ชีวิตสุดลำเค็ญ หญิง 'พิการ' เก็บผักข้างทางเลี้ยงดูลูกสาว และแม่ป่วยหนัก

ชีวิตสุดลำเค็ญ หญิง'พิการ' เก็บผักข้างทางเลี้ยงดูลูกสาว และแม่ป่วยหนัก บางครั้งต้องคลานเก็บผักทำอาหารประทัง 3 ชีวิต

"หญิงพิการ" ใช้ชีวิต ลำเค็ญ หาเก็บผัก-หญ้าข้างทาง เลี้ยงดูแม่ที่แก่ชรา แถมมีโรคประจำตัวหลายโรค กับลูกสาววัย 10 ขวบ ที่ยังเรียนอยู่ชั้น ป.4 ส่วนสามีเสียชีวิตตั้งแต่ลูกยังอยู่ในท้อง วันไหนรถเข็นเสีย ก็ต้องคลานไปเก็บหน่อไม้ และผักข้างบ้านมาต้มกิน เพื่อประทังความหิวให้ทั้ง 3 ชีวิต

21 เม.ย. 2567 เวลา 15.00 น. นางสาววรรณา สงวนนามสกุล อายุ 51 ปี ที่อยู่เลขที่ 43/4 หมู่ที่ 11 ต.ทุ่งค่าย อ.ย่านตาขาว จ.ตรัง วอนหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเร่งให้ความช่วยเหลือ หลังครอบครัวประสบความเดือดร้อน

เนื่องจาก น.ส วรรณา เป็นคน "พิการ" ด้วยโรคโปลิโอมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้เดินไม่ได้ และไม่สามารถออกไปรับจ้างทำงานนอกบ้านได้ รายได้จึงมีแค่เงินเลี้ยงชีพคนพิการเดือนละ 800 บาท แต่ต้องดูแลแม่อายุ 73 ปี ซึ่งป่วยด้วยโรคเบาหวาน โรคความดันโลหิตสูง ปวดข้อเข่าและอีกหลายโรค โดยได้รับเงินคนชรา เดือนละ 700 บาท

นอกจากนี้ น.ส วรรณา ยังมีลูกสาววัย 10 ขวบอีก 1 คน กำลังเรียนอยู่ชั้น ป.4 ได้ค่าขนมไปโรงเรียนแค่วันละ 20 บาท โดยเงินเดือนรวมกันสองแม่ลูกแค่ 1,500 บาท ไม่เพียงพอ ทำให้ น.ส วรรณา ต้องออกไปเก็บผัก ขุดหน่อไม้ เก็บยอดมะขาม และหาเก็บเห็ดต่าง ๆ ตามข้างทางมาทำอาหาร

โดยนั่งรถเข็นที่หลานชายซื้อให้ บางวันก็มีลูกสาวไปช่วยหิ้วถังและถือผักกลับมาบ้าน เพื่อทำอาหารประทัง 3ชีวิต หากช่วงไหนรถเข็นยางแบน หรือรถเสีย ก็ต้องคลานไปขุดหน่อไม้และผักหลังบ้านมาแกงแทน สร้างความเวทนาให้กับผู้พบเห็นได้เป็นอย่างมาก

ซึ่งที่ผ่านมามีผู้นำชุมชนในพื้นที่ คอยมาดูแลเป็นระยะ เพราะเป็นผู้ "พิการ" ที่ลำบากและยากจนที่สุดในหมู่บ้าน แต่ก็ช่วยได้ไม่มากนัก ที่สำคัญคืออนาคตของลูกสาววัย 10 ขวบ ซึ่งอยู่ในขั้นเรียนดี กำลังจะจบลงเพราะไม่มีเงินเรียนต่อ ทำให้ผู้เป็นแม่เกิดความเครียดและเคยคิดสั้นมาแล้วหลายครั้ง แต่ได้ลูกสาวคอยปลอบใจ จึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้

ขณะที่พระเคารพ ญาติโก เจ้าสำนักสงฆ์วัดเขาหลักจันทร์ ต.น้ำผุด อ.เมืองตรัง ซึ่งทราบข่าว ได้นำข้าวสารอาหารแห้งของทางสำนักสงฆ์มามอบให้ พร้อมมอบเงินจำนวน 1,000 บาท ให้ น.ส วรรณา นำไปใช้หนี้ที่กู้ยืมมา สร้างความดีใจให้กับครอบครัว 3 แม่ลูกเป็นอย่างมาก

ด้าน น.ส วรรณา หญิง "พิการ" ด้วยโรคโปลิโอ กล่าวว่า ตนเป็นห่วงลูกมากที่สุด ห่วงเพื่อนจะรังแกบ้างอะไรบ้าง หรือการกระทำอื่นๆ เพราะเป็นเด็กผู้หญิง ซึ่งลูกเรียนดี ส่วนตนเวลาไปไหนก็ไปกับรถเข็น ลงจากรถก็ใช้วิธีคลานไป สามีเสียไปหลายปีแล้ว เคยร้องไห้คนเดียวเพราะท้อแท้ใจ ทำไมไม่ตาย ลูกจึงปลอบไม่ให้พูดคำนี้ และบอกแม่ว่าอย่าท้อ ตนจึงมีกำลังใจเพราะลูก อยู่ทุกวันนี้เพื่อลูก

ขอบคุณ... https://www.komchadluek.net/news/general-news/573387

ที่มา: komchadluek.net/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย 23 เม.ย. 67
วันที่โพสต์: 23/04/2567 เวลา 13:50:37