รายละเอียดกระทู้

นิยายชีวิตจริงชายพิการอำมหิต-สิ้นคิด=ประหาร ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ "สมเกียรติ ศรีจันทร์" วัย 36 ปี ชายพิการ ขาขวาลีบข้างหนึ่ง แขนขวาไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง แต่เลือกที่จะเป็น “คนธรรมดา” พยายามทำมาหากินสุจริตให้เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป แต่ในวันนี้ไม่มีชายชื่อ "สมเกียรติ" ตื่นเช้ามาทำขนมปังอร่อย ๆ อีกแล้ว เหลือเพียงแต่ความโศกเศร้าของคนข้างหลัง ที่ไม่รู้วันใดจะมีจิตใจที่เข้มแข็งเหมือนเดิม ร่างกายที่ไม่ครบ 32 ทุก ๆ เช้าเวลาตี 5 “ชายพิการขาเป๋คนนี้” จะส่งเสียงปลุกทุกคนในร้านให้ตื่นขึ้นมาทำขนมปังจะแล้วเสร็จก็ประมาณ8โมงเช้าและออกไปส่งที่ร้านค้าละแวกใกล้ๆ "สมเกียรติ" มีลูกชาย 2 คน วัย 9 และ 12 ขวบ โดยเลิกรากับภรรยาไปนานแล้ว แต่ด้วยความสู้ชีวิต ชายคนนี้เลือกทำงานส่งเสียลูกให้ได้เรียนหนังสือ และเลี้ยงดูแม่บังเกิดเกล้า ซึ่งจะคอยดูแลหลาน ๆ อยู่ที่บ้าน จ.นครปฐม พอถึงสิ้นเดือนเงินเดือนออก "สมเกียรติ" ก็จะกลับบ้านที่นครปฐม นำเงินไปให้แม่ทุกเดือน ได้กอดลูกชาย ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เป็นภาพที่มีความสุขอย่างยิ่ง แล้วจะกลับมานอนที่ร้านในตอนเย็น แต่แล้วในเช้าวันที่ 1 พ.ค. ซึ่งเป็นวันแรงงานแห่งชาติ และเป็นวันที่ “คนแรงงาน” อย่าง “สมเกียรติ” ได้ทำงานออกไปส่งขนมปังเป็นวันสุดท้ายในชีวิต !!! ของกลางอาวุธมีดดาบจำนวน 3 เล่ม ก้อนหิน(อิฐบล๊อก1 ก้อน)น้ำหนัก ประมาณ1ก.ก หลานสาวและหลานชายที่ทำงานในร้านขนมปัง ถาม “สมเกียรติ” ซึ่งมีศักดิ์เป็น "น้า" ว่า..."วันนี้เราหุงข้าวกินกันไหม" “สมเกียรติ” ดีใจ บอกว่า "เอาสิมีปลาทอด หมูทอดที่ยายให้มาเมื่อวานนี้ เดี๋ยวน้าส่งขนมปังเสร็จ จะซื้ออะไรมาเพิ่ม" ผ่านไปได้พักใหญ่ ชายพิการกลับเข้าร้าน แต่ไม่ได้ซื้ออาหารติดมือมา แต่กลับมาเล่าว่า มีปากเสียงกับกลุ่มวัยรุ่น ตอนที่ไปส่งขนมปัง แซวเรื่องความพิการ เขาจึงพูดสั่งสอนไปว่า "พูดจาให้ดีๆ" แล้วก็ขับรถตรงกลับมาที่ร้าน แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจากนั้น มีวัยรุ่น 4 คนเข้ามาในร้าน เรียกร้องให้ "สมเกียรติ" ขอโทษ จนมีปากมีเสียงกัน หลานชายเห็นท่าไม่ดีนัก จึงโทรแจ้งตำรวจ แต่กลับมีเสียงวัยรุ่นพูดขึ้นมาว่า "เรียกมาเลย พ่อกูนี่แหละเป็นตำรวจ" ความชุลมุนเกิดขึ้น และไม่มีใครคาดคิด ด้วยปลายมีดที่เข้ามาปลิดชีวิต เสมือนมัจจุราชได้พรากชีวิต "สมเกียรติ" เพราะเขาถูกโจ๋ 6 คนรุมทำร้าย ใช้มีดแทงเข้าที่คอหอย จนเลือดสีแดงไหลนองท่วมตัว หลานชายพยายามเข้ามาขวาง ยกมือไหว้ร้องขอชีวิต "อย่าทำน้าผมๆๆ" แต่ไม่ทันเสียแล้ว มีดเล่มนั้นได้พุ่งแทงเข้าที่คอ จนชายพิการขาเป๋คนนี้นอนแน่นิ่งไป คลิปวิดีโอจับภาพเหตุการณ์ไว้ได้ทั้งหมด ซึ่งท้ายคลิปมีตำรวจมาถึงจุดเกิดเหตุ แต่ยังไม่สามารถระงับเหตุได้ จึงต้องยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่งนัด เมื่อเรื่องเป็นคดีความ ถึงมือเจ้าหน้าที่ตำรวจ สน.