้าใจ[/b] เพราะสังคมเคยชินกับการมองว่า คนพิการเป็นผู้ป่วย ไม่สามารถพึ่งพาตนเองได้ น่าสงสาร เรียนไม่ได้ ทำงานไม่ได้ ครอบครัวต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูคนพิการตลอดชีวิต และสิ่งที่คนในสังคมจะช่วยคนพิการได้ คือ การสงเคราะห์ช่วยเหลือ โดยการให้ทาน เลี้ยงอาหาร และบริจาคเครื่องอุปโภคบริโภค เป็นต้น แต่คณะผู้นำคนพิการก็ไม่ย่อท้อ ร่วมกันรณรงค์สร้างความรู้ความเข้าใจแก่คนพิการ ครอบครัวคนพิการ ผู้นำรัฐบาล นักการเมือง ผู้กำหนดนโยบาย ผู้บริหารหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชน รวมถึงผู้เกี่ยวข้องทุกด้าน โดยจริงจัง ต่อเนื่อง และเหน็ดเหนื่อย โดยใช้เวลาถึง เกือบ ๑๐ ปี [b]จึงมีการประกาศใช้กฎหมายเกี่ยวกับคนพิการฉบับแรก คือ “พระราชบัญญัติฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ พ.ศ. ๒๕๓๔” [/b] สิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดในครั้งนั้น คือ การรณรงค์ให้มีกฎหมายว่าด้วยสิทธิคนพิการฉบับแรก เกิดจากคนพิการแต่ละประเภทที่รวมตัวกันในจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ กลุ่มคนพิการบางประเภทก้าวหน้าถึงขั้นตั้งสมาคม [b]เมื่อคนพิการแต่ละประเภทตั้งสมาคมสำเร็จ ผู้นำคนพิการทั้งคนต่างจังหวัด และคนพิการกรุงเทพฯ ก็ร่วมใจกันก่อตั้ง “สมาคมสภาคนพิการทุกประเภทแห่งประเทศไทย” [/b] และจัดประชุมสภาฯ ที่จังหวัดต่างๆ ในแต่ละภูมิภาคโดยหมุนเวียนกันไป ฉะนั้น [b]เพื่อนพิการต่างจังหวัด ที่ถามมา ๒ คำถาม[/b] ว่า ในขณะที่ผู้นำคนพิการในกรุงเทพฯกำลังรณรงค์คุ้มครองสิทธิพลเมืองในการใช้บริการรถเมล์หรือรถโดยสารประจำทางสาธารณะ คนพิการต่างจังหวัดช่วยอะไรได้บ้างไหม และ คนพิการต่างจังหวัดมีโอกาสใช้รถเมล์ซึ่งมีทางลาดเลื่อนเข้าออกเชื่อมระหว่างประตูรถกับทางเดินเท้าไหม ตอบได้เลย ว่า [b]โดยวัฒนธรรมของคนพิการไทย คนพิการต่างจังหวัดกับคนพิการกรุงเทพฯมีความยึดโยงกันอย่างเหนียวแน่น ตั้งแต่เริ่มมีการรวมตัวกลุ่มคนพิการแต่ละประเภทดังกล่าวข้างต้น [/b]แม้กระทั่ง เมื่อคนพิการทุกประเภทรวมตัวกันเป็นสภาฯ ก็พยายามพัฒนาโครงสร้างให้มีการเชื่อมโยงจากส่วนกลางสู่แต่ละจังหวัด นอกจากนั้น [b]ในการจัดกิจกรรมใดๆ เพื่อการส่งเสริม และพัฒนาคุณภาพชีวิต สภาฯ ก็ดำเนินการ ๒ ทาง ทางหนึ่ง[/b] คือ ผู้นำคนพิการส่วนกลางนำวิทยากรไปให้ความรู้ / ฝึกอบรมแก่คนพิการ ครอบครัวคนพิการ ผู้ช่วยคนพิการ อาสาสมัครช่วยคนพิการ และบุคลากรของหน่วยงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งในระดับภาค และระดับจังหวัด ส่วนอีกทางหนึ่ง คือ สภาฯ เชิญผู้นำคนพิการต่างจังหวัดเข้าไปประชุม / ฝึกอบรมในกรุงเทพฯ หรือปริมณฑล ชาวบ้านตามชนบท ใช้บริการรถสองแถวเล็ก

