รายละเอียดกระทู้

นายวิเชียร ดิษฐี อายุ 40 ปี กำลังใช้ปากวาดภาพ เมื่อร่างกายไม่ปกติ แต่ยังมีลมหายใจให้ต่อชีวิต มิหน้ำซ้ำหนทางข้างหน้ากลับมีขวากหนามสารพัด จะมีสักกี่หนทาง ที่นำพาไปยังจุดหมายสำเร็จ ไม่เดิน “ถอยหลัง” ก็ต้อง “เดินหน้า” ดิ้นรนอยู่รอดต่อไปให้ได้ เช่นเดียวกับชีวิตของ “วิเชียร ดิษฐี” วัย 40 ปี นับเป็นเวลา 15 ปี ที่ไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวเอง ซึ่งครั้งยังสมัยเป็นวัยรุ่นอายุได้ 25 ปี กลับต้องเดินทางมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิต ในปี 2544 เพราะเขาประสบอุบัติเหตุจากหนุ่ม“สตั๊นแมน”ร่างกายแข็งแรงต้องกลายมาเป็น“คนพิการ” นายวิเชียร ดิษฐี อดีตหนุ่มสตั๊นแมน อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน ขณะอดีตหนุ่มสตั๊นแมน กำลังซักซ้อมก่อนเข้าฉาก ฝึกตีลังกาหลังให้คล่อง ซึ่งเป็นท่าที่ฝึกเป็นประจำ แต่กลับต้องพลาดเสียทีให้แก่ความโชคร้าย โดยเป็นจังหวะที่หัวฟาดลงพื้น คอหัก ทำให้ช่วงล่างตั้งแต่หัวไหล่ลงไป มีเพียงเลือดไหลเวียนหล่อเลี้ยง แต่ไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น ลมหายใจของชายคนนี้ ไม่ได้ถูกกระชากปลิดเอาชีวิตไปเสียทีเดียว ความทุกข์ความเวทนาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เพราะมีเพียงช่วงลำคอถึงศีรษะที่ยังพอรับรู้ความรู้สึก ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นแรมปี และมาพักฟื้นอยู่บนเตียงผู้ป่วยที่บ้าน เป็นคนอัมพาตขยับร่างกายไม่ได้ แม้เอื้อมมือขยับหยิบช้อนตักข้าว ก็ช่างไกลเหลือเกิน สุดแสนยากลำบาก คู่ครองที่แต่งงานอยู่กินฉัน “สามี-ภรรยา” และมีลูกด้วยกัน 2 คน กลับต้องถึงจุดหักเห !!! ขณะนั้นลูกชายคนโตอยู่ชั้นป.5 คนเล็กชั้นป.4 ภรรยาของอดีตหนุ่มสตั๊นแมน ไม่สามารถรับสภาพร่างกายของสามีได้ สุดท้ายการ “หย่าร้าง” จึงเป็นทางออกที่สามีเลือก ด้วยเลือดของความเป็น “พ่อใจสู้” จึงขอรับลูกไว้เลี้ยงทั้ง 2 คน ทุกวันนี้ภายใต้ชายคาบ้านเลขที่ 66 ม.6 ต.สร่างโศก อ.บ้านหมอ จ.สระบุรี มี “นางลิ้นจี่ ดิษฐี” อายุ 66 ปี ผู้ซึ่งเป็นแม่ที่ป่วยอัมพฤกษ์ แขนขวาใช้งานไม่ได้ และลูกชายคนโต “วันเฉลิม” อายุ 21 ปี มีงานทำแล้ว แต่จบเพียงชั้นป.6 เพราะไม่มีเงินส่งเสีย ส่วนลูกชายคนเล็ก “วรพล” อายุ 20 ปี เพิ่งเรียนจบ ปวส. คอยดูแลช่วยป้อนข้าวปลาอาหาร และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ นายวิเชียร ดิษฐี นอนอยู่บนรถเข็น “ช่วงแรกคิดฆ่าตัวตาย เราเป็นภาระครอบครัว จะกัดแขน กัดนิ้วตัวเองให้เลือดออก หาวิธีฆ่าตัวตายสารพัด แต่ร่างกายขยับไปไหนไม่ได้ ฆ่าตัวตายก็ไม่สำเร็จ จนมาเห็นอาจารย์เอกชัย วรรณแก้ว เขาพิการใช้เท้าวาดรูป เป็นแรงผลักดันให้หัดเขียน ก.