โชคชัย ความจริงจึงปรากฏชัดเจนขึ้น เมื่อผู้ต้องหาวัยรุ่นทั้งหมด 6 คน เป็นลูกของตำรวจที่ลงมือก่อเหตุถึง 4 คน ความตั้งใจของหลานสาว พังลงภายในไม่มีนาที มื้อเช้าของชายพิการขาเป๋คนนี้ ที่จะได้กิน “กับข้าว” ฝีมือ “แม่” ที่นำมาจากนครปฐม และหลานสาวจะเป็นคนหุงข้าวให้กิน ไม่มีเสียแล้ว และคงไม่มีใครรู้หรอกว่า...ในวันนั้น ไม่มีใครได้กินข้าวเลยทั้งวัน อันมีผลจากเหตุเศร้าสลด คำพูดจากปากหลานสาวบอกด้วยว่า "น้าเกียรติยังไม่ได้กินข้าวเลย หมูทอด ปลาทอด กับข้าวที่แม่ของน้าเกียรติทำฝากมา" "ทองคำ ศรีจันทร์" แม่ของสมเกียรติ พอเห็นสภาพลูกที่โรงพยาบาล ก็เป็นลมซ้ำแล้วซ้ำอีก ได้สติขึ้นมาก็ร้องไห้ พร่ำบอกแต่ว่า "เมื่อวานลูกมาหา ไม่ได้กอดลูกเลย ถ้าตายแทนได้ แม่จะตายเสียเอง" งานศพวันที่ 2 ของสมเกียรติ แม่ของเขาทำหมูทอด และซื้อนำอัดลม จัดเป็นสำรับอาหารวางไว้หน้าโลงศพ แต่ “สมเกียรติ” ก็ไม่ได้ลุกขึ้นมากินข้าวที่ “แม่” ทำไว้ให้ ญาติๆ ครอบครัวผู้เสียชีวิต เช้าวันที่ไม่มีใครอยากจดจำ เปรียบดั่งเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ความคะนองจากฤทธิ์สุราของวัยรุ่นทั้ง 6 คน ได้พรากชีวิตชายพิการขาเป๋คนนี้ ไปจากอกของลูก ๆ ทั้ง 2อย่างไม่มีวันกลับ แม้โอกาสในสังคมของคนพิการ จะมีไม่มากนัก แต่เขาก็ทำอาชีพสุจริต หาเลี้ยงครอบครัวด้วยน้ำพักน้ำแรงเท่าที่กำลังมี อนาคตของลูกทั้ง 2 ในวันที่ไร้พ่อ “เสาหลักของครอบครัว” ถูกฆ่าด้วยความคะนอง เกิดคำถามตามมามากมาย จะมีความเป็นธรรมกับคนพิการที่ตายไปแล้วอย่างไร หรือคดีจะถูกลบเลือนหายไปตามยถากรรม ตอนหนึ่งที่นักข่าวสัมภาษณ์ถามเด็กว่า อยากให้ตำรวจทำอย่างไร เด็กชายวัย 12ขวบ ลูกคนโตของสมเกียรติ ตอบคำเดียวว่า "ประหาร...ครับ" และถามว่า "หนูรู้หรือลูกว่าประหารเป็นยังไง" เด็กพยักหน้า แม้ลูกของ “สมเกียรติ” ทั้ง 2 จะไร้เดียงสา วัย 9 และ 12 ขวบ แค่ความรู้สึกของลูกคนโต รับรู้ได้แล้วว่า "พ่อจากไปแล้ว" เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถือเป็น “ความอำมหิต” ทำให้เกิดความสูญเสีย ที่มาพร้อมกับน้ำตา และเสียงร้องไห้ตลอดเวลา ยังอยู่ในความทรงจำของเด็กน้อย พร้อมกับคำถามที่ค้างคาใจ “พ่อเขาผิดอะไร” และเด็กน้อยทั้งสองอยากให้เหตุการณ์ที่ว่านี้เป็นเพียง “นิยาย” ที่ไม่ใช่ “เรื่องจริง” แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะนี่คือ “นิยายชีวิตจริง” ที่เกิดขึ้นกับ “สมเกียรติ” ชายพิการขาเป๋ ผู้ไม่ยอมแพ้กับโชคชะตา และต้องมาจบชีวิตด้วยน้ำมือของกลุ่มคนที่ “สิ้นคิด” จึงไม่แปลกที่ “ลูกชายคนโต” ในวัย 12 ขวบของ “สมเกียรติ” จะเอ่ยคำ “ประหาร...ครับ” นิยายชีวิต อาทิตย์สไตล์ โดย "ทวีลาภ บวกทอง" ขอบคุณ... http://www.dailynews.co.th/article/396010