ฉะนั้น [b]ต่อคำถามที่ ๑ ตอบได้ว่า....ขอเชิญเพื่อนพิการต่างจังหวัดร่วมสนับสนุน “ภาคีเครือข่ายประชาชน : ทุกคนขึ้นรถเมล์ได้ทุกคัน” [/b] ซึ่งประกอบด้วยองค์กรเครือข่ายของกลุ่มคนต่างๆ รวมทั้งเครือข่ายคนพิการ และผู้สนับสนุนแนวคิด “ซื้อรถเมล์สาธารณะโดยใช้ภาษีของประชาชน ...ทุกคนต้องใช้ได้ทุกคัน” โดยการ[b]ประสานกับสมาคมของแต่ละประเภทความพิการ เพื่อร่วมลงชื่อเป็นผู้สนับสนุน หรือเป็นผู้ร่วมฟ้องต่อศาลปกครอง[/b]โดยมอบฉันทะให้ผู้นำหรือกรรมการของสมาคมเป็นผู้แทนร่วมฟ้องร้องกับผู้แทนของสภาฯ ทั้งนี้ มีคณะทนายความจิตอาสาที่จะช่วยดำเนินการตามกระบวนการทางกฎหมาย [b]ต่อคำถามที่ ๒[/b] ที่ว่า [b]คนพิการต่างจังหวัดจะมีโอกาสใช้รถเมล์หรือไม่[/b]....นั่นเป็นความคาดหวังที่คนพิการทุกคนปรารถนาจะให้เกิดขึ้น คือ สานต่อเจตนารมณ์ในการคุ้มครองสิทธิประโยชน์ของคนพิการทุกคน ดังนั้น [b]คนพิการทุกกลุ่มในทุกจังหวัดจะต้องรวมตัวกัน และเริ่มรณรงค์อย่างจริงจัง เพื่อคุ้มครองสิทธิในการใช้บริการรถเมล์หรือบริการขนส่งมวลชนสาธารณะ รวมถึงบริการสาธารณะทุกด้านอย่างต่อเนื่อง[/b] ตามสิทธิที่กำหนดอยู่ในกฎหมายคนพิการฉบับล่าสุด คือ พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ ที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ ๒) พ.ศ. ๒๕๕๖ อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการ ซึ่งเป็นกฎหมายระหว่างประเทศ รัฐธรรมนูญ ข้อบัญญัติขององค์การปกครองส่วนท้องถิ่น และกฎหมายอื่นๆ ซึ่งมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับคนพิการ อย่างไรก็ตาม แม้เครือข่ายคนพิการภายใต้โครงสร้างสภาฯ จะมีการเชื่อมประสานถ่ายทอดถึงกันในระดับจังหวัดทั้งด้านแนวคิด นโยบาย การบริหารจัดการ และการจัดทำโครงการ / กิจกรรม โดยใช้กลไกสนับสนุนต่างๆ เช่น คณะอนุกรรมการส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการประจำจังหวัด หน่วยงานภาครัฐหรือเอกชน และองค์การปกครองส่วนท้องถิ่นที่ให้บริการคนพิการ รวมถึงศูนย์บริการคนพิการที่ดำเนินงานโดยองค์กรด้านคนพิการ เช่น ศูนย์การดำรงชีวิตอิสระของคนพิการ ศูนย์บริการผู้ช่วยคนพิการ ศูนย์บริการล่ามภาษามือ เป็นต้น [b]แต่ทุกฝ่ายต้องตระหนักว่า ในทุกจังหวัดรวมถึงกรุงเทพมหานคร ยังมีคนพิการจำนวนมากที่ด้อยโอกาส[/b] เช่น ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง ไม่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างเหมาะสม ไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่มีรายได้ ไม่มีคนดูแล ถูกเลี้ยงอยู่แต่ในบ้านหรือสถานสงเคราะห์ ถูกทำร้าย ตลอดจน ยังมีคนพิการสูงอายุที่ช่วยตัวเองไม่ได้ และคนพิการที่ต้องนอน “ติดเตียง” ตลอดเวลา เป็นต้น คนพิการเหล่านั้นมีสิทธิเท่าเทียมกับคนพิการ และคนทั่วไป แต่เขายังไม่สามารถเอื้อมถึง และใช้สิทธิประโยชน์ที่เขาพึงได้รับ ชาวบ้านและคนพิการที่ชนบท