ไก่ ข.ไข่ 1 เดือนเขียนได้ดีใจมาก” เมื่อมีแรงบันดาลใจ แม้ร่างกายจะไม่อำนวยก็ตามชายหัวใจแกร่งคนนี้จึงต้องดิ้นรนให้ชีวิตตัวเองและคนในครอบครัว...อยู่รอด! เหนืออื่นใดที่พิสูจน์ความเป็นคนหัวใจแกร่งคือ “เขา” เลือกจะ “พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส”...หันมาใช้ “ปาก” จับดินสอ ปากกา พู่กัน ขีดเขียนวาดรูปออกมาเป็นลายเส้น ประกอบอาชีพสุจริตหาเงินช่วยเหลือครอบครัว เป็นค่าใช้จ่ายและค่ารักษาพยาบาล แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด....เมื่อชายอัมพาตคนนี้ เริ่มบรรจงลงลายเส้น จนวาดเป็นรูปต่างๆ ได้ แต่ในระยะ 4 ปีหลังมานี้ “สายตา” ที่เพ่งและจดจ่อกับลายเส้นที่ต้องเน้นความละเอียด กลับต้องแย่ลง จากหนึ่งเส้น เขาเห็นภาพเบลอเป็นสองเส้นโดยล่าสุดตรวจพบ“เบาหวาน”แม้ขณะนี้จะควบคุมได้แล้วก็ตาม“ นายวิเชียร ดิษฐี นอนวาดภาพด้วยปาก ส่วนใหญ่ “รูป” ที่วาด มักเป็นรูปสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พระแม่ธรณีมวยผม พระพิฆเนศ พระอาจารย์เกจิชื่อดัง รูปในหลวง รูปรัชกาลที่ 5 หรือรูปมังกร แต่เมื่อผลงานออกมาเสร็จสมบูรณ์ คงไม่มีใครคาดคิดว่า อวัยวะเดียวของร่างกายที่ขยับได้ คือ “ปาก” จะรังสรรค์ผลงานอันวิจิตรงดงามได้ถึงเพียงนี้ งานศิลป์ที่สร้างขึ้นมาทุกชิ้น จะขายออกก็ต่อเมื่อมีคนชื่นชอบเข้ามาซื้อ รายได้จึงไม่แน่นอน บางเดือนมีแค่เงินคนพิการ 800 บาทเท่านั้น ตอนนี้เลยหันมาทำเสื้อบล็อกสกรีนพิมพ์เสื้อขายในช่วงเทศกาลต่างๆแต่ก็ขายไม่ค่อยได้ ความในใจ ที่เขาบอกว่า “ถอยหลังไม่ได้ ต้องเดินหน้าเท่านั้น เพราะชีวิตไม่เคยสิ้นหวัง เมื่อใจยังสู้ต่อ แม้จะท้อบ้างในบางเวลา แค่มีศรัทธาตั้งมั่น...ก็เกินพอครับ อยากให้กำลังใจกับคนที่กำลังท้อแท้ชีวิตด้วยครับ” จาก “อดีตหนุ่มสตั๊นแมน” ต้องกลายมาเป็น “ชายอัมพาต” แต่ก็ปักหลักสู้เลี้ยงดู 4 ชีวิตในครอบครัว โดยไม่ย่อท้อ อีกทั้งยังพูดให้กำลังใจคนท้อแท้ให้มีความหวังและเดินหน้าสู้ต่อไป...ชีวิตเขาจึงยิ่งกว่านิยาย!!! นิยายชีวิต อาทิตย์สไตล์ โดย "ทวีลาภ บวกทอง" ขอบคุณรูปภาพจากเฟซบุ๊ก : คนปากศิลป์ นทีป์ เจ้าแห่งสายน้ำ“ ขอบคุณ... http://www.dailynews.co.th/article/383668