“ผมจะอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้ แม้วันนี้จะมืดสนิท” ความในใจ “อดุลย์ เป้งทอง” อดีตนักเตะแข้งทอง จ.สตูล
[b]สิ่งที่ภูมิใจในชีวิตนักฟุตบอลคืออะไร? - ผมชอบเล่นฟุตบอลครับ และมีโอกาสเป็นนักกีฬาเขต[/b] นี่คือสิ่งที่ภูมิใจ ผมเคยเล่นให้ทีมโคราช ในรายการโปรวิเชียล นาน 1 ปี ก่อนจะกลับมาเล่นที่ จ.สตูล ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงสนาม เพราะได้อยู่กับเพื่อนในเกมกีฬา เป็นเวลาที่รู้สึกผ่อนคลาย ร่างกายก็จะแข็งแรง
[b]ภาพความมืดเข้ามาช่วงไหนของชีวิต และคุณจะเดินต่อไปอย่างไร? - ผมเป็นไข้นาน 1 ปี คุณหมอบอกว่าเป็นโรค “ไวรัสลงตับ” นอนซมอยู่นานครับ จนกระทั่งเริ่มมองไม่เห็นภาพต่างๆ[/b] เริ่มรางเลือน และค่อยๆ มืดสนิท นาทีนั้นผมไม่ตกใจ หรือกลัวอะไร รู้สึกเฉยๆ มากกว่า เพราะผมเริ่มทำใจยอมรับชะตากรรมได้ และก็มีความหวังว่าวันหนึ่งผมจะได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง นับว่าเป็นโชคดีนะครับที่ครอบครัวไม่ทอดทิ้ง [b]ผมอาจจะโชคดีกว่าอีกหลายชีวิตที่เป็นแบบผม เพราะผมมีกำลังใจที่ดีจากครอบครัว และเพื่อนฝูงที่แวะเวียนมาเยี่ยม[/b]
[b] ถ้ามีโอกาสมองเห็นอีกครั้ง จะกลับมาเล่นฟุตบอลอีกมั้ย? [/b] - คงไม่แล้วครับ ถ้ามีโอกาสจริงๆ อยากเป็นครูฝึกสอนมากกว่า เพราะครั้งหนึ่งเคยฝันที่จะเป็นครูฝึก แต่ด้วยอาชีพประจำทำให้ไม่สามารถทำได้ ตอนนี้ก็ต้องมีวินัยในการกินยาตามหมอสั่ง เผื่อจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง หรืออีกวิธีคือ ต้องขึ้นเขียงผ่าตัด แต่ตอนนี้ยังกลัวๆ อยู่
[b]มีอะไรจะแนะนำเด็กรุ่นใหม่ที่อยากจะเป็นนักกีฬาที่ประสบความสำเร็จเช่นคุณบ้าง[/b] - ก็ขอให้ขยันฝึกซ้อม มีวินัย อย่านอกลู่นอกทาง อย่าหลงทาง [b]จริงๆ แล้วการเป็นตัวของตัวเอง ทำในสิ่งที่ตัวเองรักจะทำให้ประสบความสำเร็จ[/b] ผมมีความชอบในสิ่งที่ทำอยู่มาตั้งแต่อายุน้อยๆ ฝึกฝนสม่ำเสมอมาเป็นเวลานาน ฝึกเกือบทุกวัน ผมออกไปเตะฟุตบอลเล่นด้วยใจรัก มีความสนุกกับการเตะบอล เป็นประสบการณ์ที่ดี และไม่มีวันลืม มันจะนำมาซึ่งความสำเร็จในเวลาต่อมา และเป็นความจริงที่ใช้ได้กับทุกอาชีพนะครับ
อดุลย์ เป้งทอง และกลุ่มทีมนักฟุตบอลของจ.สตูล