สไลด์โชว์ “ทุกคนใช้รถเมล์ได้ทุกคัน”....สังคมอยู่เย็นเป็นสุขร่วมกัน

กลุ่มประชาชน

[/p] ทั้งๆ ที่ประเทศไทยมีพัฒนาการด้านให้บริการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการทุกประเภทที่ทันสมัย มีบริการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการที่ก้าวหน้าไม่น้อยไปกว่าประเทศอื่นๆ และมีคนพิการจำนวนมากที่ได้รับการศึกษาในระดับต่างๆ ถึงระดับปริญญาเอก ตลอดจนประสบความสำเร็จในการประกอบอาชีพ ทั้งจากการเป็นเจ้าของสถานประกอบการ ทำงานเป็นผู้บริหารระดับสูงในหน่วยงานภาครัฐและเอกชน รวมถึง จากการประกอบอาชีพอิสระ โดยหลายคนเป็นเจ้าของกิจการ และส่งผลิตภัณฑ์ที่ทำเองไปจำหน่ายต่างประเทศ ฯลฯ [b]แต่ “คนพิการ” ก็ยังถูกคนส่วนใหญ่ในสังคมมองว่า เป็นคนมีกรรม ช่วยตัวเองไม่ได้ เรียนหนังสือไม่ได้ ทำงานไม่ได้ น่าเมตตาสงสาร เป็นภาระของครอบครัวและสังคม[/b] ท่ารถ ขสมก. สาย 62

[b]มุมมองหรือเจตคติดังกล่าว ซึ่งเกิดกับคนทั่วไป ครอบครัวคนพิการ และแม้กระทั่งตัวคนพิการเอง เป็นอุปสรรคที่กีดขวางการส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ[/b] และพร้อมกันนั้น ก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้[b]คนรอบตัวเลี้ยงดูและปฏิบัติต่อคนพิการแตกต่างจากการปฏิบัติต่อคนทั่วไป[/b] เช่น คนพิการไม่ได้รับการแจ้งเกิด ไม่ได้ทำบัตรประชาชน ไม่ได้เรียนหนังสือ เรียนไม่จบ หรือเรียนจบแค่ระดับประถมศึกษา ไม่ได้ทำงาน ไม่มีอาชีพ ไม่ได้ร่วมกิจกรรมทางสังคม และหลายคนลงเอยด้วยการถูกขังอยู่ในบ้าน ฯลฯ [b]คนพิการจึงตกอยู่ในฐานะผู้ด้อยโอกาส ยากไร้ จน ไม่มีความสามารถ เป็นภาระของครอบครัว และสังคม[/b]ตลอดชีวิตเสมอมา เดิมที [b]รัฐบาล และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับการดูแลช่วยเหลือคนพิการ ต่างกำหนดนโยบาย ยุทธศาสตร์ แผนงาน และโครงการหรือกิจกรรมเพื่อส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ โดยพุ่งเป้าไปที่ “ตัวคนพิการ” [/b] กล่าวคือ พยายามจัดให้คนพิการเข้าถึงและใช้ประโยชน์จากบริการฟื้นฟูสมรรถภาพ บริการจัดการศึกษา บริการฝึกอบรมอาชีพ และบริการสนับสนุนการมีส่วนร่วมกิจกรรมทางสังคม เป็นต้น รถเมล์ฟรี จากประชาชน สาย13

ต่อมา การเรียนรู้และประสบการณ์ เรื่อง “สิทธิของคนพิการ” จากประเทศที่พัฒนาแล้ว ได้บ่งชี้ชัดเจนว่า แม้คนพิการได้รับบริการดังกล่าวข้างต้นเป็นอย่างดี จนกระทั่ง คนพิการสามารถช่วยเหลือตนเองได้ มีการศึกษา และมีทักษะในการประกอบอาชีพ แต่คนพิการก็ยังมีความยากลำบากในการดำรงชีวิตมาก [b]อุปสรรคสำคัญในการดำรงชีวิตของคนพิการลำดับแรก คือ เจตคติของคนในสังคม[/b]ที่นอกจากไม่เชื่อว่าคนพิการจะมีศักยภาพทำงาน มีรายได้ เลี้ยงตนเอง และดำรงชีวิตอิสระได้เหมือนคนไม่พิการแล้ว ยังยึดติดกับความคิดที่ว่า การทำงานเป็นสิ่งลำบากยากเย็นสำหรับคนพิการ ฉะนั้น คนพิการจึงควรอยู่บ้านเฉยๆ ให้ครอบครัวช่วยกันเลี้ยงดู อย่างไรก็ตาม โดยที่หลายฝ่ายที่เกี่ยวข้องกับคนพิการ [b]ได้พยายามช่วยกันสร้างเสริมความรู้ความเข้าใจเรื่องการดำรงชีวิตชองคนพิการและสิทธิตามกฎหมายทั้งแก่ตัวคนพิการเอง ครอบครัว และผู้เกี่ยวข้อง จึงเริ่มมีการปรับเจตคติเชิงลบไปเป็นทางบวกมากขึ้น[/b] [b]อุปสรรคสำคัญต่อการดำเนินชีวิตของคนพิการเป็นลำดับที่ ๒ คือ คนพิการไม่สามารถใช้บริการสาธารณะ[/b] โดยเฉพาะการเข้าถึง และใช้ประโยชน์จากสภาพแวดล้อม อาคาร สถานที่ ถนน ทางเดินเท้า ป้ายที่จอดรถเมล์ ท่าเรือ สถานีขนส่ง รวมถึงยานพาหนะที่ใช้ในการให้บริการขนส่งสาธารณะ เช่น รถเมล์ รถไฟ และรถไฟฟ้า เป็นต้น [b]ตลอดจนไม่สามารถใช้บริการขนส่งสาธารณะสำหรับการเดินทาง[/b]ระหว่างบ้านกับโรงเรียน ที่ทำงาน สถานที่จับจ่ายซื้อของ และสถานที่พักผ่อนหย่อนใจ ฯลฯ เพราะ[b]หน่วยงานที่รับผิดชอบต่อการก่อสร้างและจัดบริการสาธารณะไม่ได้คำนึงถึงการให้บริการแก่คนพิการ ทั้งที่ คนพิการก็เป็นพลเมืองไทยและเสียภาษีมูลค่าเพิ่มจากการซื้อเครื่องอุปโภคบริโภค รวมถึงภาษีต่างๆตามกฎหมายเช่นเดียวกับคนทั่วไป [/b] คนพิการที่ประสบความสำเร็จในการฟื้นฟูสมรรถภาพ การศึกษา การทำงาน การพึ่งพาตนเอง และการดำรงชีวิตอิสระ จึงต้องประสบความลำบากเป็นอย่างยิ่งในการทุ่มเทความพยายาม มานะ พยายาม อดทน ต่อสู้ และฟันฝ่าอุปสรรคทั้ง ๒ ประการดังกล่าวข้างต้น ทั้งนี้ ต้องได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวและผู้เกี่ยวข้อง ในการปรับตัวเอง จัดสิ่งอำนวยความสะดวกให้ตัวเอง และขอความช่วยเหลืออย่างสมเหตุสมผลจากคนทั่วไป ที่สำคัญ คือ [b]ต้องมีเงินมากพอที่จะใช้จ่ายค่ารถรับจ้าง( แท็กซี่ ) ในการเดินทางไป – กลับทุกที่และทุกครั้ง เพราะรถโดยสารสาธารณะ หรือรถเมล์ไม่มีการปรับโครงสร้างของรถ และจัดเทคโนโลยีสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อรองรับการเดินทางของคนพิการ [/b] คนพิการนั่งรถเข็น เข็นรถขึ้นทางลาดรถเมล์ชานต่ำ